Pre-swazja w wykonaniu Cialdiniego

Chcesz sprzedać francuskie wino w osiedlowym sklepiku? Puść francuską muzykę, zaserwuj bagietki i serek. Tak w skrócie wygląda pre-swazja w wykonaniu Roberta Cialdiniego.

Kolejna książka człowieka, który jest autorytetem w dziedzinie psychologii społecznej ma zmienić sposób zachowania się czytelnika tak, by ten stał się rekinem sprzedaży czy, jak kto woli, wkroczył na drogę wilków zamiast cały czas być zalęknioną owieczką. Jaka jest rzeczywistość?

Analizując dokładnie propozycje pana Roberta i wykorzystując je podczas prac handlowych w branży materiałów dla przemysłu mogę powiedzieć, że albo autor się myli albo polski rynek potencjalnego klienta znacząco różni się od amerykańskiej wizji.

Reguła wzajemności dla wielu polskich klientów (czytaj: darmowe próbki) to powód do tego, by nie przyjść do danej hurtowni a wśród przyjaciół głosić peany na temat swojego własnego sprytu i wydymania sprzedawcy. "Frajer dał mi darmowy lakier - już do niego nie przyjdę" - to tylko lżejsze stwierdzenia uodpornionych na regułę wzajemności Polaków.

Reguła niedostępności w polskim wykonaniu działa w przypadku świeżaków z Biedronki. W wypadku, gdy brakuje składnika do produkcji (a konkurencja ma coś podobnego, choć gorszej jakości) Polak w 80 procentach wypadków idzie do konkurencji. Panie Robercie, co z wartościami? Co z jakością? Co z autorytetem sprzedawcy?

To tylko dwa przykłady z życia wzięte. Teoria znajdująca się w tej jak i innych książek Roberta Cialdiniego trafi zawsze na podatny grunt. Człowiek wykuje się, postara wykorzystać jednak wywieranie wpływu na ludzi to coś więcej niż wspominana "Pre-swazja".

Tu potrzeba cholernie dużo doświadczenia, odporności na stres i słowiańskiej swojskości. Inaczej wywieranie wpływu na ludzi pozostanie nadal pięknym acz teoretycznym stwierdzeniem.

Kukuczka. Biografia.

Na wysokości kilku tysięcy metrów nad poziomem morza mężczyznom nie staje. A kobietom? Tego niestety nie dowiemy się z książki o Kukuczce autorstwa Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego.

Ile samozaparcia trzeba mieć, by zakochać się w górskich wędrówkach? Do tego dar mają pasjonaci, którzy zarazili się od rodziców czy znajomych albo urodzeni himalaiści. Jerzy Kukuczka zalicza się do tych ostatnich. Niesamowicie wysportowany, zahartowany i w górach szukający najtrudniejszych szlaków i bezkompromisowych rozwiązań musiał przewidywać, że kiedyś te jego ukochane góry pochłoną go na zawsze.

Zanim to jednak nastąpiło mamy opowieść o tym, że marzenia są tylko początkiem innych - większych marzeń. Że człowiek, jak czegoś mocno pragnie, to może wspinać się nawet w zwykłych spodniach bez specjalistycznych karabinków i dobrych lin. Że nawet komuna, agenci i nieprzychylne środowisko nie zmieni postanowienia, że Korona Himalajów jest do zdobycia. W pięknym stylu i staje się natchnieniem dla rzeszy innych himalaistów.

Jest też druga strona medalu. Góry w Kukuczce wywoływały ciekawe przemyślenia przelewane na karty fascynujących dzienników. Wśród wielkiej miłości do żony Celiny nie miał Jerzy Kukuczka czasu, aby skupić się na wychowaniu i miłości do dzieci. Ciągłe życie na walizkach i pogoń za marzeniami niszczyły choćby życie zawodowe. O prywatnym autorzy nie piszą wiele więc mogę się tylko domyślać, że daleko mu było do idealnego ogniska domowego.

Wspomnieć należy o rzeszy ludzi, którzy Kukuczce podczas wypraw towarzyszą. Jedni prawie tacy jak on - dążą do celu za wszelką cenę. Inni - ostrożni i kalkulujący ryzyko górskiej wspinaczki. Ci ostatni wypowiadają się w książce o nieżyjącym fenomenie polskiej wspinaczki.

Czy kiedyś spróbuję wejść na górę większą niż mój pokój na drugim piętrze? Obawiam się, że nie. Książka o Kukuczce daje do myślenia.

Piekło w literaturze

W religii chrześcijańskiej piekło to miejsce, w którym cierpieć będą dusze potępionych. Z drugiej strony trochę tego miłosierdzia ostatnio mamy więc tłok będzie w odchłani mniejszy?

Poniżej 5 ciekawych utworów, które traktują o piekle w różny sposób. Niekoniecznie poważny.

"Raj utracony" J. Milton - piekło jest siedzibą szatana - pusto tam bo najpierw trzeba ludzkość zmusić do popełniania zła. Diabeł jako niedoskonały handlowiec.

"Rozmowy z katem" K. Moczarski - II wojna światowa pokazuje, że piekło na ziemi to dla ludzi pestka. Jurgen Stroop kazał podpalać domy. Tych, którzy chcieli się uratować skacząc zdejmowano snajperskim strzałem.

"Co myśli Pan Cogito o piekle" Z. Herbert - artysta to człowiek wybrany, a w piekle ma, nie obrażając, jak u Pana Boga za piecem. Jedzenie, warunki - po prostu cuda wianki.

"Rok 1984" G. Orwell - śmialiśmy się z "Big brothera". Potem ktoś nago starał się przetrwać na bezludnej wyspie. W końcu są śluby par znających się 5 minut. Nadal jednak "Rok 1984" to hardcore pokazujący, że władza, która chce wiedzieć za dużo z władzą nie ma już nic wspólnego. Toż to piekło.

"Władca much" W. Golding - podobnie jak obraz wojny tak pozostawienie chłopców na bezludnej wyspie powoduje, że budzą się najgorsze instynkty człowieczej natury. Dzisiaj tak samo mamy w miejscach pracy, szkołach etc.

Najlepsze książki z dreszczykiem

Choć Halloween, czy jak kto woli, Dziady dawno za nami warto pochylić się nad ciekawymi książkami, w której straszy inteligentnie i ciekawie.

1. "Sen nocy letniej" W. Szekspir - z powodu kłótni króla i królowej elfów na ziemi następują zdarzenia, o których nie śniło się filozofom. W tym wszystkim najwięcej miesza Puk - chochlik jakich mało.

2. "Dziady" A. Mickiewicz - Gustaw, Józio i Rózia czy duch złego pana to niektóre z barwnych upiorów rodem z mickiewiczowskiego umysłu. Obrzęd, który jest naszym (?) dziedzictwem robi wrażenie nawet w XXI wieku.

3. "Balladyna" J. Słowacki - utwór podobny do szekspirowskiego "Snu nocy letniej". Siły nadprzyrodzone sieją zamęt wśród ludzi niegodnych stąpać po tej ziemi.

4. "Nie-boska komedia" Z. Krasiński - po prostu szaleństwo. I szatan.

5. "Dracula" B. Stoker - klasyka gatunku, która nie nudzi się tak jak belgijski detektyw czy młodszy ojciec Brown.

6. "Wywiad z wampirem" A. Rice - prawie tak dobre, jak pozycja nr 5

7. "Opowieści niesamowite" E.A. Poe - upiory Poe to klasyka gatunku ale przede wszystkim produkcja chorych ludzkich umysłów. Z jednej strony upiory, z drugiej samodestrukcja człowieka.

Chicago Bulls. Gdyby ściany mogły mówić

Opowieść Kenta McDilla powoduje, że oglądanie NBA w Canal Plus jest stratą czasu. Nic i nikt bowiem nie przebije gościa, który był świadkiem 6 tytułów mistrzowskich drużyny z Wietrznego Miasta.

Być blisko drużyny, być oddelegowanym tylko do jednego zespołu. Podróżować z nimi, oglądać każdy trening, mecz i znów to samo. Zwycięstwa, porażki, frustracje i napięcia stają się częścią Twojego życia. Tak mają tylko najwierniejsi fani bądź Kent McDill. Człowiek miał to szczęście być częścią mistrzowskich Byków. Tych, którzy sześciokrotnie zdobywali pierścienie. Tych, w których składzie grał sam MJ wespół z Rodmanem, Pippenem i resztą ciekawej ekipy.

Kiedyś nie było twittera, facebooka i reszty mediów społecznościowych. Małe (i większe) afery nie trafiały od razu do obiegu. Autor prezentuje nam styl i przygody drużyny, o których mało słyszało się w czasach gdy NBA pokazywała (słusznie) TVP. Poczynając od Dennisa Rodmana w kasynach i nie tylko a na Jordanie i jego obsesjach kończąc.

Książka, którą każdy fan koszykówki powinien przeczytać. Dawka dodatkowej wiedzy i powrót do czasów, gdy mistrzostwo NBA to było COŚ.

Agatha Christie - Małe szare komórki

Wspominałem wielokrotnie o bezgranicznej miłości do Agathy Christie. Tej, w której kilometry nie istnieją a z największego gniota wyciągnę coś pozytywnego. Książka "Małe szare komórki" trochę tłumaczy to zauroczenie.


"Małe szare komórki. Poirot w cytatach" to ciekawy wybór wypowiedzi belgijskiego detektywa na różne tematy. W książce zebrano jego wypowiedzi pochodzące z prawie 50 powieści z jego udziałem. Niektóre są zabawne. Dla mnie kulinarne gusta Poirota i potrzeba dobrego kucharza sprawia, że widzę go po trosze komicznego.

Inne z kolei wypowiedzi są głębokie i przemyślane ale zawsze zaskakujące zwinnością i przebiegłością. Nikt w literaturze tak poetycko nie mówił o piramidach, a co dopiero o golfie - grze dla wybranych, grze elitarnej a tak podziwianej przez małego Belga.

Zebrane w książce ukazującej się nakładem wydawnictwa PUBLICAT cytaty pozwalają lepiej poznać słynnego eleganta w meloniku, a także docenić mądrość i poczucie humoru Agathy Christie, która jest matką tego niepozornego detektywa.

I jeszcze te doklejone na okładce wąsy. Majstersztyk.

Polecam.

Miasta w literaturze - TOP 6

Miasto w literaturze - dla romantyków rzecz niewarta zachodu, dla pozytywistów coś piękniejszego niż Bóg. Przed Państwem najważniejsze według mnie miasta, na które natkniecie się w książkach.

1. Betlejem - miasto znane przede wszystkim z narodzin Jezusa oraz mylone jako adres św. Mikołaja. We wspomnianym mieście, w którym "nie było miejsca w gospodzie" nastąpiła śmierć Racheli. Jeśli mowa o miejscach z biblią kojarzonych - nie sposób nie wspomnieć o Jerycho oraz Jerozolimie.

2. Sodoma i Gomora - nie jedno a dwa miasta, które znajdowały się nad Morzem Martwym. Bóg zniszczył miasto za grzechy mieszkańców, dlatego dzisiaj nie tylko o Polsce wielu mówi Sodoma i Gomora.

3. Troja - nie Ateny, nie Teby a właśnie Troja jest najbardziej literackim miastem. Wystarczyła dziesięcioletnia wojna, w której zdarzyło się więcej niż w "Legionie samobójców"

4. Rzym - dzięki Sienkiewiczowi Nerona pamiętają najlepiej Polacy ("Quo vadis"). Słusznie też w głowie telepie mi się jego wygląd - podobny do Michała Bajora.

5. Warszawa - wspominając o Sienkiewiczu trzeba od razu odnotować "Lalkę" Prusa. Powieść piękna, wciągająca i aktualna do dzisiaj stała się ciekawym motywem w narracji o reprywatyzacji w Warszawie. Mówiąc jednak poważnie - nasza stolica literaturą stoi. Białoszewski i jego "Pamiętnik z powstania warszawskiego"; Moczarski i jego "Rozmowy z katem" czy wiersze Miłosza to tylko niektóre z pięknych obrazów miasta z Syrenką.

6. Paryż - złośliwe języki mówią, że miasto miłości jest już od dawna główną stolicą Islamu w Europie. Balzac w "Ojcu Goriot" myślał chyba inaczej. Podobnie wspomniany Prus.