Agatha Christie. Zbrodnia na festynie

"Zbrodnia na festynie” to kolejna fenomenalna powieść Agathy Christie będąca przykładem kryminału, który nie starzeje się z upływem lat.

W małym miasteczku Nassecombe mieszkańcy przygotowują festyn wakacyjny. Główną atrakcją zabawy ma być tak zwane „Polowanie na mordercę”, które podejmuje się przygotować znana pisarka kryminałów Ariadna Oliver, natomiast wręczającym nagrody ma być sam Hercules Poirot, światowej sławy detektyw.

Zbrodnia na festynie

Pisarka instynktownie czuje, że coś może się zdarzyć. I faktycznie, fikcja zmienia się w rzeczywistość. Dziewczyna, która miała grać trupa – Marlena Tucker – umarła naprawdę. Kto zabił Bogu ducha winną nastolatkę?

W międzyczasie ginie młoda Lady Hattie Stubbs a potem dziewiędziesięcioletni staruszek - dziadek Marleny Tucker. . Podczas gdy policja typuje kolejnych podejrzanych Herkules Poirot przygląda się relacjom panującym w rej bogatej posiadłości. Czy sir George Stubbs mógł popełnić zbrodnię? A może to Amy Folliat – była właścicielka posiadłości? Connie Masterton – żona lokalnego posła do parlamentu, siejąca w okolicy zgrozę swym potężnym wyglądem i władczym charakterem? Państwo Sally i Alec Legge – wczasowicze, pomagający w organizacji festynu?

Mimo przytłaczającej liczby uczestników festynu, liczba podejrzanych jest ograniczona. Klucz do szopy, w którym znaleziono zwłoki mieli tylko organizatorzy imprezy – państwo Stubbs oraz ich domownicy. Na dodatek morderca ułożył zwłoki dziewczyny dokładnie w pozycji, jaka przewidziana była w zabawie, więc musiał to być ktoś idealnie znający organizacyjne szczegóły przedsięwzięcia.

W "Zbrodni na festynie” to kolejna fenomenalna powieść Agathy Christie będąca przykładem kryminału, który nie starzeje się z upływem lat. Ilość bohaterów, tropów i sytuacji robi wrażenie. Wszystko  zmienia się jak w kalejdoskopie a Herkules Poirot – wolniej niż zwykle odkrywa mordercę - postać bez skrupułów dążącą do jedynego celu - pieniędzy.

Jak zwykle fenomenem jest postać Herkulesa Poirota. Z nienagannie przystrzyżonym wąsem kroczy między alejkami ogromnej posiadłości i łączy porzucone elementy układanki. Jego maniery, szyk i niezrównany intelekt robi wrażenie w każdym czasie.

"Zbrodnia na festynie" to jedna z trzech najlepszych powieści Agathy Christie.

Robert Louis Stevenson. Wyspa skarbów

"Wyspa skarbów" Roberta Louisa Stevensona to opowieść dla dzieci i dorosłych. Bo ci ostatni przecież też kiedyś mieli kilkanaście lat.

Jim Hawkins pracuje w tawernie "Admiral Benbow". Traf sprawia, że bierze on udział w wyprawie poszukującej skarbu legendarnego kapitana piratów Flinta. Wśród załogi statku znajdą się dawni towarzysze Flinta, którzy pragną odzyskać utracone łupy. W końcu okazuje się, że skarb tajemniczo zniknął. Jest jednak ktoś, kto wie, gdzie się podział.

Książka o piratach odniosła tak duży sukces, że wielu autorów próbowało ogrzać się w sławie tej książki. Jednak nikt nie podrobił doskonałego rozłożenia akcentów pirackich: drewnianych nóg, opasek na oczy czy przyśpiewek o umrzykach. Nikomu nie udało się wypromować opowieści tak barwnej, mrożącej krew w żyłach i fascynującej.

Książka pobudzająca wyobraźnię.

Ocena 10/10.

Serce znad morza. Opowiadanie na konkurs

Kolejny z tekstów literackich, które znalazłem przeglądając pliki, które być może kiedyś dadzą mi sławę i pieniądze (śmiech). Opowiadanie przygotowane z myślą o warsztatach organizowanych przez panią Kordel i wydawnictwo Znak.

Zima była tego roku wyjątkowo sroga. Mróz rysował na szybach fantastyczne wzory, w których dzieci dostrzegały walczące na śmierć i życie smoki, dzielnych rycerzy i piękne księżniczki. Dorośli zaś widzieli tylko kłopot, bo i opału trzeba było więcej zużyć i szyby w samochodach skrobać. W duchu jednak cieszyli się jak jak najmłodsi przypominając sobie swoje śnieżne zabawy, kiedy mieli po kilka i kilkanaście lat.

Wiedziała stara Anna, co mówiła Klementynie o nadchodzącej srogiej zimie, gdy ta z córką Dobrochną powróciły do rodzinnego miasta. Miasta, w którym czekała na nich opuszczona kamienica, stara cukiernia i mnóstwo wspomnień, z którymi należało się zmierzyć chcąc w końcu normalnie żyć.

Anna nadal paliła ogniska dla zbłąkanych podróżników. Była osobą, która łączy w sobie przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Siły jednak ją opuszczały. Mocniej niż zwykle myślała o wieczności, w której przyjdzie się jej spotkać twarzą w twarz z tymi, których mogiłami opiekowała się przez tyle lat. Ta myśl wywoływała jednak uśmiech na jej twarzy. W przeciwieństwie do młodszych wiekiem wiedziała, że życie jest tylko jedno i należy je przeżyć godnie. Ona była pewna, że tak właśnie było.
Duch świąt, duch, którego czuć było piernikową przyprawą działał dalej. Widać to było po Klementynie, która z jeszcze większą ochotą tworzyła niesamowite cuda z korzennego ciasta. W jej oczach widać było błysk ludzi, którzy są bardzo zakochani i którzy zapomnieli, że w słowniku istnieje takie słowo jak: niemożliwe.

Zobaczyć można było to po Dobrochnie, która wraz z wielkim królikiem i psem zwanym przez wszystkich Marcepan dorastała w atmosferze akceptacji i miłości. Miłość do doktora Piotra nie ostygła - wręcz przeciwnie - na każdym kroku Dobrochna przypominała o swojej świętej przysiędze, w myśl której ożeni się z najlepszym doktorem na świecie. I będziemy żyli długo i szczęśliwie razem z naszym zwierzyńcem, mamą, babcią i całą resztą - dodawała przy każdej okazji.

Nawet babka Agata doznała spokoju ducha i już nie zerkała na walizki wrzucone w dużą, dębową szafę. Dla niej wieczna tułaczka skończyła się gdzieś koło figury św. Antoniego pilnującego skrawka niebieskiego materiału. Czasem tylko wydawała się coraz mniej obecna jak gdyby zaglądała w swoją przyszłość, która już tak jej nie przerażała.

Pomysł Klementyny na uruchomienia dawnej cukierni nie był tak dobry jak otwarcie internetowego sklepu z ręcznie robionymi piernikami. Na stronie www.sercezpiernika.pl klienci z kraju i świata mogli kupować nie tylko pachnące piernikiem, gałką muszkatołową i miłością pierniki. Bardziej zainteresowani mogli zapisać się na kursy robienia „Pierników od serca”, które Klementyna prowadziła cyklicznie w swojej kamieniczce. A przecież nie tak dawno wszystko tam pokrywał kurz minionych czasów, smutek i chęć pożegnania się z życiem.

W związku z tym, że Klementyna i tak miała dużo pracy przy samej produkcji pierników sklep internetowy prowadziła Ruda Fela – ta sama, która najpierw kazała Klementynie nie wściubiać nosa w nie swoje sprawy, a potem musiała chcąc – nie chcąc przyjąć pomoc, która pozwoliła jej wyrwać się z piekła przemocy domowej, w której mąż uważał się za lepszy sort człowieka.

Rany na ciele Rudej Feli goiły się szybciej niż rany w sercu. Miała ona ogromny żal do siebie, że tyle czasu tkwiła w sytuacji, która niszczyła ją i dzieci. Na samą myśl o swoim mężu, który siedział za kratami ciarki przebiegały jej po plecach. Dzięki pomocy dr Piotra, Klementyny i innych życzliwych ludzi, którzy też odważyli się powiedzieć nie przemocy domowej złożyła pozew rozwodowy. Zaangażowanie komendanta policji pozwoliło z kolei Rudej Feli odbyć kurs prowadzenia sklepu internetowego. Nadal jednak dbała o kamienicę i cukiernię Klementyny robiąc porządki, od których zaczęła się ich wspólna droga. Okazuje się, że nie każda kobieta kobiecie wilkiem - myślała czasem Ruda Fela.

Jej dzieci już nie zasypiały ze strachem i nie budziły się z krzykiem. W mieszkaniu jej ojca panował spokój, cisza a nad wszystkim unosił się ten tajemniczy duch świąt. Duch przebaczenia i duch, który pokazywał siłę miłości.

A co z najlepszą przyjaciółką Klementyny? Imka była najlepszym adwokatem w całej Polsce i pewnie na świecie. Wspominała te święta, które mogła spędzić wraz z rodzicami w piernikowej kamienicy parę lat temu. Klimat i poczucie dobrze spędzonego czasu, pogłębione relacje posypane przyprawą piernikową sprawiały, że czasem kręciła się jej łza w oku. Smutku czy szczęścia?
Imka cieszyła się, że Klementynie układa się we wszystkich dziedzinach życia. Choć bez wiedzy koleżanki znalazła ojca Dobrochny, który w tym samym czasie bałamucił Klementynę i uwiódł studentkę pierwszego roku zdecydowała, że nie przekaże koleżance zdobytych informacji. Pan doktor habilitowany nie był już w związku z tamtą studentką. Kochliwy człowiek bujał się od kolejnej Kasi do Asi bałamucąc je i wykorzystując swoją pozycję. Czy wszyscy mężczyźni to świnie - zastanawiała się Imka patrząc na tą sytuację. W jej zawodowym życiu również brak było rycerzy na białych koniach. Raczej byli to giermkowie bez majątku i pomysłu na życie. Zamiast miłości wielokrotnie szukali kur domowych dostępnych 24 godziny na dobę, które posprzątają, ugotują jeszcze pójdą po piwo.

To podłe – pomyślała Imka przeglądając w internecie oferty na spędzenie świąt wielkanocnych. Choć dopiero był luty chciała mieć wszystko zapięte na ostatni guzik i wiedzieć, gdzie spróbuje odnaleźć nową siebie. Nie zawsze trzeba zaczynać takie poszukiwania pierwszego stycznia.
Pani adwokat musi być zawsze silna i idealna – mawiał jej ojciec, który przez lata był sędzią sądu w Krakowie. Imka będąc wychowana w domu pełnym pozornej miłości sama nie miała do niej szczęścia. W najlepszym związku była mając siedem lat. Jarek – szarmancki, miły i z buzią pełną piegów skradł wtedy moje serce. Nosił za mną plecak i nie ciągnął za warkocze. Prawdziwe, niekońskie zaloty – zaśmiała się w duchu.

Przeglądając kolejne oferty wielkanocne znalazła ogłoszenie. „Uroczy domek przy latarni w Dębkach zaprasza wszystkich ceniących ciszę i spokój do spędzenia świąt wielkanocnych w naszym urokliwym miejscu. Duża dawka jodu i dobrego humoru gwarantowane. Można przyjeżdżać z dziećmi i ze zwierzętami. Zapraszamy! Joanna i Jan Konke.

Wieczorem zadzwoniła do Klementyny.
Co tam słychać u mistrzyni piernikowych wypieków w jej dziurze na końcu świata? - zaczęła Imka
Wszystko kręci się znakomicie. Tylko ten Bartek od czasu do czasu dzwoni i mówi, że za tobą tęskni – wtrąciła kąśliwie Klementyna.

Bartek to historia, a właściwie prehistoria – zaczęła Imka. Przecież pamiętasz, że mój zachwyt nad człowiekiem, który do żywego przejmuje się spalonymi piernikami dla siostry prysł jak mydlana bańka. Słuchaj moja droga - z innej beczki, czy ten duch świąteczny unosi się u Ciebie cały czas? Mogłabyś do mnie go wysłać. Wyjeżdżam na wiosenny urlop nad morze i chcę tam spotkać miłość swojego życia i przy okazji zabrać ciebie i Dobrochnę – powiedziała jednym tchem Imka.
I Jeszcze Kubę – dodała odważnie Klementyna pamiętając o tym, że jej serce oprócz miłości do córki i troski o babkę wypełniać zaczęło uczucie do Jakuba. A gdzie jedziesz?

Do Dębek. No tak szczęściaro - nie zapomniałam o nim - stwierdziła Imka. Znalazłam ciekawą ofertę nad samą latarnią. Wiadomo – pod latarnią najciemniej więc może i ja znajdę tam swoją miłość – dodała z nadzieją.

Podróże kształcą. Nagłe zrywy i decyzje również więc życzę Ci powodzenia. Chętnie bym pojechała ale mamy dużo zamówień na nasze piernikowe produkty. Trzymam jednak kciuki, aby dopadł Cię tam jakiś królik, przepraszam zając wielkanocny, który namiesza w głowie i sprawi, że będziesz tak szczęśliwa jak ja – dodała Klementyna.

Imka czekając na ten urlop wpadła w wir pracy. Co może robić kobieta bez męża, dzieci i obowiązków? Ile można chodzić na siłownię, odwiedzać restauracje i wystawy sztuki współczesnej? Może pracować! - taka myśl przyświecała jej cały czas.

Kiedyś jednak człowiek musi odpocząć. Mróz zelżał i czuć było wiosnę w powietrzu. Bociany wracały z ciepłych krajów a przebiśniegi pierwsze ogłaszały wieść o zbliżającej się Wielkiej Nocy. Silniejsze promienie słońca pomagały szarym ludziom poczuć moc odradzającej się przyrody.
Imka dopięła wszystkie zawodowe sprawy na ostatni guzik, by w końcu wyruszyć na zasłużony odpoczynek. Święta w tym roku bez Klementyny i rodziców. - Co to będzie – pomyślała lecz zaraz potem znów narodził się w niej duch kobiety niezależnej, której na zewnątrz nie zależy na wielkich miłościach i stałych związkach a liczy się tylko i wyłącznie kariera zawodowa i życie bez zobowiązań. W takich momentach jej część, która pragnęła uczucia i miłości płakała. Wydawało się, że płakać będzie bez końca.

Imka zawsze taka była. Najpierw w podstawówce, do której chodziły dzieci z dobrych rodzin i ona. Nie mogła odstawać od wydawałoby się idealnego obrazu jej rodziny.

Potem w liceum, gdzie musiała walczyć o najlepsze stopnie. Aż w końcu przyszły studia, gdzie pamiętano jeszcze jej ojca – świetnego studenta a potem sędziego. Jaki mężczyzna miał się do niej zbliżyć? Kto zaryzykowałby spotkania z chodzącym ideałem, który miał surowego ojca?
A może nie chciała powtórzyć losu matki? - pomyślała. Może te wszystkie działania to ucieczka od bycia kurą domową, która podporządkowała całe życie ojcu? Może nieukrywana radość mamy na wieść o świętach, które chciała spędzić sama to był znak. Dobry znak?

Słońce było wysoko na horyzoncie, gdy Imka dojeżdżała do Krokowej. Mijając tamtejszy zamek powróciła myślami do Klementyny, która w końcu odnalazła swojego rycerza. - A może ona jest takim prawdziwym wojem - pomyślała. Ile przeszła jej najlepsza przyjaciółka wiedziała tylko Imka. Zaraz też pomyślała o sobie - kobiecie poszukującej. Czy nad morzem znajdzie tego, czego szuka?
Kiedy dojechała do Dębek zaczynało już zmierzchać. Na głównej ulicy stały już samochody o rejestracjach z całej Polski. Rodziny z małymi dziećmi i młodzież wałęsała się i starała się poznać uroki małej, nadmorskiej miejscowości. Imka dojechała do skrzyżowania i skręciła w lewo. Zaraz po prawej stronie zobaczyła charakterystyczną niebieską elewację, o której podczas rozmowy telefonicznej wspominała właścicielka rzucała się w oczy.

Pierwsze wrażenie było jednak słabe. Bardzo ale to bardzo niedobre. Imka poczuła się jak księżniczka na ziarnku grochu. Chociaż jest morze, piękna pogoda i nadzieje nadal czuje, że coś ją uwiera.

Dom z zewnątrz wyglądał jak wiele chałup rybackich z początku wieku. Stare sieci wisiały na elewacji przytrzymywane przez przyrządy używane przez rybaków - haki, drągi i kotwiczki. Z przodu w ogrodzie stała naznaczona zębem czasu i pewnie nieużywana rybacka łódź. Zamiast dzwonka w drzwiach była kołatka w kształcie ryby. - Tu nie da się szukać tego ducha świąt wielkanocnych – krzyknęła w duchu Imka.

Nadzieja umiera ostatnia. Zastukała dwukrotnie. W głębi słychać było żwawe kroki. Ktoś przekręcił zamek i drzwi otworzyły się. Starsza kobieta uśmiechała się szeroko i przyjaźnie. Czuć było od niej niesamowitą energię a jednocześnie widać było, jak morski klimat wpływa na ludzi. Opalona skóra poprzecinana była zmarszczkami, które pamiętały najważniejsze wydarzenia z życia pani Joanny - właścicielki pensjonatu.

Ty pewnie jesteś Imka - zapytała właścicielka. Wchodź szybko, czekamy na Ciebie z poczęstunkiem - i gestem zaprosiła ją do środka.

Wnętrze robiło już o wiele lepsze wrażenie. Stare meble gdańskie pamiętały jeszcze czasy, kiedy o Dębkach mało kto słyszał. Kufry, kuferki i pudełka sprawiały wrażenie niesamowitej tajemnicy. Wszechobecny niebieski kolor był o wiele cieplejszy we wnętrzu, w którym palił się kominek. Ogień dawał miłe ciepło podczas wieczorów takich, jak ten. Niby jeszcze wiosna a kominek zawsze w cenie - Imka zaśmiała się w duchu

Pani pokój jest na górze. Zaprowadzę i zaniosę bagaże - odezwał się głos, który dochodził z wysokiego fotela.

Okazało się, że to pan Jan - mąż właścicielki. Wysoki i chudy mężczyzna, który pomimo wieku wyglądał jakby mógł prześcignąć w wyścigu niejednego trzydziestolatka. - To mieszkanie nad morzem hartuje ludzi bardziej niż góry górali - zaśmiała się Imka. Tak, szczególnie jak tyle lat było się tutaj rybakiem - odrzekł właściciel pensjonatu.

- Taka młoda i piękna tak samemu przyjeżdża na urlop - zapytał się Jan.- Janku, ty się nie pytaj pani tak wprost, jo? To bardzo niekulturalne z twojej strony - przerwała mu pani Joanna. - Oj już dobrze, kochanie, dobrze. Idę zanieść bagaże na górę.

Imka pomyślała, że to zupełnie przeciwieństwo małżeństwa jej rodziców. Tam nigdy mama nie narzucała swojego zdania czy pomysłów. Tata wiedział najlepiej i tak zawsze mawiał. Ja wiem najlepiej i macie robić jak ja chcę. Jak tak będziecie robić - nie będziecie mieli problemów - inaczej marny wasz los - ten głos słychać było w głowie Imki, która niedawno świętowała 38 urodziny.
Podczas kolacji Imka dowiedziała się, że państwo Konke mają trójkę dorosłych już dzieci, które niestety nie mieszkają z nimi. Dwie córki wyjechały razem z mężami zagranicę. Odwiedzają rodziców rzadko ze względu na odległość. Pan Jan był rybakiem i całe życie pływał charakterystyczną żółtą łodzią. Pani Joanna całą swoją karierę zawodową uczyła w pobliskiej szkole podstawowej.

Znów jednak przeszli na temat dzieci. Dumą państwa Konke był syn - Piotr. - Skończył studia informatyczne w Gdańsku i tam pracuje - powiedział pan Jan. - Niestety nie ma szczęścia w miłości - dodała pani Joanna. Chłopak jest chyba zbyt nieśmiały i przez to nie umie znaleźć tej jedynej - zaczęła się zastanawiać. A może to te dzisiejsze czasy i te obyczaje? Sama już nie wiem. Najgorsze jest to, że żadne z dzieci nie chce przejąć tej naszej morskiej osady - skończyła. W jej oczach pojawiły się łzy. Nie wiedząc, co zrobić Imka podziękowała za pyszną kolację informując, że pójdzie jeszcze zobaczyć morze wieczorową porą. - Tylko proszę trzymać się oświetlonego bulwaru. Takie piękne panny nie powinny wędrować samemu - powiedział pan Jan.

Choć wiedziała, że jest zimno nie zdawała sobie sprawy, że pogoda nad morzem przypomina czasem górskie klimaty. Wiatr unosił drobiny piasku i kropelki słonej wody. Smagał twarz Imki bezlitośnie. Ta nie dając się sztormowej pogodzie szła w stronę kontrastującego z tą pogodą, pięknie oświetlonego wejścia na plażę. Wiatr, a właściwie huragan od morza sprawiał, że na wszystkie sprawy, które zaprzątały jej głowę nie zwracała teraz uwagi. Klementyna, duch świąt, praca, rodzice - to było bardzo daleko. - Teraz jest tylko tu i teraz. Kiedy stanęła u wejścia na plażę jej oczom ukazało się wzburzone morze, które przerażało i fascynowało jednocześnie. Huk fal i słabe światło księżyca było niesamowicie odprężające. Imka starała się delektować tą chwilą, gdy nagle ktoś mocno chwycił ją za ramię. Krzyknęła i odwróciła się widząc sylwetkę wysokiego mężczyzny. Przez jej głowę przetoczyło się tysiące najgorszych myśli - morderca, gwałciciel, matrymonialny oszust, właściciel piramidy finansowej, prezes partii.

Przepraszam - nie chciałem pani przestraszyć - odezwał się mężczyzna. Nazywam się Piotr Konke i jestem synem państwa, u których pani mieszka. Kiedy przyjechałem mama prosiła mnie bym zobaczył, czy nic się pani nie stało. Nie ma już pani ponad dwie godziny.

Kamień spadł Imce z serca. Choć z drugiej strony sama nie wiedziała, kiedy te dwie godziny minęły.
Jest pani cała mokra. Może skorzysta pani z mojego parasola - zaproponował Piotr.
Imka nie opierała się. Kiedy wracali razem pod jednym parasolem czuła zapach najlepszych perfum pomieszany z dziką, nieokiełznaną naturą. Choć Piotr ubrany był w grubą, sportową kurtkę jego sylwetka nie była standardowym szablonem informatyka. Wprost przeciwnie - bardziej brałaby go za biegacza lub koszykarza. Jakieś dziwne motyle zaczynały krążyć w jej brzuchu. Może to początek grypy?

A może duch świąteczny zawitał właśnie tutaj? Do Dębek?

Ja i mój wróg. Opowiadanie na konkurs

Opowiadanie, które stworzyłem lata temu na literacki konkurs, którego hasłem było "Ja i mój wróg". Moja interpretacja nie wygrała ale mi się i tak podoba - nawet w 2019 roku. Zapraszam do lektury.

Wejherowo roku pańskiego 2017. Jest maj więc wstaję wcześnie rano. Wcześnie to jest przed piątą – inaczej dzień jest do niczego. Spoglądam na dzieci, żonę – ubieram spodnie, buty i wybiegam w przestrzeń pustego miasta. Jesteśmy sami – ja i mój wróg. Boże, żebym miał tylko jednego wroga. Codziennie staję i jest ich więcej.

Biegniemy razem – ja i mój wróg uparcie pokonując kolejne kilometry. Endomondo krzyczy o spalonych kaloriach a ja w duszy szukam motywacji. Jedna, druga, dziesiąta zdrowaśka. Ja nie widzę sensu – mój pierwszy – wewnętrzny wróg wprost przeciwnie. Dopinguje mnie do niszczenia kolan, wątroby i własnej psychiki. Nie mam wyjścia. Biegnę, bo muszę być najlepszy. Poloniści są najlepsi. Pycha, po prostu pycha. A mogłem zostać stolarzem.

Biegnę za nią – mój nowy wróg. Jest szybsza, jest piękniejsza niż ktokolwiek inny na świecie. Połączenie Angeliny Jolie i Pameli Anderson. Każdy ma swój gust ale mój jest zajebisty – podpowiada mój wewnętrzy wróg. No po prostu zajebiaszczy – dodaje i krzyczy – gonić wroga! Jak automat stawiam ciężkie kroki w tłuściutkim ciele. Lewa, prawa, lewa, prawa i skok bo ktoś ukradł pokrywę od studzienki.

Boże, dziękuję, że stworzyłeś kogoś, kto wymyślił legginsy – słyszę głos w mojej głowie. Nie mów do mnie teraz – odpowiadam. Nie dogonię jej, ale wiem, co był zrobił jakbym złapał. Zaprosiłbym na kawę, ciastko i seks. Co ja myślę? Na wielkie żarcie zakończone orgią. Boże, ja jestem żonaty! Ja jestem nieczysty! I jeszcze jem jak świnia! I chcę to z wrogiem! Rzyg!

Wkurwia mnie to wszystko. Ta bieganina dla zdrowia i pogoń za pieniądzem. Człowiek powinien móc wybierać z wielu prac i zawodów, które nie wymagają dużego wysiłku. Taki prezes, ksiądz z dwójką dzieci czy dozorca z dobrą pensją. Wrogowie pierwsza klasa do wzbudzania w sobie jadu i nienawiści. Albo taki emigrant – sam nie byłem i nie wiem, ale z ich opowieści wynika, że praca gdziekolwiek indziej niż w Polsce to prawdziwa idylla. Nikt nie ma pretensji, wszyscy się wspierają i czasu wolnego jest więcej niż mogę sobie wyobrazić. A potem wakacje w Polsce, żeby się pokazać i wakacje zagranicą, żeby się zabawić. I jeszcze pełno pieniędzy, bo pracując w Polsce nie starcza, a tam – we Francji, Anglii czy Niemczech – kasy pod dostatkiem. Zarabiać u wroga? Nie chciałbym – to niezgodnie z moim kodeksem prawdziwego patrioty. Ach te pieniądze – to mój kolejny wróg.

Boże, jakbym chciał się lenić jak Polak na emigracji lecz coś mi nie idzie. Coś mi nie pozwala? Co? Wróg! Pomiędzy lenistwem, gniewem i toną jadu dobiegam do połowy dystansu.

I jeszcze mnie chwyta za gardło jak refluks po codziennej pracy – chciwość i zazdrość i gniew i strach. Bo on – ten z naprzeciwka ma lepszą pracę niż ja. Pływa na statku – kapitan Nemo jeden. Dwa miesiące w morzu – dwa miesiące w domu. Pieniądze na konto i dobre whiskey. A ja? Codziennie w pracy za marne grosze.

Albo ona? Jakiś wróg dla żony – jak go się nie ma – to się go wymyśli. A więc ma 30 lat i już pani prezes ze sportowymi sukcesami. Z dziećmi i mężem i wielkim love. A ja tak muszę robić krzywdę i kłócić się i nie rozmawiać, albo kochać nad życie. Dwubiegunowo? Bez cukru, bez sensu, bez pieniędzy.

Wracam już do domu. Maroszbiegiem. Już nikt nie śpi. Nie jestem więc sam i nie zaskoczyłem moich wrogów. Domagają się – przytulenia, miłości i jedzenia. Ohydnie słodkich płatków, morza mleka i jeszcze chwilki dla siebie. Przecież jest weekend i można się wyspać. Można? W tym są równi i równiejsi.

Walczę. Sam ze sobą i z nimi. Nie dość, że masa upadłych klientów chce mnie rozerwać w tygodniu za wysokie ceny, niską jakość i w miarę dobre samopoczucie to jeszcze w weekend czają się mali wojownicy wysysający ostanie siły z trzydziestolatka. Tu jednak hamuje mnie wielka miłość, która jest nadzieją w świecie wymagającym od nas bycia to lisem to owcą. Albo na odwrót? Albo w ogóle?

Patrzę na te mądre wykresy na facebooku. Naucz się cieszyć tym, co masz. Hurra! Odpowiadam: Hurra! Mam depresję! Dobre, ale to jeszcze lepsze: Dawaj ale nie daj się wykorzystywać! Kochaj ale nie pozwól by twoje serce było nadużywane! Ufaj ale nie bądź naiwny! Słuchaj ale nie strać własnego zdania! Jak żyć, żeby nie zwariować? Jak żyć, żeby wróg nie wygrał?

Chciałbym się zwierzyć ale się boję. Za dużo w moim życiu jest lęku i ale. Szczególnie to ostanie bywa największym wrogiem – pewnie nie tylko moim. Weźmy na ten przykład takie zdania: „kocham cię ale”, „dziękuję ci ale” czy też „zmienię pracę ale”. Alego tyle, że człowiek znów stoi jak toi toi w miejscu. Na zewnątrz nawet ładne kolory a w środku gówno i brak papieru toaletowego.

Wieczorem wychodzimy do przyjaciół. Niby mieszkanie, niby na kredyt, dzieci, meble i inne gadżety. Wszyscy uśmiechnięci ale mówią – kredyt – twój wróg! Ciężko się z kredytem żyje! - dodają raz po raz częstując paluszkami do wódki. Ciężko to jest wytrzymać na takiej diecie. A czy ciężko jest żyć z teściami i resztą rodziny? Na małym metrażu bez pracy lub z pracą, której jutro może nie być? Ten strach i gniew zniewala tak, że się po prostu nie chce. Wróg wygrywa. Ani z tarczą, ani na tarczy.

Wieczorem pijany chwytam się ściany i coś bym tam co niecoś chciał. Ale co? Nie mogę się zdecydować, a odurzonemu przychodzi to jeszcze trudniej. Tak dobrze byłoby, gdyby mowa moja brzmiała tak – tak albo nie – nie. A ja tylko „a może”, „może warto”, „chyba” czy „przypuszczalnie”. Morze jest głębokie i szerokie a przypuszczalnie można zarobić w ryj na Kopernika w Wejherowie.

Zasypiam. Tak poetycko jak Mickiewicz na katafalku marząc i chcąc. Co ja piszę – pragnąc zasypiam. Boże jakby mi się chciało tak w dzień, jak tuż przed zaśnięciem. Rozglądam się jeszcze, czy jakiś mój wróg ... Zasypiam – we śnie załatwiam ich wszystkich. Jestem zwycięzcą. Nad ranem oni powracają jak „To” Kinga i całki z matematyki.

Jesteśmy znów sami. Ja i mój wróg.

Agatha Christie. Ten czwarty

Czy mieliście sytuację w pociągu, iż nieznany współpasażer po dłuższej rozmowie okazywał się znajomym znajomego? Świat jest mały? W opowiadaniu Agathy Christie widać, że wszyscy mieszkamy na główce od szpilki.

Trójka znajomych, którzy spotkali się przypadkowo w pociągu, rozmawia o niejakiej Felice, która miała kilka osobowości. Felice nr 1 była niezdarna, leniwa i głupia, natomiast np. Felice 2 świetnie grała na fortepianie i mówiła biegle kilkoma językami. Towarzysze podróży zastanawiają się, co mogło być przyczyną tak dziwnej dolegliwości gdy odzywa się ten czwarty.

Jego opowieść sprawia, że włos jeży się na głowie. Ten czwarty był naocznym świadkiem wychowania Felice przez przybraną rodzinę. Znał szczegóły jej życia i mroczne sekrety, które powoli wyjaśniły całą sytuację. Mroczną sytuację...

Agatha Christie w "Ten czwarty" miesza rzeczywistość z działaniem sił nadprzyrodzonych, urokami oraz ... życiem po życiu. Zastanawia się, czy w jednym człowieku może mieszkać więcej niż jedna osobowość ze swoimi zaletami i wadami rzecz jasna.

Autorka "Ten czwarty" świetnie stopniuje napięcie, szokuje i bawi się tym wszystkim. Ciężko uwierzyć, że pomysły na kryminały przychodziły jej podczas mycia naczyń.

Felice jeden, Felice dwa, Felice trzy i Felice cztery straszą bardziej niż kilkusetstronnicowe horrory.

"Ten czwarty" to kolejne opowiadanie z tomu "Świadek oskarżenia".

Agatha Christie. Ogar śmierci

Skąd Graham Masterton wziął inspirację do swoich książek? Z pewnością jednym z punktów zapalnych mogło być opowiadanie "Ogar Śmierci" Agathy Christie pochodzące z tomu "Świadek oskarżenia".

Bohater opowiadania - miłośnik nadprzyrodzonych zdolności natyka się podczas pobytu u swojej siostry Kitty na zakonnicę – siostrę Marię Angelique, która podejrzewana jest o obłąkanie i wywoływanie różnych nienaturalnych zjawisk.

Podczas jednego z nich na ścianie pojawia się znak psa, który ludzie nazywają Ogarem śmierci. Główny bohater opowieści stara się zrozumieć to zjawisko jednak opiekujący się siostrą doktor Rose dziwnie blokuje mu kontakty z pacjentką.

Sprawa staje się jeszcze dziwniejsza, kiedy w ruinach staje dom doktora, który zajmował się zakonnicą, a pozostałości domu układają się w dziwny znak... jakby psią głowę...

Główny bohater otrzymuje list od ... siostry Marii, w którym wyjaśnia ona tajemnicę wszystkich zjawisk i rolę szalonego doktora w tym wszystkim. Okazuje się, że zakon chronił tajemnicy życia i śmierci oraz władzy nad ludzkością. W swoich wierzeniach i kręgach zakon utrzymuje w świecie harmonię i spokój. Doktor Rose zaś był tym, który za wszelką cenę pragnął chaosu.

Zburzony dom i śmierć obojga zapobiegła temu nieszczęściu.

"Ogar śmierci" to kolejne świetne opowiadanie z tomu, który można czytać wielokrotnie podziwiając ilość zainteresowań i pisarski kunszt Agathy Christie. Z jednej strony widać fascynację tym, co niewidzialne - z drugiej zaś mamy do czynienia z walką z wszelakimi zabobonami.

Jak to wychodzi autorce "Morderstwa w Orient Expressie"? Zachęcam do lektury.

Agatha Christie. Świadek oskarżenia

Czy będąc oskarżonym o morderstwo można jeszcze uniknąć kary? W szczególności gdy jedyna osoba dająca ci alibi zaczyna kłamać i próbuje zwalić winę na oskarżonego? Odpowiada Agatha Christie.

Dodaj napis

Klient pana Mayherne – Leonard Vole – zostaje oskarżony o zabójstwo. Twierdzi jednak, że alibi zapewni mu wierna i bardzo oddana żona. Pani Vole mówi jednak coś innego. Twierdzi, że mąż jest winny zbrodni dodatkowo ujawniając złe relacje panujące w ich małżeństwie.

Niespodziewanie dla pana Mayherna zjawia się przeciętna kobieta, która mówi, iż Leonard Vole jest niewinny. Prezentuje listy i daje alibi klientowi adwokata.

Finał całego opowiadania jest zaskakujący. Okazuje się bowiem, że pani Vole i tajemnicza kobieta to jedna i ta sama osoba. Pani Vole będąca początkującą aktorką odegrała - jak w wielu opowiadaniach i książkach Agathy Christie - przekonującą rolę tak doskonale, iż udało jej się ocalić męża.

Agatha Christie bawi się z czytelnikiem co rusz sprawiając, iż nie wiadomo czy Leonard Vole jest czy nie jest winny. Siedzący na ławie oskarżonych wydaje się skrzywdzony przez system i wredną żonę. W finale zaś sprawa jest zgoła inna i każdy zdziwi się bardzo - bardzo, bardzo.

"Świadek oskarżenia" to tytułowe i pierwsze opowiadanie w zbiorze o tym samym tytule.