Zaginiony symbol. Dan Brown

"Zaginiony symbol" to najlepiej sprzedająca się książka w dniu premiery. Ponad milion egzemplarzy robi wrażenie. Czy było warto sięgnąć po nie najnowszą powieść autora "Kodu da Vinci"?

W "Zaginionym symbolu" Robert Langdon na zaproszenie starego, dobrego znajomego Petera Samolona przybywa do Waszyngtonu, by wygłosić odczyt na temat symboliki, która jak wiemy, jest jego pasją i pracą.

Niestety, wszystko okazuje się misternie uknutą intrygą, która ma na celu konfrontację Langdona ze światem masonerii, symboli i innych tajemnic Waszyngtonu. Oczywiście zagrożona jest cała ludzkość i jeszcze trochę kosmosu.

Wydaje mi się, że Dan Brown najlepiej czuje się albo w Stanach Zjednoczonych albo we Francji. Bezsprzecznie najlepszy "Kod da Vinci" oraz "Cyfrowa twierdza" wraz z "Zaginionym symbolem" są dla mnie potwierdzeniem tej tezy. W najnowszym "Początku" Hiszpania jest nudna i przewidywalna a "misternie knuta intryga" - słaba i mało chytra.

Akcja omawianej teraz powieści pokazuje Waszyngton, jakiego jeszcze nie grali wraz z całą historią i masońską otoczką. Właśnie - Masoni na zawsze już pozostaną organizacją, która wykorzystana w jakiejkolwiek dziedzinie sztuki - nieważne, czy będzie to książka, film czy przedstawienie teatralne - wywołują żywe zainteresowanie oraz moc atrakcji.

Dan Brown w "Zaginionym symbolu" stworzył opowieść, której się nie zapomina. Czy warto? Zdecydowanie!

Emotki. Recenzja (nie)obiektywa

Czy poza smatfonem istnieje życie? Ponoć tak. Czy w telefonie może toczyć się życie równoległe do naszego? Próbują wyjaśnić takie zjawisko twórcy  filmu "Emotki".

Akcja rozgrywa się w Tekstopolis, gdzie znajduje się główna siedziba znanych nam z komórek emotek. Uśmiechy, młotki, kupy i piąteczki żyją sobie będąc albo używanymi często albo zapomnianymi znakami zastępującymi słowa. Wśród nich jest Minek - emotka, która powinna pokazywać stan depresyjny. Niestety - prezentuje wszystkie uczucia - najczęściej te pozytywne.

To właśnie jest przyczyną nieporozumienia pomiędzy właścicielem telefonu a jego sympatią. Tekstopolis może lec w gruzach z powodu tego błędu. Minek z dwojgiem przyjaciół – Piąteczką i hakerką Matrix próbują powstrzymać zbliżającą się katastrofę, którą jest reset pamięci. Mają przeciwko sobie nie tylko uciekający czas ale również wrogo nastawione emotki i boty kasujące,  które chcą ich zniszczyć - raz na zawsze.

"Emotki" to opowieść, z której ja jako rodzic wyczytałem smutną prawdę o rzeczywistości, w której ciekawszy i ważniejszy jest ekran komórki niż Twoje dziecko. Rodzice będący na filmie jakby zmówili się sprawdzając przed seansem swoje smartfony a ignorując pytania najmłodszych. Co w tym czasie robiły dzieci? Nawet te, które zakwalifikowałbym do drugiej klasy podstawówki uzupełniały Instagrama, Snapchata czy fFcebooka o informację dotyczącą bycia na "Emotkach". A co z tego filmu zapamiętały?

Oprócz dobrej animacji i paru zgrabnych dialogów przesłanie, w którym telefon jest ważnym - jeśli nie najważniejszym przyjacielem młodego człowieka. Film zamiast edukować i pokazywać, że smartfony ułatwiają życie a nie je zastępują - pogłębia nałóg bezmyślnego gapienia się w ekran. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że bohaterowie wydają się być zadowoleni tym stanem rzeczy. Miłości nie znajdziesz w realu a jedynie w nowym Huaweiu.

Film jest reklamą Dropboxa, Instagrama oraz paru innych aplikacji. Czy firmy płaciły za możliwość bycia w filmie? Nie wiem, jednak gorszej promocji nie mogły sobie wybrać.

Świat dawnych emotek, w których potrzebne były dwukropki, nawiasy i inne dywisy odchodzi w niepamięć na rzecz kup i durnych uśmiechów. Z kolei nowe obrazki zastępują tak ciekawe wyrażanie uczuć czy emocji przy pomocy słów. Czy jeszcze ktoś to potrafi? Napisać: kocham cię zamiast pisma obrazkowego?

"Emotki" prezentując w dobrym świetle ciągłe korzystanie z telefonu całkowicie odpadają. Jeden z gorszych filmów dla dzieci, na którym byliśmy w 2017 roku.

Hebanowe serce | Renata Piątkowska | Recenzja

Hebanowe serce

Wielki Maraton Czytelniczy  ma to do siebie, że rodzice zachęceni przez organizatorów poznają nowe - nieznane wcześniej książki. Tak jest właśnie z "Hebanowym sercem" Renaty Piątkowskiej.

Dżentelmen w Moskwie

www.znak.com.pl

"Dżentelmen w Moskwie" to książka, która swoją treścią pokazuje, że prawdziwe skarby to nie tytuły i majątek a rzeczy najzwyklejsze. Ot, choćby czarny chleb i miód zebrany w samym środku miasta.

Bohater "Dżentelmena w Moskwie" - Aleksander Rostow pewnego dnia z jednym wyrokiem traci cały swój majątek i przywileje. Wszystko przez wiersz "Gdzie on teraz jest?", w którym autor wyraził myśli niepopularne w partii. Ta chciałaby go od razu postawić pod murem i zastrzelić. Na "szczęście" dostaje "tylko" areszt w hotelu, który tak bardzo kocha. W małym pokoiku ma teraz spędzić resztę swojego życia.

Amor Towles - autor "Dobrego wychowania" w swojej książce prezentuje fascynującą i wzruszającą epokę, w której tworzył Lew Tołstoj. Świetnie buduje kolejne postaci przywołujące to, co w Rosji najważniejsze. Chodzi mi o wyobraźnię, refleksyjność i mistrzostwo w posługiwaniu się słowem tworzącym poezję.

Aleksander Rostow pokazuje, że w życiu nawet największy upadek może być przepustką do lepszego świata. Umiejętność cieszenia się w czasach rewolucji i rządów partii jest sztuką, którą musi uprawiać każdy, kto w takie sytuacji się znajduje. Bohater "Dżentelmena w Moskwie" godząc się z wyrokiem pokazuje jednocześnie radość życia "po wyroku". Ten obraz przypomina mi filmowe "Wielkie piękno" czy dzieła Puszkina.

Dobra kawa, sucharki czy opisany już przeze mnie posiłek składający się z czarnego chleba i miodu to namiastka rzeczywistości prezentowanej przez Towlesa. Autor "Dobrego wychowania" nie dość, że pisze to w sposób bardzo przekonujący to jeszcze umie skłonić czytelnika do zmiany sposobu myślenia na Rostowowski. Wszystko bowiem oprócz naszego wnętrza jest bardzo ulotne. Jeśli odbiorą nam tytuły, pieniądze i inne materialne możliwości zostajemy albo z depresją albo z bogatym życiem wewnętrzym. Tak czyni Aleksander Rostow.

Czasy się zmieniają - Rosja przechodzi z kultury agralnej do przemysłowej a "Dżentelmen w Moskwie" ma się bardzo dobrze. Hotel Metropolia stoi jak stał, a pewne rzeczy metafizyczne - mam tu na myśli miłość - dzieją się nawet gdy władza kontroluje życie seksualne obywateli. Książka ta to też przykład tego, że nawet największe zło kiedyś przegrywa ustępując miejsca tym, którzy czynią dobro.

"Dżentelmen w Moskwie" co rusz wywołuje w czytającym wielkie wzruszenie. Takich książek nam trzeba - z morałem, wnioskami i odrobiną nadziei, że będzie/jest lepiej. Po prostu!

Początek. Dan Brown

Najwyższy krzyż świata znajduje się w Hiszpanii. Wzniesiony na szczycie góry dwanaście kilometrów od Escorialu, masywny betonowy krzyż strzela w powietrze z oszałamiającą wysokością stu pięćdziesięciu metrów i widać go z odległości ponad trzydziestu kilometrów.

To tylko jeden z ciekawych opisów zabytków Hiszpanii, która teraz gości profesora Roberta Langdona i resztę bohaterów "Początku" Dana Browna.

"Mroczne religie w dal odeszły i rządzi słodka nauka" napisał William Blake i dał Danowi Brownowi pomysł na "Początek". Nowa powieść autora "Kodu da Vinci" rozpoczyna się właśnie Parlamentem Religii, który wysłuchuje kontrowersyjnego naukowca - Edmonda Kirscha wieszczącego koniec wszelakich wierzeń, bogów i magii.

Naukowiec chce zakomunikować tą informację światu podczas specjalnej konferencji prasowej. Jego (i nasz) dobry znajomy Robert Langdon ma również odegrać w tym pierwszoplanową rolę. Przecież człowiek, który tyle lat badał symbolikę i wierzenia ludzi również nie jest gorliwym wyznawcą jakiegokolwiek Boga i zgodzić się musi na wizję świata bez religii.

Wszystko bierze w łeb, gdy wysłannik jednej z tych "religijnych" organizacji zabija boga nauki Kirscha. Do akcji wkroczyć musi (chcąc - nie chcąc) Robert Langdon wraz z przyszłą królową Hiszpanii. Przy pomocy nowych technologii próbują ratować świat przed zagładą.

Czego dowiadujemy się z "Początku"? Otóż eksperyment jednego z amerykańskich naukowców udowodnił, że życie może rozwijać się bez boskiej ingerencji - w "bulionie pierwotnym". Edmond Kirsch dzięki połączeniu wielu osiągnięć nauki twierdzi, że ludzka rasa zostanie wchłonięta przez coś nowego. Stanie się to za kilka czy kilkadziesiąt lat. "Botoks" Vegi nie podoba się ze względu na ilość aborcji i brak lekarskich rezydentów - Brown z kolei poszedł w wizje, które nie mają nic wspólnego z tym, co przyniosło mu sukces.

Dan Brown w poprzednich przygodach profesora Langdona prowadził akcję tak, że człowiek czuł niedosyt po przeczytaniu książki. Tak było z "Kodem da Vinci", słabszą "Cyfrową twierdzą" czy "Inferno". "Początek" to totalna porażka i pewny koniec przygód ciekawej postaci jaką bez wątpienia jest  Robert Langdon.

Walka wierzących z niewierzącymi, spiski na królewskim dworze czy religijne sekty ścigają się z naukowcami spoglądającymi na świat z różnych perspektyw. Wizja apokalipsy i wchłaniania ludzi bardziej śmieszy niż zmusza do refleksji. Nowe technologie pożarły książkę Browna, bo co rusz natrafimy w "Początku" na fragmenty maili, artykułów czy sms-ów.

Być może moja niechęć wynika z antypatii do hiszpańskich krajobrazów i tematów. Mając Paryż z "Kodu da Vinci" w pamięci nawet Barcelona, Madryt i Valencia w jednym nie są dla mnie w żadnym stopniu atrakcyjne.

A  miało być tak pięknie.

Jankeski fajter czyli ktoś, kto nie boi się niczego

Tęskniliście za Eduardo Mendozą i Dorotą Masłowską? Już nie musicie - Aura Xilonen zapełnia księgarskie połki "Jankeskim fajterem" - mieszanką, po której przeczytaniu życie wygląda zupełnie inaczej i nie dopada nas kac.

Głównym bohaterem opowieści jest Liborio – nielegalny meksykański imigrant w Stanach Zjednoczonych. Żyje z dnia na dzień, pracując w podrzędnej księgarni z chiefem i jego żoną. Jedyne, co umie, to szybko biegać i wyprowadzać piekielnie mocne ciosy. I z braku lepszego zajęcia – czyta wszystko, co popadnie. Klasyka miesza się z literaturą współczesną, proza z poejzą i dramatem.

Pewnego dnia postanawia zachować się jak prawdziwy dżentelem i staje w obronie pięknej kobiety. To wydarzenie - uwiecznione przez przypadkowych widzów sprawia, że Liborio zmienia swoje życie o 180 stopni. Zostaje wykorzystana jego ponadludzka odporność oraz charakter, który co rusz sprawia, że Liborio ma problemy.

Autorka wychodząc od jednego wydarzenia pokazuje szereg problemów nielegalnego imigranta w Stanach Zjednoczonych. Wyobrażam sobie, że autorka bazując na doświadczeniach i zwierzeniach osób jej bliskich.

Mocną stroną książki są dialogi. Budowane na bazie amerykańskiego, hiszpańskiego i meksykańskiego stanowią nie lada wyzwanie dla tłumacza. Efekt jest jednak piorunujący i fascynujący - czasem człowiek ma problemy z rozumieniem i zapamiętaniem co lepszych kawałków. Nikt nie powiedział jednak, że czytanie należy do rozrywek lekkich, łatwych i przyjemnych.

"Janeksi fajter" to dla mnie powieść łotrzykowska. Główny bohater wywodzi się z mieszczańskich nizin społecznych - tu jest imigrantem. Jest inteligentny i obrotny, a równocześnie za nic ma powszechnie przyjęte obyczaje bo ich nie zna i nie rozumie. Liborio to cwaniak i zawadiaka. Na swojej drodze życiowej przeżywa wiele barwnych i często nieprawdopodobnych przygód. Nieraz wpada przy tym w poważne tarapaty, wynikające najczęściej z zetknięcia się jego awanturniczej natury z kulturą życia różnych grup społecznych. Nie ma wpływu na otaczające go wydarzenia, ale doskonale potrafi wyjść cało nawet z największych opresji.

Tęsknicie za dobrym wojakiem Szwejkiem? Albo historią życia Toma Jonesa? "Jankeski fajter" taki jest. Czy warto? Zdecydowanie!



AURA XILONEN (1995) przebojem wdarła się na literacką scenę. Za Jankeskiego fajtera zdobyła nagrodę Premio Mauricio Achar 2015. Do tej pory prawa do jej debiutanckiej książki sprzedano w USA, Holandii, we Włoszech, Francji i w Niemczech. Studiuje na Uniwersytecie w Puebli (Meksyk), interesuje się reżyserią filmową.

Marek i czaszka jaguara

Nie zdawałem sobie sprawy, że książka autorstwa Marka Kamińskiego i Katarzyny Stachowicz - Gacek skierowana do dzieci - może łączyć pokolenia.

"Marek i czaszka jaguara" - bo o tej książce mowa to opowieść, w której każdy - mały i duży - znajdzie coś dla siebie. Moi synowie z wypiekami na twarzy słuchali opowieści o kolejnych przygodach Marka mierzącego się z zadaniem, jakie postawiła przed nim pani od historii, rodzice oraz wujek - Orinoko. Ja z kolei w "Czaszce jaguara" znalazłem klimat rodem z opowieści Tonego Halika, który z małym dzieckiem przemierzał Amerykę Łacińską. Wspomnieć należy tu krótko widoczne - choć klimatyczne - Trójmiasto z Gdynią Redłowem na czele.

Marek Kamiński i Katarzyna Stachowicz - Gacek stworzyli ciekawy duet, który uzupełnił się idealnie. Zdobywca obu biegunów tworzył zapewne wierne opisy Meksyku i odwiedzanych przez bohaterów miejsc i oglądanych zabytków. Oczyma wyobraźni bez problemu odtwarzamy Mexico City czy Grupę Tysiąca Kolumn. Polarnik służył zapewne wiedzą, gdy trzeba było opisać zwyczaje tam panujące oraz tworzyć ciekawych bohaterów posiadających ten nieokiełznany temperament.

Katarzyna Stachowicz - Gacek to z kolei reżyserka całej otoczki i detali, na które natykamy się w książce. Jako współautorka scenariusza do fenomenalnego filmu "Za niebieskimi drzwiami" potrafiła w "Marku i czaszce jaguara" stworzyć klimat młodzieńczej przygody i sprawić, by czytelnik do końca nie był pewien kto zwycięży. Wiele jest bowiem momentów, gdy źli ludzie są już prawie w posiadaniu tajemniczej kuli.

No właśnie - o czym jest "Marek i czaszka jaguara"? Marek - mieszkaniec Trójmiasta i główny bohater opowieści musi mierzyć się z wyzwaniem, o jakim nigdy nie śnił. Podróż do Ameryki Łacińskiej z wujkiem Orinoko okazuje się początkiem najlepszej przygody w życiu.

Najgorszą sprawą nie jest teraz jego wiecznie płacząca, młodsza siostra a siły, które swoją historią sięgają czasów Majów. Poza tym okazuje się, że nawet chłopak, który nie uważa się za wojownika i szkolnego celebrytę ma w sobie potężną moc, którą uwolni podczas swojej wyprawy do Meksyku.

Doskonała książka, która powinna doczekać się swojej kontynuacji. Przecież Meksyk to dobry początek? Nieprawdaż?


Część dochodu ze sprzedaży książki wspiera działalność Fundacji Marka Kamińskiego, która pomaga chorym dzieciom i młodzieży w pokonywaniu barier i realizacji marzeń.