Bezużyteczna.pl

Czy onaniści mają największą wyobraźnię? Dlaczego ktoś zatrudnia delfiny? I co jada na śniadanie królowa Elżbieta? Na te i inne pytania próbuje w wersji drukowanej odpowiedzieć bezużyteczna.pl.

Zajmująca się dzisiaj głównie seksem i problemami z okresem strona kiedyś przynosiła ciekawe i wart uwagi ciekawostki. Wbrew adresowi www uczniowie, którzy mieli problemy z matematyką mogli dowiedzieć się, dlaczego warto żuć gumę podczas rozwiązywania całek i pitagorasów. Idealne selfie? Tylko przed lustrem wyczyszczonym dobrą wódką. Za duży tłum w kolejce podmiejskiej? Zacznij prosić o darowizny - tłum zniknie.

Oczywiście były i porady zupełnie bezużyteczne, choć te zajmowały niewielką część strony. Osama bin Laden był fanem angielskiego klubu FC Arsenal. Jeden z amerykańskich lekomanów, by dostać morfinę rzucił się pod samochód. Niestety, nie przeżył tej próby wymuszenia leków. Lady Gaga nagrała "Just dance" w zaledwie 10 minut tworząc piosenkę, która długo nie schodziła ze światowych list przebojów.

Są też newsy o miłości. Nie tej fizycznej ale bardziej ... duchowej. Ośmiornica z trzema sercami kocha bardziej niż słoń ważący parę ton. Mężczyźni o niebieskich oczach chętnie kochaliby kobiety o równie błękitnych źrenicach. Szkoda tylko, że płeć piękna w ankietach przyznaje, że jest skłonna do romansów byleby tylko obecny partner nic o tym nie wiedział. Fakt, amerykańscy naukowcy twierdzą, że panie mają bardziej wyrahowane poczucie humoru niż ci okropni panowie.

Czy suczka Esmeralda, na której testowano silikonowe implanty jest newsem bezużytecznym? Albo uścisk dłoni, który powinien trwać 3 sekundy? Może tak - może nie. Dzisiaj jednak z bezużytecznej zrobiła się wiedza całkowicie nieprzydatna.

I tylko wspomnianej miłości żal.

Warto poczytać. Książkę.

1001 książek, które musisz przeczytać zanim umrzesz

Ludowe przysłowie mówi, że w życiu są tylko dwie rzeczy pewne - śmierć i płacenie podatków. Czasy obecne uświadamiają nam, że takich pewników jest trochę więcej - ja dodałbym do nich czytanie książek. Czasem zostaje już tylko ta przyjemność.

Peter Boxall w swojej encyklopedii "1001 książek, które musisz przeczytać" prezentuje czytelnikowi subiektywny wybór ponad 1000 wolumenów, które każdy człowiek przeczytać musi. Dokonali go przede wszystkim krytycy - znani i mniej znani; profesorowie literatury oraz dziennikarze i ... pisarze.

Pamiętajmy nadal, że jest to wybór subiektywny. Czy powinien się tam znaleźć "Dracula" Brama Stokera? Dlaczego tak mało jest powieści Agathy Christie? Czy pasuje tam "Demokracja" Didiona? Te i inne pytania nasuwają się mi za każdym razem, gdy szukam pewnika - lektury doskonałej.

Co dostajemy oprócz 1001 tytułów? Zestaw okładek i innych ilustracji, bez których ta opasła encyklopedia byłaby niczym więcej jak tylko streszczeniem światowej literatury. Wyróżnione cytaty oraz dokładna bibliografia pozwalają świetnie odnajdywać powiązane utwory tworząc połączenia, których próżno szukać w innych opracowaniach.

Nadal jednak trudno wyjaśnić brak "Biblii" oraz paru innych pisarskich osiągnięć na tej potężnej liście.

Klasyk, który w epoce e-literatury trzeba mieć w domu jako książkę drukowaną.

"1001 książek, które musisz przeczytać", Peter Boxall, Elipsa 2015.

Katechizm libertyński

Książka o seksie? Poradnik dla niewtajemniczonych? Lubieżne zwierzenia, które przebijają strony XXX oraz wyznania współczesnych ludzi? "Katechizm libertyński" to mocne uderzenie w konserwatywne myślenie o seksie wszystkich wieków.

Dobry dymacz najpierw maca cycki, potem chwyta za dupkę a na końcu ląduje w kępce. Tam gmera aż do momentu, gdy ladacznica zajmie się jego filutem w odpowiedni sposób. Czasem trzeba sprytu kurewki, by dowiedzieć się, o co tak naprawdę facetowi chodzi. Za dużo seksu też niedobrze, bo panna zwiędnie i stanie się mniej elastyczna. A jakie wyposażenie powinna mieć ladacznica w pokoju? Oczywiście rózgę przyozdobioną wstążkami nawiązującymi do francuskiej rewolucji.

Powyższe to tylko niektóre z mocnych fragmentów katechizmu. Pewnie w czasach pierwszego wydania był przekazywany z rąk do rąk cichaczem - tak, by żadne służby nie zdążyły spalić obrazoburczego dzieła. Choć z drugiej strony takie uświadamianie wprost jest lepsze od mówienia o seksie metaforą.

Oprócz tego masa zmysłowych ilustracji i ciekawych wierszyków.


Książka do czytania w lunaparze i buduarze powinna być siłą napędową dla wydawnictwa, które nie raz musiało wychodzić z finansowych tarapatów.

Pre-swazja w wykonaniu Cialdiniego

Chcesz sprzedać francuskie wino w osiedlowym sklepiku? Puść francuską muzykę, zaserwuj bagietki i serek. Tak w skrócie wygląda pre-swazja w wykonaniu Roberta Cialdiniego.

Kolejna książka człowieka, który jest autorytetem w dziedzinie psychologii społecznej ma zmienić sposób zachowania się czytelnika tak, by ten stał się rekinem sprzedaży czy, jak kto woli, wkroczył na drogę wilków zamiast cały czas być zalęknioną owieczką. Jaka jest rzeczywistość?

Analizując dokładnie propozycje pana Roberta i wykorzystując je podczas prac handlowych w branży materiałów dla przemysłu mogę powiedzieć, że albo autor się myli albo polski rynek potencjalnego klienta znacząco różni się od amerykańskiej wizji.

Reguła wzajemności dla wielu polskich klientów (czytaj: darmowe próbki) to powód do tego, by nie przyjść do danej hurtowni a wśród przyjaciół głosić peany na temat swojego własnego sprytu i wydymania sprzedawcy. "Frajer dał mi darmowy lakier - już do niego nie przyjdę" - to tylko lżejsze stwierdzenia uodpornionych na regułę wzajemności Polaków.

Reguła niedostępności w polskim wykonaniu działa w przypadku świeżaków z Biedronki. W wypadku, gdy brakuje składnika do produkcji (a konkurencja ma coś podobnego, choć gorszej jakości) Polak w 80 procentach wypadków idzie do konkurencji. Panie Robercie, co z wartościami? Co z jakością? Co z autorytetem sprzedawcy?

To tylko dwa przykłady z życia wzięte. Teoria znajdująca się w tej jak i innych książek Roberta Cialdiniego trafi zawsze na podatny grunt. Człowiek wykuje się, postara wykorzystać jednak wywieranie wpływu na ludzi to coś więcej niż wspominana "Pre-swazja".

Tu potrzeba cholernie dużo doświadczenia, odporności na stres i słowiańskiej swojskości. Inaczej wywieranie wpływu na ludzi pozostanie nadal pięknym acz teoretycznym stwierdzeniem.

Kukuczka. Biografia.

Na wysokości kilku tysięcy metrów nad poziomem morza mężczyznom nie staje. A kobietom? Tego niestety nie dowiemy się z książki o Kukuczce autorstwa Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego.

Ile samozaparcia trzeba mieć, by zakochać się w górskich wędrówkach? Do tego dar mają pasjonaci, którzy zarazili się od rodziców czy znajomych albo urodzeni himalaiści. Jerzy Kukuczka zalicza się do tych ostatnich. Niesamowicie wysportowany, zahartowany i w górach szukający najtrudniejszych szlaków i bezkompromisowych rozwiązań musiał przewidywać, że kiedyś te jego ukochane góry pochłoną go na zawsze.

Zanim to jednak nastąpiło mamy opowieść o tym, że marzenia są tylko początkiem innych - większych marzeń. Że człowiek, jak czegoś mocno pragnie, to może wspinać się nawet w zwykłych spodniach bez specjalistycznych karabinków i dobrych lin. Że nawet komuna, agenci i nieprzychylne środowisko nie zmieni postanowienia, że Korona Himalajów jest do zdobycia. W pięknym stylu i staje się natchnieniem dla rzeszy innych himalaistów.

Jest też druga strona medalu. Góry w Kukuczce wywoływały ciekawe przemyślenia przelewane na karty fascynujących dzienników. Wśród wielkiej miłości do żony Celiny nie miał Jerzy Kukuczka czasu, aby skupić się na wychowaniu i miłości do dzieci. Ciągłe życie na walizkach i pogoń za marzeniami niszczyły choćby życie zawodowe. O prywatnym autorzy nie piszą wiele więc mogę się tylko domyślać, że daleko mu było do idealnego ogniska domowego.

Wspomnieć należy o rzeszy ludzi, którzy Kukuczce podczas wypraw towarzyszą. Jedni prawie tacy jak on - dążą do celu za wszelką cenę. Inni - ostrożni i kalkulujący ryzyko górskiej wspinaczki. Ci ostatni wypowiadają się w książce o nieżyjącym fenomenie polskiej wspinaczki.

Czy kiedyś spróbuję wejść na górę większą niż mój pokój na drugim piętrze? Obawiam się, że nie. Książka o Kukuczce daje do myślenia.

Piekło w literaturze

W religii chrześcijańskiej piekło to miejsce, w którym cierpieć będą dusze potępionych. Z drugiej strony trochę tego miłosierdzia ostatnio mamy więc tłok będzie w odchłani mniejszy?

Poniżej 5 ciekawych utworów, które traktują o piekle w różny sposób. Niekoniecznie poważny.

"Raj utracony" J. Milton - piekło jest siedzibą szatana - pusto tam bo najpierw trzeba ludzkość zmusić do popełniania zła. Diabeł jako niedoskonały handlowiec.

"Rozmowy z katem" K. Moczarski - II wojna światowa pokazuje, że piekło na ziemi to dla ludzi pestka. Jurgen Stroop kazał podpalać domy. Tych, którzy chcieli się uratować skacząc zdejmowano snajperskim strzałem.

"Co myśli Pan Cogito o piekle" Z. Herbert - artysta to człowiek wybrany, a w piekle ma, nie obrażając, jak u Pana Boga za piecem. Jedzenie, warunki - po prostu cuda wianki.

"Rok 1984" G. Orwell - śmialiśmy się z "Big brothera". Potem ktoś nago starał się przetrwać na bezludnej wyspie. W końcu są śluby par znających się 5 minut. Nadal jednak "Rok 1984" to hardcore pokazujący, że władza, która chce wiedzieć za dużo z władzą nie ma już nic wspólnego. Toż to piekło.

"Władca much" W. Golding - podobnie jak obraz wojny tak pozostawienie chłopców na bezludnej wyspie powoduje, że budzą się najgorsze instynkty człowieczej natury. Dzisiaj tak samo mamy w miejscach pracy, szkołach etc.

Najlepsze książki z dreszczykiem

Choć Halloween, czy jak kto woli, Dziady dawno za nami warto pochylić się nad ciekawymi książkami, w której straszy inteligentnie i ciekawie.

1. "Sen nocy letniej" W. Szekspir - z powodu kłótni króla i królowej elfów na ziemi następują zdarzenia, o których nie śniło się filozofom. W tym wszystkim najwięcej miesza Puk - chochlik jakich mało.

2. "Dziady" A. Mickiewicz - Gustaw, Józio i Rózia czy duch złego pana to niektóre z barwnych upiorów rodem z mickiewiczowskiego umysłu. Obrzęd, który jest naszym (?) dziedzictwem robi wrażenie nawet w XXI wieku.

3. "Balladyna" J. Słowacki - utwór podobny do szekspirowskiego "Snu nocy letniej". Siły nadprzyrodzone sieją zamęt wśród ludzi niegodnych stąpać po tej ziemi.

4. "Nie-boska komedia" Z. Krasiński - po prostu szaleństwo. I szatan.

5. "Dracula" B. Stoker - klasyka gatunku, która nie nudzi się tak jak belgijski detektyw czy młodszy ojciec Brown.

6. "Wywiad z wampirem" A. Rice - prawie tak dobre, jak pozycja nr 5

7. "Opowieści niesamowite" E.A. Poe - upiory Poe to klasyka gatunku ale przede wszystkim produkcja chorych ludzkich umysłów. Z jednej strony upiory, z drugiej samodestrukcja człowieka.