Alicja w krainie czarów

Mała dziewczynka, która musi ponosić konsekwencje wielkich czynów? Dziewiętnasty wiek stworzył nową bohaterkę, którą podziwiamy do dzisiaj.


Alicja była w lesie razem z siostrą, gdy spostrzegła białego królika. Pościg za nim zaprowadził ją do krainy, której nikt wcześniej sobie nie wyobrażał. W króliczej norze główna bohaterka za pomocą ciasteczek i napoju zmienia wzrost. Napotkany kot Chester pojawia się i znika - zgodnie ze swoim widzimisie. Pozostaje po nim jego magiczny uśmiech, który czytelnik pamięta długo po zakończeniu lektury "Alicji w krainie czarów".

Straszne (a zarazem piękne dla małego czytelnika) jest szaleństwo pojawiające się co rusz na kartach książki. Popołudniowa herbatka u Marcowego Zająca czy krykiet u Królowej Kier zamieniają się w abstrakcyjne wydarzenia trudne do zrozumienia dla odbiorcy. Alicja w jednej chwili jest świadkiem w sprawie kradzieży ciastek by nagle stać się główną oskarżoną.

Historia kończy się chocholim tańcem kart powodującym ... nagłe ocknięcie się Alicji w rzeczywistości.

Dla mnie książka Lewisa Carrolla jest ciekawą opowieścią dla dzieci. Dla innych to doskonały przykład pisania przypominającego matematyczne równanie - zagadkę, którą rozwiązać mogą tylko umysły ścisłe. Nie dziwi to wiedząc, że autor "Alicji" był doskonałym matematykiem - autorem kilkunastu dzieł z tej dziedziny.

Carroll znalazł wielu naśladowców, którzy nie osiągnęli nigdy takiego poziomu. Udowodnił jednak, że można realizować dwie swoje osobowości - dr. Jekylla i Mr Hyde'a. Być dorosłym i wyżywać się jak dziecko. Być dorosłym i nie stracić prostej radości z życia.