W centrum wielu spekulacji dotyczących przyszłości papiestwa znajduje się tzw. proroctwo św. Malachiasza – irlandzkiego arcybiskupa z XII wieku, który miał otrzymać wizję wszystkich przyszłych papieży. W dokumencie tym znajduje się lista 112 łacińskich mott opisujących kolejnych biskupów Rzymu – aż do postaci określonej jako „Petrus Romanus” (Piotr Rzymianin), który ma być ostatnim papieżem przed końcem świata.
To święto poświęcone Bożemu Miłosierdziu – nieskończonej miłości Boga do każdego człowieka, bez względu na jego przeszłość, błędy czy słabości. To dzień, w którym Kościół przypomina, że największym przymiotem Boga jest miłosierdzie.
W tym dniu:
przypominana jest postać Jezusa Miłosiernego, znana z objawień św. Faustyny Kowalskiej,
odmawiana jest Koronka do Bożego Miłosierdzia,
w wielu kościołach odbywają się uroczyste nabożeństwa i adoracje,
wierni mogą uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.
Święto zostało ustanowione przez papieża Jana Pawła II dnia 30 kwietnia 2000 roku, podczas kanonizacji św. Faustyny Kowalskiej – skromnej zakonnicy ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, znanej z "Dzienniczka", w którym opisała swoje mistyczne doświadczenia i rozmowy z Jezusem.
To właśnie Jezus – według objawień św. Faustyny – powiedział:
„Pragnę, aby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia”
(Dzienniczek św. Faustyny, nr 299)
Jan Paweł II – papież miłosierdzia – uczynił to życzenie rzeczywistością.
Dla każdego człowieka – bez wyjątku. Dla:
tych, którzy wierzą, ale czują się niegodni,
tych, którzy pogubili się w życiu i szukają drogi powrotu,
tych, którzy pragną pokoju serca,
i tych, którzy chcą doświadczyć prawdziwego przebaczenia i nadziei.
To święto jest otwartą bramą Bożej łaski – dniem, w którym Jezus obiecał, że „dusze ginące” mogą dostąpić ratunku, jeśli z ufnością przyjdą do źródła Miłosierdzia.
W Niedzielę Miłosierdzia wierni:
modlą się przed obrazem Jezusa Miłosiernego z podpisem „Jezu, ufam Tobie”,
odmawiają Koronkę do Miłosierdzia Bożego o godzinie 15:00 – godzinie śmierci Jezusa,
uczestniczą w mszy świętej, często połączonej z wystawieniem Najświętszego Sakramentu,
przystępują do spowiedzi i komunii świętej, aby uzyskać odpust zupełny.
Ponieważ Jezus – według objawień – sam związał z nim szczególne obietnice:
„W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego; wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego.”
(Dzienniczek, nr 699)
To dzień, w którym – jak mówi tradycja – nawet najcięższe grzechy mogą być odpuszczone, jeśli dusza przyjdzie do Boga z ufnością i skruchą.
Niedziela Miłosierdzia Bożego to wyjątkowy czas łaski dla każdego. Ustanowiona przez Jana Pawła II, głęboko zakorzeniona w objawieniach św. Faustyny, przypomina o tym, że Bóg nigdy nie przestaje kochać człowieka – nawet gdy ten upada. To święto nadziei, przebaczenia i nowego początku.
Marzysz o idealnych skrzydełkach z kurczaka, które są chrupiące na zewnątrz, a soczyste w środku - i to wszystko bez nadmiaru tłuszczu? Air fryer to urządzenie, które sprawi, że ten kulinarny sen stanie się rzeczywistością. Dzięki technologii gorącego powietrza, skrzydełka z kurczaka przygotowane w air fryerze są nie tylko zdrowsze, ale także niezwykle smaczne. Poniżej znajdziesz wszystko, co musisz wiedzieć, aby przygotować idealne skrzydełka w swoim domu.
Wczorajszy poranek zacząłem jak zwykle - od kawy i szybkiego sprawdzenia notowań. Telefon prawie wypadł mi z ręki. Wszędzie czerwień. Nie taka zwykła, drobna korekta, do której wszyscy inwestorzy zdążyli się przyzwyczaić, ale prawdziwa rzeź. Indeksy nurkowały w tempie, które przyprawiało o zawrót głowy. WIG20, DAX, S&P 500 - wszystkie nurkowały w otchłań, jakby ktoś wyciągnął korek z wanny pełnej pieniędzy.
Mój mózg początkowo odmawiał przyjęcia tej informacji. "To musi być błąd systemu", pomyślałem. Odświeżyłem stronę, zmieniłem aplikację, sprawdziłem na komputerze. Wyniki wszędzie takie same - katastrofalne. Telefon zaczął wibrować od powiadomień i wiadomości od znajomych. "Widziałeś?", "Co się dzieje?", "Sprzedajemy wszystko?"
W takich momentach czujesz się, jakbyś stał na środku autostrady, a z naprzeciwka pędziła ciężarówka. Chcesz się ruszyć, ale nogi odmawiają posłuszeństwa. Znasz to uczucie? Paraliż decyzyjny w najgorszym możliwym momencie.
Gdy szok minął, nadeszła fala paniki. To irracjonalne, ale bardzo ludzkie. Zacząłem podliczać straty - nie tylko faktyczne, ale te potencjalne. Przeliczałem w głowie, co by było, gdybym sprzedał wszystko tydzień temu. Albo miesiąc. Albo rok. "Wiedziałem", powtarzałem sobie, "przecież wiedziałem, że rynek jest przewartościowany".
Łatwo być geniuszem retrospektywnym. Trudniej przyznać, że tak naprawdę nie miałem pojęcia, co się wydarzy. Nikt nie miał. Nawet ci wszyscy eksperci, którzy teraz występują w telewizjach i tłumaczą "oczywiste przyczyny" krachu, jeszcze przedwczoraj zalecali kupowanie akcji.
W panice zacząłem szukać informacji. Media społecznościowe, portale finansowe, fora dla inwestorów. Wszędzie ten sam obraz - chaos informacyjny. Prognozy od "to dopiero początek" po "jutro wszystko odbije". Komentarze od "sprzedawaj wszystko" po "to najlepszy moment na zakup".
Zadzwoniłem do kilku znajomych, którzy również inwestują. W ich głosach słyszałem to samo, co sam czułem - mieszankę strachu, niepewności i bezradności. Jeden utrzymywał spokój, drugi już wyprzedał połowę portfela, trzeci szykował się do "kupowania na dołku".
A ja? Siedziałem sparaliżowany przed ekranem, obserwując, jak cyfry zmieniają się w tempie, za którym nie nadążałem.
Gdzieś w południe, gdy rynek na chwilę ustabilizował się (czytaj: przestał spadać tak gwałtownie), przyszedł moment na refleksję. Dlaczego właściwie inwestuję? Czy to tylko dla zysku? Czy mam plan na takie sytuacje? Czy naprawdę wierzyłem, że rynek będzie wiecznie rósł?
Uświadomiłem sobie, że ostatni rok hossy uśpił moją czujność. Zagłuszyłem wewnętrzne sygnały ostrzegawcze, które od miesięcy podpowiadały mi, że coś tu nie gra. Ignorowałem napięcia geopolityczne, problemy łańcuchów dostaw, rosnącą inflację. Bo łatwiej było wierzyć w nieustający wzrost.
Popołudnie przyniosło stabilizację - nie tyle rynku, co moich emocji. Zdałem sobie sprawę, że panika jest najgorszym doradcą. Przypomniałem sobie wszystkie historyczne krachy i to, co po nich następowało. Każdy, absolutnie każdy, był ostatecznie punktem wyjścia do nowych wzrostów. Pytanie tylko - kiedy i jak głęboko jeszcze spadniemy?
Postanowiłem nie podejmować żadnych radykalnych decyzji. Ani nie wyprzedawać wszystkiego w panice, ani nie dolewać oliwy do ognia, kupując więcej. Po prostu przeczekać burzę, obserwować, wyciągać wnioski.
Wieczorem, gdy rynki były już zamknięte, a ja mogłem na chłodno ocenić sytuację, przyszedł czas na szerszą perspektywę. Ten krach, jakkolwiek bolesny dla mojego portfela, jest tylko epizodem w dłuższej historii. Za 10 lat będzie jedynie mglistym wspomnieniem, może nawet anegdotą przy rodzinnym stole.
Pomyślałem o wszystkich ludziach, którzy mają prawdziwe problemy - choroby, wojny, głód. Mój stres związany z inwestycjami nagle wydał się... przywilejem. Bo tak naprawdę to jest właśnie przywilej - martwić się o inwestycje, gdy tylu ludzi martwi się o przetrwanie.
Co wyniosę z tego krachu? Przede wszystkim pokorę. Rynek zawsze znajdzie sposób, by ukarać arogancję i nadmierną pewność siebie. Po drugie, przypomnienie o dywersyfikacji - te części portfela, które były dobrze zdywersyfikowane, ucierpiały znacznie mniej. Po trzecie, wartość planu - brak przygotowania na taką sytuację kosztował mnie więcej nerwów niż strat finansowych.
A po czwarte - i może najważniejsze - przypomnienie, że inwestowanie to maraton, nie sprint. Pojedynczy dzień, nawet tak dramatyczny jak wczoraj, to tylko jeden z tysięcy dni na rynku.
Dziś rano znów sprawdziłem notowania. Wciąż czerwono, ale już nie tak dramatycznie. Niektóre sektory zaczynają odbijać. Analitycy prześcigają się w wyjaśnieniach i prognozach. A ja? Ja przyglądam się temu wszystkiemu z większym spokojem. Bo wczorajszy krach, choć bolesny, był też w pewien sposób oczyszczający.
Obnażył moje słabości jako inwestora, przypomniał o zasadach, które znałem, ale o których zapomniałem. I paradoksalnie, dał mi większą pewność siebie - bo jeśli przetrwałem ten dzień, przetrwam też kolejne wzloty i upadki, które nieuchronnie czekają nas na rynkach finansowych.
W końcu, jak mawiał Warren Buffett, na giełdzie najważniejsze są dwie zasady. Pierwsza: nie trać pieniędzy. Druga: nigdy nie zapominaj o pierwszej zasadzie. Wczoraj boleśnie przypomniałem sobie o obu.
Gdy wszyscy patrzą w inną stronę
Ciche przemieszczenia wojsk, dyplomatyczne zapewnienia i komunikaty prasowe pełne uspokajających słów. To właśnie w takich okolicznościach zaczynają się zmiany, które mogą mieć daleko idące konsekwencje dla bezpieczeństwa Polski. Ogłoszona przez dowództwo armii USA w Europie i Afryce decyzja o relokacji amerykańskiego personelu i sprzętu wojskowego z Jasionki to tylko wierzchołek góry lodowej, której prawdziwe rozmiary dopiero zaczynają wyłaniać się z mgły dyplomatycznych zapewnień.
Amerykanie twierdzą, że jest to "część szerszej strategii optymalizowania operacji wojskowych". Słowo "optymalizacja" brzmi niezwykle elegancko i profesjonalnie. Jednak w języku budżetowym "optymalizacja" zwykle oznacza jedno – cięcia kosztów. Generał Christopher Donahue mówi o tym wprost: "Po trzech latach w Jasionce jest to okazja, aby dostosować rozmiar naszej obecności i zaoszczędzić amerykańskim podatnikom dziesiątki milionów dolarów rocznie".
Amerykańscy podatnicy z pewnością będą zadowoleni. Ale czy polscy obywatele powinni czuć się tak samo komfortowo?
Minister obrony narodowej Władysław Kosiniak-Kamysz pisze na platformie X: "Wojska USA zostają w Polsce!". Prezydent Andrzej Duda zapewnia, że "to nie jest wycofywanie wojsk". Sztab Generalny WP mówi o "nowej dyslokacji". Wszyscy zgodnie przekonują, że nic złego się nie dzieje, że to tylko przesunięcie figur na strategicznej szachownicy.
Tymczasem amerykańska stacja NBC News donosi o trwających w Pentagonie debatach nad redukcją liczby amerykańskich żołnierzy w Europie Wschodniej. Mowa nawet o wycofaniu nawet 10 tysięcy żołnierzy. Cytowani przez stację europejscy urzędnicy wyrażają obawy, że "USA porzucają swoich wieloletnich sojuszników w Europie, dla których Rosja stanowi rosnące zagrożenie".
Czy to nadal wygląda jak zwykła "optymalizacja"?
Prawda jest taka, że Stany Zjednoczone mają nowe strategiczne priorytety. Region Indo-Pacyfiku stał się kluczowym obszarem zainteresowania Pentagonu. Chiny, nie Rosja, są postrzegane jako główne zagrożenie dla amerykańskiej dominacji. W obliczu cięć budżetowych, zasoby muszą być rozdzielane tam, gdzie uznaje się je za najbardziej potrzebne.
Administracja prezydenta Trumpa dokonuje przemyślanej kalkulacji geopolitycznej. Wschodnia Europa, w tym Polska, schodzi na dalszy plan. Można by zapytać, czy to jest ta słynna "Ameryka na pierwszym miejscu", o której tyle słyszeliśmy?
Oficjalnie zadania Amerykanów w Jasionce przejmują inni sojusznicy – Norwegia, Niemcy, Wielka Brytania oraz oczywiście Polska. NATO, w ramach misji NSATU, przejmuje odpowiedzialność za funkcjonowanie kluczowego hubu logistycznego dla wsparcia Ukrainy.
Ale czy Europa jest gotowa na pełne przejęcie odpowiedzialności za swoje bezpieczeństwo? Czy dysponuje odpowiednimi zdolnościami militarnymi i – co równie ważne – polityczną determinacją, by stawić czoła rosnącym zagrożeniom ze strony Rosji?
Historia uczy nas, że Europa ma tendencję do niedoceniania zagrożeń, dopóki nie staną się one bezpośrednie i namacalne. Czy tym razem będzie inaczej?
W tej skomplikowanej układance geopolitycznej Polska znajduje się w szczególnie trudnej sytuacji. Jako kraj graniczący bezpośrednio z obszarem konfliktu rosyjsko-ukraińskiego, jesteśmy naturalnym celem potencjalnej rosyjskiej presji militarnej, cybernetycznej i propagandowej.
Jeśli amerykańska obecność wojskowa w Polsce będzie się zmniejszać, a europejscy sojusznicy nie wypełnią tej luki w przekonujący sposób, nasze bezpieczeństwo strategiczne może znaleźć się pod znakiem zapytania.
Dr hab. Maciej Milczanowski z Uniwersytetu Rzeszowskiego uspokaja: "Jeżeli te komunikaty są oparte na prawdzie, to nie mamy się czym martwić". Ale czy możemy mieć pewność, że znamy całą prawdę? Czy pod płaszczykiem dyplomatycznych eufemizmów nie kryje się znacznie bardziej niepokojąca rzeczywistość?
W obliczu zmieniającej się architektury bezpieczeństwa, Polska musi poważnie przemyśleć swoją strategię obronną. Poleganie wyłącznie na gwarancjach sojuszniczych może okazać się niewystarczające. Potrzebujemy wzmocnienia własnych zdolności obronnych, rozwoju przemysłu zbrojeniowego i budowy strategicznej autonomii.
Nie oznacza to rezygnacji z sojuszy – wręcz przeciwnie. Ale musimy być przygotowani na scenariusz, w którym pomoc sojusznicza może nadejść z opóźnieniem lub w ograniczonym zakresie.
Historia wielokrotnie pokazywała, że w krytycznych momentach każdy kraj musi liczyć przede wszystkim na własne siły. Parafrazując stare powiedzenie: "Sojusznicy są ważni, ale własne zdolności obronne najważniejsze".
Wydarzenia w Jasionce mogą być tylko pierwszym sygnałem głębszych zmian w amerykańskiej strategii wobec Europy Wschodniej. Polska musi uważnie obserwować te trendy i odpowiednio dostosowywać swoją politykę bezpieczeństwa.
Czy jesteśmy świadkami początku nowej ery, w której Europa będzie musiała w większym stopniu zadbać o własne bezpieczeństwo? Czy Polska znajdzie się w strategicznej próżni, gdy uwaga naszych najważniejszych sojuszników skieruje się gdzie indziej?
Te pytania pozostają otwarte. Ale jedno jest pewne – czas naiwnej wiary w niezachwiane gwarancje bezpieczeństwa dobiegł końca. Nadszedł czas na strategiczny realizm i budowę własnych, niezależnych zdolności obronnych. Bo kiedy wiatr historii znów zacznie wiać z niespodziewanego kierunku, tylko one mogą okazać się ostatnią linią obrony polskiej suwerenności.
