Stephen King jako aktor

Oglądanie serialowej wersji „Pod kopułą” każe niejako przypomnieć, że King oprócz dostarczania materiału dla przemysłu filmowego stał się jego ikoną jako aktor. Oto 16 wybranych dzieł z jego udziałem.

1. Knight Riders – jako Hagie Man
2. Koszmarne opowieści – jako Jordy Verrill
3. Maksymalne przyspieszenie – mężczyzna przy bankomacie
4. Opowieści z dreszczykiem – kierowca ciężarówki
5. Opowieści z dreszczykiem – farmer
6. Smętarz dla zwierzaków – pastor
7. Bastion – jako Teddy Weizak
8. Pożeracze czasu – jako Tom Holby
9. Przeklęty – jako dr Bangor
10. Lśnienie (serial) – dyrygent orkiestry
11. Złote lata – kierowca autobusu
12. This is horror – prezenter
13. Z archiwum X – odcinek Chinga
14. Sztorm stulecia – dziennikarz
15. Czerwona róża – dostawca pizzy
16. Szpital królestwo – dozorca

Stephen King i jego ulubione ekranizacje

W 1999 roku na łamach „Entertaiment weekly” Stephen King podał listę dziesięciu (na ten czas) ulubionych ekranizacji swoich książek. W czasach, kiedy można kupić go za 9,99 (albo i mniej) w Żabce warto przypomnieć sobie, co King uznaje za dobre kino.

1. Zielona mila – najlepszy według Kinga film - „gęsty” od znaczeń i emocji.
2. Stań przy mnie – w reżyserii Roberta Reinera.
3. Sztorm stulecia – majstersztyk, jakich mało w TV.
4. Skazani na Shawshank – chwalony za pracę, jaką wykonał reżyser.
5. Cujo – King uwielbia napięcie, jakie wywołuje film u odbiorcy
6. Misery – rola Kathy Bates podoba się każdemu
7. Bastion – dobra gra aktorów
8. Dolores Claiborne – reżyseria Taylora Hackforda
9. Christine – zabawna i przerażająca
10. Smętarz dla zwierzaków – przerażający

Oprócz wyżej wymienionych wyróżnienie otrzymało „Oko kota”. Dlaczego? Trzeba zobaczyć!

Stephen King - Wielki marsz - 1979

Druga książka Stephena Kinga opublikowana pod pseudonimem Richard Bachman pokazuje Stany Zjednoczone niedalekiej przyszłości.

Główny bohater – Ray Garraty – bierze udział w wyścigu, który teoretycznie nie musi mieć zwycięzcy. Trasa jest trudna, zasady są śmiertelnie poważne a przygotowanie kondycyjne wielu pozostawia wiele do życzenia.

Szybkość musi wynosić 4 mile – kiedy spada zawodnik dostaje ostrzeżenie. Trzy takie kończą się kulką w łeb. Okazuje się, że to wydarzenie ma wielu zwolenników i kibiców – w czasie upadku obyczajów to jedyna forma rozrywki.

Stephen King pięknie ujął w książce to, co nazywamy opowieścią nudną i bez sensu. Mało przekonujące są bowiem tłumaczenia nad ideą wyścigu, jego celem i motywami, które kierują całym tym światem.

Całe szczęście, że Stephen King nie rozpamiętywał porażki tej książki na jednym z konkursów i wziął się za pisanie rzeczy lepszych.

Takich, jak choćby, „Podpalaczka”.

Stephen King - Rage - 1977

Pierwsza powieść Stephena Kinga opublikowana pod pseudonimem Richard Bachman wzbudza dyskusje na temat „ducha gniewu i emocji” uczniów szkół średnich.

Charles Decker – uczeń liceum morduje dwoje nauczycieli i bierze kolegów z klasy jako zakładników. Początkowo wszyscy są przeciwko Charlesowi – jednak po pewnym czasie zaczynają rozumieć motywy jego postępowania i gniew, który targa jego umysłem.

Kiedy pewien młodzieniec z USA zabił trzy swoje koleżanki, a w jego pokoju znaleziono powieść – King zabronił jej wydawać. Oficjalnie w Polsce „Rage” nigdy nie ujrzało światła dziennego i nie było tłumaczone. Nieoficjalnie można je znaleźć w internecie przetłumaczone bardzo dobrze.

Książka nie ma większej wartości literackiej, jednak jest ważnym punktem odniesienia do interpretacji takich tworów, jak „Carrie” czy „Ostatni bastion Barta Dawesa”. System niszczy jednostki wartościowe (choć nie wybitne) tylko dlatego, że odstępują od utartych norm. Albo można z systemem walczyć, albo mu się poddać bądź przegrać. Wybór należy do jednostki.

Całe szczęście, że Stephen King (wierząc jego zapewnieniom) wyładował się pisząc.

Jak będzie w niebie?

Dom Yves Chauveau w swojej książce "Jak będzie w niebie" stara wyjaśnić się rozważania na temat życia po życiu.

Czy niebo istnieje naprawdę? A może to tylko mrzonki, którymi karmiona jest ludzkość przez tyle lat? Czy ktoś był w niebie i zostawił z niego relację? A może to kolejny fałszywy trop w jedynej ziemskiej wędrówce po ziemi?

Dom Yves Chauveau powołując się na Pismo Święte oraz relacje świętych i błogosławionych kreśli nam obraz krainy "bez murów", która czeka na każdego "szczerze wierzącego". Doczesne dobra i szczęście to ponoć nic  w porównaniu ze szczęściem wiecznym.

Trudno opisywać korzyści, jakie będą mieli ci, którzy dostaną się do nieba. Ilu ich będzie? Czy Chrystus podał tą liczbę? A może trzeba ją interpretować w sposób symboliczny? To tylko niektóre z pytań, na jakie znajdziemy odpowiedź w książce.

Autor nie ogranicza się do nieba wiedząc, iż jest ono połączone z czyśćcem i piekłem. Za świętą siostrą Faustyną Kowalską głosi: "piekło isnieje!" świadcząc o tym przykładami podanymi przez wybranych. Sprawa sądu ostatecznego i szczegółowego została również ciekawe przedstawiona przez autora - francuskiego benedykta.

Forma przedstawienia tej "wysokiej" tematyki przypadła mi do gustu. Wydawnictwo Promic po raz kolejny pokazuje wydawniczą klasę.

Więcej informacji o tej (i innych) książkach wydawnictwa na stronie www.wydawnictwo.pl

Miasteczko Salem - Stephen King - 1975

Opowieści o wampirach są tym, co tygryski lubią najbardziej. Nie dziwi więc, że druga książka Kinga - Miasteczko Salem zdobyło jeszcze większą popularność niż Carrie.

W roli głównej obsadza King Bena Mearsa - literata, który do Salem powraca, by napisać powieść o mrocznym domu z dzieciństwa. Domu, w którym on sam znalazł powieszonego właściciela. Jego widok prześladuje go cały czas, a powieść ma być rodzajem terapii.

Okazuje się, że dom został kupiony przez antykwariusza Strakera. Jego ponury wygląd sprawiają, że Mears zaczyna nabierać podejrzeń tym większych, iż głównym "meblem" antykwariusza jest skrzynia zamknięta na wiele kłódek.

Ginący ludzie i zwierzęta bez kropli krwi to kolejni bohaterowie, którzy prowadzą czytelnika do wielkiego (i trzeba przyznać) efektownego finału. Wampir Barlow jako uosobienie zła wygrywa do momentu, w którym siły dobra zaczynają realizować schemat walki z miłośnikiem ludzkiej krwi.

Z lękiem, którego nie można wyartykułować, nie można także wygrać, a strach zamknięty w dziecięcym mózgu jest zwykle zbyt wielki, żeby mógł znaleźć ujście przez nieduże usta. Prędzej czy później wracałeś z kimś do tych miejsc, które niegdyś napełniały cię niewysłowionym przerażeniem, i napawałeś się smakiem spóźnionego zwycięstwa, aż wreszcie przychodziła ta noc, podczas której okazywało się, że dawne lęki nie zniknęły z twojej podświadomości, lecz tylko zostały na jakiś czas zamknięte w małych dziecięcych trumienkach, pokrytej kwiatami dzikiej róży.

Dziecięce lęki dały początek opowieści, która do dziś jest przykładem świetnej literatury z wampirami w roli głównej. Salem - miasteczko czarownik jest dobrym miejscem także dla nich.

Carrie - Stephen King - 1974

Carrie jest dorastającą dziewczyną wychowaną przez matkę, która wypacza jej punkt widzenia na wiele spraw - w tym na seksualność.

Gdy pod prysznicem Carrie White dostaje okresu jest przekonana o tym, że umiera. Jej koleżanki mają powód do dobrej zabawy do momentu, kiedy nauczycielka wychowania fizycznego karze je dość mocno. Zemsta na Bogu ducha winnej Carrie polegać ma na tym, że podczas zabawy dla uczniów zostaje ona wybrana królową balu, na którą w kulminacyjnym punkcie wylewa się wiadro świńskiej krwi.

Tu do głosu dochodzą telekinetyczne zdolności dziewczyny, która mści się na koleżankach, kolegach i całym szkolnym środowisku. Latające przedmioty, niekontrolowane wybuchy ognia czy porażenia prądem - to tylko niektóre z rzeczy, jakie dotykają uczestników zabawy. Jak w Apokalipsie św. Jana mamy do czynienia z całkowitą zagładą, która nie patrzy na zasługi czy grzechy tej czy innej osoby. Po prostu niszczy.

Stephen King w Carrie pokazał to, czego czytelnicy szukali na kartach książek. Motyw dziewczyny wykorzystywanej przez szkolne środowisko. Motyw złej matki, która wychowaniem niszczy jej życie. Motyw dziewczyny, która mści się w finale na wszystkich. Wszystko to dzieje się w miejscu (małe miasteczko), które nie szanowało i lekceważyło problemy Carrie White.

Czy można mówić o Carrie jako o przykładzie dobrego horroru? A może bardziej jest to thriller, który trzyma w napięciu do ostatniego momentu? Skłaniałbym się ku tej drugiej opcji. Sama telekineza choć jest zjawiskiem nadprzyrodzonym nie gra od początku roli głównej. Napięcie dramatyczne i chęć zemsty narasta z każdą stroną, by w końcu oblać scenę morzem krwi.