Amadeusz Mozart (grany przez genialnego Macieja Wiznera) to niechciany mistrz nad mistrze. Ubóstwiany przez tłumy i potrafiący zachwycić cesarza, króla, księdza i prostytutkę miał jednak taką samą liczbę przeciwników. Antonio Salieri należał do grona tych, którzy do końca życia (ale i długo potem) nie umieli pogodzić się z nadejściem mistrza nad mistrze. Człowieka, który tworzył Boga podczas swoich oper, koncertów czy requiem.
"Amadeusz" w wykonaniu gdyńskiego Teatru Miejskiego pokazuje bogactwo i złożoność życia artysty formatu Mozarta. Życie w nędzy przeplatane nałogami, humorami i rozdarciem pomiędzy życiem dorosłego człowieka a syna sprawiają, że ponad 2 godzinny spektakl ogląda się lepiej niż jakikolwiek serial Netfixa. Idąc w interpretację tej sztuki twierdzę, że losy mistrza są prezentacją kondycji współczesnych ludzi chcących płynąć pod prąd. Bez znajomości, kontaktów czy kapitału społecznego trudno jest wybić się na niepodległość, niezależność, na życie pełną gębą. Jedynie widząc "za dużo nut" ludzie awansują w kolejne stopnie wtajemniczenia.
Z drugiej strony i Antonio Salieri ma coraz większe problemy z moralnością. Do momentu, gdy nie było jasnej gwiazdy Mozarta kompozytor dworu wiódł życie spokojne. Dopiero zazdrość i upadek wiary w rzeczy najważniejsze sprawiają, że snuta przez niego intryga wydaje się najgorszą rzeczą ściągającą na niego wieczne potępienie.
Wszystko to przy dźwiękach muzyki klasycznej. Majstersztyk.
