Skrzydła Sfinksa. Andrea Camillieri. Recenzja

"Skrzydła sfinksa" autorstwa Andrea Camilleriego to fascynująca powieść, która łączy w sobie elementy kryminału, thrillera i historii rodzinnej.

Miron Białoszewski – nowa emisja filatelistyczna Poczty Polskiej

30 czerwca br. Poczta Polska wprowadza do obiegu znaczek pocztowy upamiętniający 100.rocznicę urodzin Mirona Białoszewskiego – poety, prozaika, dramatopisarza i aktora teatralnego. 

 

Najszczęśliwszy człowiek na ziemi | Eddie Jaku | Recenzja

"Najszczęśliwszy człowiek na ziemi" to Eddie Jaku - autor książki o tym tytule. Na kartach smutnej opowieści zdradza tobie, drogi czytelniku, tajemnicę wiecznego szczęścia.

Wyborczy zawrót głowy

To, co dzieje się przed wyborami parlamentarnymi 2019 w niczym nie różni się od poprzednich edycji. Tym razem jednak króluje internet, fake newsy i praca na 150 procent.

W Trójmieście wszyscy kandydaci są chętni do pracy na 150 procent. "Przedostatni na liście - pierwszy w działaniu" czy "Ostatni na liście - pierwszy do pracy" straszą w mniejszej ilości z oklejonej dykty a bardziej z nowoczesnych i "eko" bannerów. 

Warto mieć znane nazwisko. Kaczyński, Struk czy Kowalski sprzedają się lepiej niż inni. Warto jeszcze przed wyborami pokazać, że nie jest się anonimowym. Nikomu nieznani ludzie są nagle zapraszani do przecięcia wstęg, nagradzania najmłodszych i podpisywania europejskich grantów. Jeżeli Rosja to stan umysłu, to co mamy sądzić o Polsce?

Walka trwa pomiędzy dwoma największymi partiami. Jedni odtwarzają nagrania drugich i wzajemnie obrzucają się ilością podań do dymisji z woli własnej a nie przymuszonej. Jedni chcą kontynuować dobrą zmianę, dobrą dla Polski - inni chcą ustrzec naszą kochaną ojczyzną przed utratą internetu i Facebooka.

Co byśmy bez tego ostatniego zrobili? Nawet gdy już przyszła refleksja opozycji o sensie zapraszania byłego prezydenta ten zdążył wbić im jeszcze kołek w dobre, polskie serce odbierając POparcie i przenosząc je na polityczny plankton. W tym czasie kandydat z Lewicy ratował dziecko z płonącego samochodu. Pardon - nie do końca wiadomo, co się stało bo ilość informacji o tym zdarzeniu była tak duża, iż uważam, że dziecko, samochód i resztę gapiów uratowała Wonder Woman. Imienia i nazwiska nie znam.

Jak zwykle w trakcie kampanii jest straszno i śmieszno. W tym wszystkim siedzą "nasi" Ukraińcy robiąc duże oczy i myśląc, o co kurwa chodzi?

Teraz to nie wie już chyba nawet sam Pan Jezus. 

Polska odwraca oczy. Justyna Kopińska

Polska odwraca oczy. Justyna Kopińska

Zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Polska odwraca oczy” to opowieści o najważniejszych niewyjaśnionych sprawach ostatnich lat. Mariusz Trynkiewicz, wójt, który byłgangsterem czy inne sprawy sprawiają, że włos jeży się na głowie.

– Zawsze chciałam być policjantką śledczą – mówi Kopińska. – Odkrywać ukryte sprawy dotyczące przemocy dotykającej bezbronnych ludzi. Dziś robię to przez dziennikarstwo. Te słowa Justyny Kopińskiej zdecydowanie opisuje "Polskę odwracającą oczy".

Autorka nie odpuszcza spraw, które przestały być medialne. Kiedy zgasły światła fleszy i odjechały kamery, ofiary zostały pozostawione same sobie. Co się z nimi dzieje? Jak się czują? Czy rzeczywiście oprawcy ponieśli karę, a ofiary dostały zadośćuczynienie?

W książce jest więc reportaż o dręczonych pacjentach szpitala psychiatrycznego w Starogardzie Gdańskim („Oddział chorych ze strachu”), z którego wynika, że pani ordynator do dzisiaj większej kary za mobbing i prześladowanie pacjentów nie poniosła.  Szokuje informacja, że w Polsce czasem jest tak, iż zaginionych nie za bardzo opłaca się szukać bo ... to psuje tak ważne dla Policji statystki. Lepiej jechać do sprawy pewnych niż zajmować się rzeczami z góry nierozwiązanymi.

Z reportaży Kopińskiej wyłania się obraz nieskutecznego wymiaru sprawiedliwości i ludzi pozostawionych z poczuciem krzywdy. Kobieta, która ujawniła zachowania wójta, którego zachowanie przypomina gangsterskie zagrywki musiała opuścić miasto, w którym mieszkała. Leczy się u psychologa ledwo wiążąc koniec z końcem.  Wszyscy odwrócili od niej oczy.

Obecna żona Mariusza Trynkiewicza odwróciła oczy od zbrodni przez niego dokonanej. Dla niej to mężczyzna prawie idealny - którego przez lata szukała bezskutecznie. Kiedy opowiada o Mariuszu Trynkiewczu trudno znaleźć w nim wyrachowanego zbrodniarza.

Reportaże Justyny Kopinskiej niestety potwierdzają słynne polskie, negatywne nastawienie do instytucji oraz potęgują tą nieufność do drugiego człowieka. Bo przecież każdy czyha, by bliźniego okraść, zabić czy wciągnąć go w wir niewyjaśnionych spraw.

Szkoda, że ta Polska tak wygląda. Można mieć jednak nadzieję, że są ludzie mający siłę walczyć o lepszą Polskę, w której nikt nie odwraca oczu tylko patrzy prawdzie prosto w oczy.

Inwazja. Wojtek Miłoszewski

Inwazja. Wojtek Miłoszewski

Wielu ludzi patrząc na to, co obecnie robi Rosja nie może uwierzyć, że w XXI wieku takie rzeczy się zdarzają. Wojciech Miłoszewski postanowił przestać myśleć i podszedł do tematu konkretnie - bardzo konkretnie. "Inwazja" jest bardzo prawdopodobną opowieścią o tym, co stać się może w niedalekiej przyszłości w Polsce, Europie i na świecie.

Współczesna Polska, w której żyją: Roman, były żołnierz wojsk specjalnych i uczestnik wielu zagranicznych misji, Danuta – kobieta kochająca luksus, ciężko pracująca i całkowicie uzależniona od ojca tyrana – oraz Michał, bezrobotny historyk z żoną i dwójką dzieci. Tych bohaterów nic nie łączy do momentu, kiedy ich życie ulega drastycznej zmianie – kraj, w którym żyją, znajdzie się w stanie wojny. Jak doszło do inwazji? Dlaczego Putin zaatakował Polskę? Gdzie są nasi sojusznicy? Tych odpowiedzi udziela Wojtek Miłoszewski w swojej debiutanckiej powieści.

Wojtek Miłoszewski "Inwazją" wychodzi z cienia swojego przystojnego, inteligentnego i nagrodzonego wieloma nagrodami brata. Wykorzystując przywoływane przez wydawcę doświadczenie jako scenarzysta pewnego paradokumentu pod tytułem "Policjantki i policjanci" łączy elementy militarne, sensacyjne, kryminalne, miłosne i te najważniejsze - futurologiczne.

Wojtek Miłoszewski nie unika używania czarnego humoru, którego w nadmiarze dostarcza polska polityka. Jest pewien prezydent, którego poczynaniami kieruje pewien człowiek smarujący nogi przed snem. Jest minister obrony, do którego bardziej pasuje nazwa minister wojny.

Na całe szczęście dostaje się nie tylko politykom partii rządzącej. Donald Trump jest prezydentem, który jest prezydentem przez przypadek. Angela Merkel i inni europejscy przywódcy również nie grzeszą inteligencją ani pomysłem na współczesną Europę i świat. Do tego dochodzą przedstawiciele świata arabskiego - chyba groźniejsi niż nasz wschodni sąsiad.

W tej całej opowieści, która mknie szybciej niż nasze narodowe Pendolino pojawia się pytanie - czy ktoś tą książkę przetłumaczył dla Putina, Merkelowej i reszty towarzystwa? Czy po takiej wizji Wojtek Miłoszewski może czuć się bezpiecznie w Paryżu? I czy prezes rzeczywiście naciera nogi i czy może warto zacząć naśladować? I dlaczego Wojtek każe nazywać się Wojtkiem a nie Wojciechem?

"Inwazja" jest świetna jedynie w książce. Gdyby to, co pisze Wojtek Miłoszewski zdarzyło się naprawdę 90 procent Polaków zmarłaby ze strachu. Pozostałe 10 procent znajduje się bowiem na emigracji na Islandii.

Mocna rzecz!

Timeline. Nauka i odkrycia

Timeline - nauka i odkrycia to gra, która pozwala na interakcję i poszerzanie swoich horyzontów w zakresie szeroko pojętej nauki.

Odkrycie grobowca Tutenhamona, pojawienie się Homo Sapiens, odkrycie mechanizmu krążenia krwi, prawo swobodnego spadania czy odkrycie Wysp Wielkanocnych to tylko niektóre wydarzeń jakie będziemy musieli ułożyć na linii czasu.

Najlepsza rozgrywka jest wtedy, gdy do gry zasiada 4 lub więcej osób. Każdemu z graczy należy rozdać 4 karty (stroną bez dat na górze). Pod
żadnym pozorem gracz nie może podglądać rewersów otrzymanych kart (stron z datami). Oczywiście polecane przez twórców cztery karty do tylko początek dobrej rozgrywki. W miarę jak gracze będą mieli doświadczenie (oraz wiedzę) można powiększać liczbę rozdawanych kart.

Zaczynamy od karty początkowej, która znajduje się na środku. Na niej mamy widoczną datę danego wydarzenia. Zaczyna najmłodszy gracz, który próbuje ułożyć odpowiednio pierwszą kartę albo po lewej albo po prawej stronie karty początkowej. Przykładowo - odkrycie radu jako pierwsza karta
sprawia, że pojawienie się homo sapiens trzeba ułożyć wcześniej.

Jeśli gracz popełni błąd odkładamy kartę do pudełka i losujemy kolejną. Wygrywa ten, który jako pierwszy pozbędzie się wszystkich kart.

Smaczku dodaje fakt, że niektóre daty się powtarzają. Wtedy należy je umieszczać obok siebie.

Świetne ilustracje Nicolasa Collette'a i porządna dawka wiedzy to główne atuty gry. Doskonała cena, jaka pojawiła się przed świętami (30 zł) sprawiła, że znawcy rzucili się na nią kupując większą ilość i rozdając jako trafiony prezent nawet dla najmłodszych. Nauka dat i historycznych wydarzeń nie była chyba nigdy przyjemniejsza.

Warto - zdecydowanie!

Zobacz także Timeline Polska.

Atlas kotów i Jarosław Kaczyński

Jak zrobić dobrą reklamę książki, której autorami nie są Deynn i Majewski a i temat nie należy do Top 100? Zrobić zdjęcie prezesowi Jarosławowi Kaczyńskiemu podczas czytania "Atlasu kotów".

Słynny atlas czytany na sejmowej sali przez Jarosława Kaczyńskiego został wylicytowany za ponad 20 tysięcy złotych. Mieć taką książkę z podpisem prezesa - bezcenne. Okazuje się także, że są w Polsce ludzie, których stać na wydanie takiej kwoty za kieszonkowy poradnik dla każdego prawdziwego Polaka. Dostępny w kioskach po 9,99 zł.

Koty interesują od niedawna nasz naród bardziej niż losy smutnych sąsiadów, głodnych krewnych czy chorych znajomych. "Atlas kotów" i koty właśnie zmieniły narrację w mediach - przykładem ostatnia reforma sądów i ... dyskusja o tym, kto co w ławach sejmowych czyta. Nawiasem mówiąc gdyby w każdej innej robocie ktoś chciałby poczytać sobie coś zamiast pracować dostałby soczystego kopa w dupę. Ale w Polsce są Prawa i prawa obok Sprawiedliwości i sprawiedliwości - w ogóle to taki mamy klimat.

Wracając do książki - Alicja i Robert Szewczykowie - autorzy tekstu w "Atlasie kotów" prezentują czytelnikowi większość gatunków z rodziny kotowatych. Od A do Z możemy wczuć się w osobę Prezesa, który czytał o rysiu rudym, serwalu sawannowym czy kocie orientalnym podczas gdy opozycja głosiła upadek państwa polskiego i zagrabienie tak zwanego systemu sądownictwa w Polsce.

Siedząc wygodnie w fotelu możemy zastanawiać się, czy Jarosław Kaczyński czytając o kocie perskim i jego udziale w felinoterapii myślał, by taki pomysł podrzucić Ryszardowi Petru na kontuzjowane kolano. A może ryś kanadyjski był inspiracją dla wzmocnienia wschodniej flanki i pilnowania rewirów łowieckich w Puszczy Białowieskiej?

Okazuje się, że taki "Atlas kotów" to studnia bez dna - inspiracji na prawie każdy dzień roku. Kot somalijski, york czekoladowy japoński bobtail to ekstraklasa, przy której nasz swojski mruczek i coaching to mały miki.

I w tym wszystkim tylko nas żal, że my - "barany" - znów klikniemy w taką reklamę książki na tvn24.pl czy radiomaryja.pl i będziemy zadowoleni, że jest śmiesznie i straszno. "Widz w Polsce wybaczy wiele, bardzo wiele. Ale jednego nigdy, przenigdy nie wybaczy- tego, że go potraktujemy poważnie […]. Ludzie nie są tacy głupi jak nam się wydaje, są dużo głupsi… […]" (cytat za Tomasz Lis).

Festiwale w Polsce 2014

Startuje sezon letni, którego program jak zwykle bogaty jest w rozmaite festiwale. Przez kilka dni głośno będzie na scenach poszczególnych wydarzeń. W sieci szum o nich trwa zaś niemal przez cały rok.


Dla wielu wyjazd na wakacyjny festiwal to pewnego rodzaju „obowiązek”. Niektóre z nich są już międzynarodową marką pomimo, że ich historia sięga zaledwie kilku, kilkunastu lat wstecz. Nie chodzi ponoć tylko o muzykę, ale o całą atmosferę, wspólne z tysiącami osób przeżywanie podobnych emocji. Tymczasem internet przychodzi z paletą możliwości podtrzymywania i wzmacniania tych właśnie emocji. Internet pozwala organizatorom cyklicznych imprez utrzymywać ciągłą komunikację z fanami, uczestnikami. Gdy cichną wspomnienia poprzedniej edycji, zaczynają się rozmowy o kolejnej, dzięki temu festiwalowe życie w sieci nie ustaje – mówi Katarzyna Kołodziejczyk, Management Board Assistant GRUPA 365 NET.



Festiwale promują się oczywiście na stronach internetowych, nie tylko tych specjalnie im dedykowanych, ale także na stronach sponsorów czy miast je organizujących, goszczących. Popularność urządzeń mobilnych stała się zaś przyczyną stworzenia specjalnych aplikacji towarzyszących niektórym wydarzeniom. Ich zadaniem jest informowanie i pomoc w dotarciu, a potem zorientowaniu się w festiwalowym świecie. Tego rodzaju wydarzenia żyją też oczywiście na portalach społecznościowych, ich uczestnicy to w końcu specyficzna, często liczna społeczność. Fanpage są źródłami najbardziej aktualnych informacji, tworzą i podtrzymują szum dotyczący nie tylko samych koncertów, ale też występujących gwiazd oraz wszelkich okoliczności okołofestiwalowych. Emocje budzi się już wiele miesięcy przed festiwalem, z rozmachem zapowiadając kolejnych artystów. Gdy na chwilę przed wydarzeniem okazuje się, że konieczne są pewne zmiany, organizatorzy nierzadko wpadają w popłoch, jednak w sieci generuje to kolejne dyskusje i szum wokół imprezy. Znacząca rolę odgrywają też inne media społecznościowe. Nie sposób również nie zauważyć, że przecież już o terminie wypuszczenia do sprzedaży biletów na dany festiwal, najłatwiej dowiedzieć się z sieci. Sam bilet zresztą też często najwygodniej jest kupić właśnie za pośrednictwem internetu. Tak właśnie tworzy się wirtualny świat realnych wydarzeń.

Polak- reprezentant społeczeństwa informacyjnego?

Spot promujący 10 lat Polski w Unii Europejskiej widzieli już chyba wszyscy. Wszem i wobec mówi się o przypadającej jutro, okrągłej rocznicy integracji naszego kraju ze Wspólnotą Europejską. Warto przy tej okazji prześledzić, jak Polska dzisiaj prezentuje się na tle państw unijnych w kwestii dostępu do Internetu i aktywności w sieci? Czy naprawdę możemy określić nasze społeczeństwo mianem informacyjnego?

Zgodnie z danymi GUS, w 2013 roku 72% wszystkich krajowych gospodarstw domowych miało dostęp do Internetu. W porównaniu do roku 2004 to wzrost o 46%. Warto jednakże wspomnieć, że obecna średnia w Unii Europejskiej wynosi 79%. Przewodzą w tym zakresie takie kraje jak Luksemburg, Holandia, Dania i Szwecja, gdzie gospodarstwa domowe z dostępem do Internetu stanowią ponad 90% ogółu. Najgorzej jest w Bułgarii, Grecji oraz Rumunii. Tam taki dostęp ma mniej niż 60% gospodarstw.

Również poniżej średniej europejskiej plasuje się Polska w zakresie dostępu do Internetu szerokopasmowego. Trzeba jednak zaznaczyć, że od 2004 roku odsetek ten ciągle rośnie. Spośród gospodarstw domowych posiadających dostęp do sieci, łącze szerokopasmowe w roku 2013 miało w Polsce 69% z nich (średnia UE to 76%).

Wraz ze wzrostem dostępu do sieci, rośnie także odsetek osób korzystających z Internetu regularnie. W 2013 roku w UE 72% wszystkich użytkowników w wieku 16-74 lata logowało się do sieci minimum raz w tygodniu. W Polsce odsetek ten kształtował się na poziomie 60%. Dziesięć lat temu wynosił on natomiast zaledwie 22%.

Wśród najpopularniejszych aktywności w sieci dominuje obsługa poczty e-mail i wyszukiwanie informacji o produktach i usługach. Wśród innych czynności dokonywanych przez internautów wysoko plasuje się także realizacja drogą online usług bankowych, kontakt z instytucjami publicznymi oraz korzystanie z serwisów o tematyce związanej z turystyką. Od kilku lat rośnie także regularnie odsetek osób robiących zakupy w Internecie. Taki sposób nabywania produktów wybrało w Unii w minionym roku ogółem 38% użytkowników, podczas gdy w Polsce 23%. Jak widać ogromnie ważnym aspektem są dla polskich Internautów zakupy online oraz opinie, informacje na temat produktów dostępne w sieci. Koresponduje to ze wzrostem krajowego rynku e- commerce. Jest on bowiem odpowiedzią przedsiębiorców na rosnące zapotrzebowanie ze strony konsumentów, ale także sposobem walki z ogromna konkurencją – komentuje Katarzyna Kołodziejczyk, Management Board Assistant GRUPA 365 NET - Dostęp i aktywność Polaków w sieci ciągle wzrasta. Funkcjonowanie z wyłączeniem rzeczywistości online staje się już bowiem praktycznie niemożliwe – dodaje.



Źródło: Polska w Unii Europejskiej 2004- 2014, Główny Urząd Statystyczny, Warszawa kwiecień 2014.

Dziecko w literaturze

Które literackie dziecko ma najwięcej fanów? Który pisarz oddał istotę dzieciństwa najlepiej? Freud podkreślał niezwykłą wagę tego okresu w całym życiu. Z niego bowiem mają pochodzić wszystkie kłopoty wieku dorosłego.

Mojżesz – dziecko szczęścia ponieważ udało mu się uniknąć zagłady przyszykowanej przez faraona. Trzcinowy koszyk widniejący na rysunkach zapada w pamięć i daje nadzieję, że jednak Ktoś czuwa nad nami.

Jezus – nie miał tyle szczęścia, co Mojżesz. O jego dzieciństwie wiemy niewiele, choć to, co głoszą apokryfy może się podobać. Z pewnością założyć możemy, iż pomagał Józefowi w robocie ciesielskiej. Po ośmiu dniach od urodzenia został obrzezany i ofiarowany w Świątyni. Gdy miał lat 12 pozostał w świątyni w Jerozolimie, by tam po raz pierwszy głosić prawdę o Królestwie Bożym.

Herakles – dziecko Zeusa, które było silne. Niezwykle silne.

Św. Aleksy – bogate dziecko bogatych rodziców, które mogło do końca życia nic nie robić. Jednak naznaczony przez Boga zdecydował się na żywot ascety. Wskazywały na to już zachowania wieku dziecięcego.

Urszulka – bohaterka „Trenów” Kochanowskiego jest jednym z najbardziej uśmiechniętych dzieci literatury, o czym w swojej twórczości zapewniał ojciec. Słynny „ucieszny śmiech” ponoć do dzisiaj słychać w Czarnolesie.

Józio – jeden z duchów „Dziadów cz. II” Mickiewicza, który na ziemi nie zaznał niczego złego. Tylko samo dobro – a jak pisze wieszcz to też nie za dobrze. „kto nie doznał goryczy ni razu ten nie dozna słodyczy w niebie”

Rózia – patrz Józio.

Orcio – pozostając w klimacie romantycznym nie sposób nie wzpomnieć o Orciu. Syn hrabiego, który szukał uczuć gdzie indziej za późno zorientował się w radości posiadania potomka – poety.

Katarynka – Prus – opowieść o niewidomej dziewczynce, której sensem życia jest wizyta kataryniarza i muzyka. Jej historia wzrusza pana Tomasza, który postanawia działać i pomagać.

Janko Muzykant – sienkiewiczowskie dziecko, które nie zważając na biedę chciało tylko jednego – skrzypiec. Według matki skrzypki na zawsze miał dostać od Boga.

Jakub – bohater „Mendla Gdańskiego” pokazuje wielką siłę ducha oraz fakt, iż nawet największe prześladowania nie mogą w silnym charakterze złamać ducha.

Alicja – główna bohaterka „Alicji z Krainy Czarów” tylko pozornie jest osobą, która nie może pojąć sensu świata równoległego. Badacze zwracają uwagę na fakt, iż jej zachowanie jest przykładem wielkiego wyczucia oraz umiejętności wykrywania nielogiczności w świecie rządzonym przez dorosłych.

Józio – ten od Gombrowicza. I wszystko jasne.

Mały Książę – któż nie chciałby być taki jak on.