Opowiadanie, które stworzyłem lata temu na literacki konkurs, którego hasłem było "Ja i mój wróg". Moja interpretacja nie wygrała ale mi się i tak podoba - nawet w 2019 roku. Zapraszam do lektury.
Wejherowo roku pańskiego 2017. Jest maj więc wstaję wcześnie rano. Wcześnie to jest przed piątą – inaczej dzień jest do niczego. Spoglądam na dzieci, żonę – ubieram spodnie, buty i wybiegam w przestrzeń pustego miasta. Jesteśmy sami – ja i mój wróg. Boże, żebym miał tylko jednego wroga. Codziennie staję i jest ich więcej.
Biegniemy razem – ja i mój wróg uparcie pokonując kolejne kilometry. Endomondo krzyczy o spalonych kaloriach a ja w duszy szukam motywacji. Jedna, druga, dziesiąta zdrowaśka. Ja nie widzę sensu – mój pierwszy – wewnętrzny wróg wprost przeciwnie. Dopinguje mnie do niszczenia kolan, wątroby i własnej psychiki. Nie mam wyjścia. Biegnę, bo muszę być najlepszy. Poloniści są najlepsi. Pycha, po prostu pycha. A mogłem zostać stolarzem.
Biegnę za nią – mój nowy wróg. Jest szybsza, jest piękniejsza niż ktokolwiek inny na świecie. Połączenie Angeliny Jolie i Pameli Anderson. Każdy ma swój gust ale mój jest zajebisty – podpowiada mój wewnętrzy wróg. No po prostu zajebiaszczy – dodaje i krzyczy – gonić wroga! Jak automat stawiam ciężkie kroki w tłuściutkim ciele. Lewa, prawa, lewa, prawa i skok bo ktoś ukradł pokrywę od studzienki.
Boże, dziękuję, że stworzyłeś kogoś, kto wymyślił legginsy – słyszę głos w mojej głowie. Nie mów do mnie teraz – odpowiadam. Nie dogonię jej, ale wiem, co był zrobił jakbym złapał. Zaprosiłbym na kawę, ciastko i seks. Co ja myślę? Na wielkie żarcie zakończone orgią. Boże, ja jestem żonaty! Ja jestem nieczysty! I jeszcze jem jak świnia! I chcę to z wrogiem! Rzyg!
Wkurwia mnie to wszystko. Ta bieganina dla zdrowia i pogoń za pieniądzem. Człowiek powinien móc wybierać z wielu prac i zawodów, które nie wymagają dużego wysiłku. Taki prezes, ksiądz z dwójką dzieci czy dozorca z dobrą pensją. Wrogowie pierwsza klasa do wzbudzania w sobie jadu i nienawiści. Albo taki emigrant – sam nie byłem i nie wiem, ale z ich opowieści wynika, że praca gdziekolwiek indziej niż w Polsce to prawdziwa idylla. Nikt nie ma pretensji, wszyscy się wspierają i czasu wolnego jest więcej niż mogę sobie wyobrazić. A potem wakacje w Polsce, żeby się pokazać i wakacje zagranicą, żeby się zabawić. I jeszcze pełno pieniędzy, bo pracując w Polsce nie starcza, a tam – we Francji, Anglii czy Niemczech – kasy pod dostatkiem. Zarabiać u wroga? Nie chciałbym – to niezgodnie z moim kodeksem prawdziwego patrioty. Ach te pieniądze – to mój kolejny wróg.
Boże, jakbym chciał się lenić jak Polak na emigracji lecz coś mi nie idzie. Coś mi nie pozwala? Co? Wróg! Pomiędzy lenistwem, gniewem i toną jadu dobiegam do połowy dystansu.
I jeszcze mnie chwyta za gardło jak refluks po codziennej pracy – chciwość i zazdrość i gniew i strach. Bo on – ten z naprzeciwka ma lepszą pracę niż ja. Pływa na statku – kapitan Nemo jeden. Dwa miesiące w morzu – dwa miesiące w domu. Pieniądze na konto i dobre whiskey. A ja? Codziennie w pracy za marne grosze.
Albo ona? Jakiś wróg dla żony – jak go się nie ma – to się go wymyśli. A więc ma 30 lat i już pani prezes ze sportowymi sukcesami. Z dziećmi i mężem i wielkim love. A ja tak muszę robić krzywdę i kłócić się i nie rozmawiać, albo kochać nad życie. Dwubiegunowo? Bez cukru, bez sensu, bez pieniędzy.
Wracam już do domu. Maroszbiegiem. Już nikt nie śpi. Nie jestem więc sam i nie zaskoczyłem moich wrogów. Domagają się – przytulenia, miłości i jedzenia. Ohydnie słodkich płatków, morza mleka i jeszcze chwilki dla siebie. Przecież jest weekend i można się wyspać. Można? W tym są równi i równiejsi.
Walczę. Sam ze sobą i z nimi. Nie dość, że masa upadłych klientów chce mnie rozerwać w tygodniu za wysokie ceny, niską jakość i w miarę dobre samopoczucie to jeszcze w weekend czają się mali wojownicy wysysający ostanie siły z trzydziestolatka. Tu jednak hamuje mnie wielka miłość, która jest nadzieją w świecie wymagającym od nas bycia to lisem to owcą. Albo na odwrót? Albo w ogóle?
Patrzę na te mądre wykresy na facebooku. Naucz się cieszyć tym, co masz. Hurra! Odpowiadam: Hurra! Mam depresję! Dobre, ale to jeszcze lepsze: Dawaj ale nie daj się wykorzystywać! Kochaj ale nie pozwól by twoje serce było nadużywane! Ufaj ale nie bądź naiwny! Słuchaj ale nie strać własnego zdania! Jak żyć, żeby nie zwariować? Jak żyć, żeby wróg nie wygrał?
Chciałbym się zwierzyć ale się boję. Za dużo w moim życiu jest lęku i ale. Szczególnie to ostanie bywa największym wrogiem – pewnie nie tylko moim. Weźmy na ten przykład takie zdania: „kocham cię ale”, „dziękuję ci ale” czy też „zmienię pracę ale”. Alego tyle, że człowiek znów stoi jak toi toi w miejscu. Na zewnątrz nawet ładne kolory a w środku gówno i brak papieru toaletowego.
Wieczorem wychodzimy do przyjaciół. Niby mieszkanie, niby na kredyt, dzieci, meble i inne gadżety. Wszyscy uśmiechnięci ale mówią – kredyt – twój wróg! Ciężko się z kredytem żyje! - dodają raz po raz częstując paluszkami do wódki. Ciężko to jest wytrzymać na takiej diecie. A czy ciężko jest żyć z teściami i resztą rodziny? Na małym metrażu bez pracy lub z pracą, której jutro może nie być? Ten strach i gniew zniewala tak, że się po prostu nie chce. Wróg wygrywa. Ani z tarczą, ani na tarczy.
Wieczorem pijany chwytam się ściany i coś bym tam co niecoś chciał. Ale co? Nie mogę się zdecydować, a odurzonemu przychodzi to jeszcze trudniej. Tak dobrze byłoby, gdyby mowa moja brzmiała tak – tak albo nie – nie. A ja tylko „a może”, „może warto”, „chyba” czy „przypuszczalnie”. Morze jest głębokie i szerokie a przypuszczalnie można zarobić w ryj na Kopernika w Wejherowie.
Zasypiam. Tak poetycko jak Mickiewicz na katafalku marząc i chcąc. Co ja piszę – pragnąc zasypiam. Boże jakby mi się chciało tak w dzień, jak tuż przed zaśnięciem. Rozglądam się jeszcze, czy jakiś mój wróg ... Zasypiam – we śnie załatwiam ich wszystkich. Jestem zwycięzcą. Nad ranem oni powracają jak „To” Kinga i całki z matematyki.
Jesteśmy znów sami. Ja i mój wróg.
