Nelly Rapp i białe damy pdf

Szukasz w google "Nelly Rapp i białe damy"? Wyskakują ci ceneo.pl, lubimyczytac.pl, swiatksiazki.pl wraz z empik.com? A Twoje dziecko musi przeczytać tą książkę do 31 października?Nie martw się - nie tylko Ty masz poważne problemy.

Wielki Maraton Czytelniczy dla klas drugich i trzecich szkół podstawowych to rzeczywiście maraton. Od biblioteki do księgarni - od księgarni do supermarketu - od supermarketu do czytelniczego podziemia gdzie ksero chodzi w najlepsze. Wszyscy szukają "Nelly Rapp i białych dam". Czy Martin Widmark to murowany kandydat do Nagrody Nobla? Sądząc po ilości osób zapisanych w kolejce po jeden egzemplarz książki w bibliotece - sądzę, że tak. Widząc ile osób zamówiło książkę w sklepie stacjonarnym, bo będzie dodruk - jestem o tym święcie przekonany.

Tym razem wystukuję na klawiaturze: "Nelly Rapp i białe damy w pdf". Wyskakuje chomikuj.pl i podejrzana oferta ściągnięcia pliku PDF za drobną opłatą. Drobną? Tego nie robi się małym uczestnikom "Wielkiego Maratonu czytelniczego" i ich dużym rodzicom.

Biegnę dalej. A może by tak uderzyć do wydawnictwa Mamania, które prawdopodobnie książkę wydało. Nic - zero - zonk - nie mają i nie wiadomo, kiedy będą mieli. A kiedy już zrobią dodruk my będziemy pędzić w poszukiwaniu "Hani Humorek" czy "Sprzedam mamę". Przyznam, że tytuły dla drugoklasistów przeżywających wewnętrzne rozterki i uczestniczących w "Wielkim Maratonie Czytelniczym" - idealne.

Widzę po sobie, że zmęczony rodzic tworzy już zapytania w stylu "nelly i rap dla drugoklasistów" czy "nelly furiado". A wyskakują tylko białe plamy i koniec internetu, bo książki ni widu - ni słychu.

"Wielki Maraton Czytelniczy" sprawił, że książki znikają szybciej niż świeżaki i lidlaki razem wzięte. Inicjatywa przednia choć nie pytałem syna, co jest nagrodą dla najlepszego uczestnika czy uczestniczki. "Nelly Rapp i białe damy" w oryginale? Nieskserowane? Nie w pdf? Na własność? Na półkę?

Kto wybiera tytuły do listy? Jaki będzie następny tytuł do przeczytania? Nie wiem, ale to tylko podnosi adrenalinę i rozwija więzi między rodzicami a dziećmi. Razem przeciwko twórcom Wielkiego Maratonu Czytelniczego. Następnym razem Was wyprzedzimy - jesteśmy już dobrze przygotowani i w bojach zaprawieni.

A Ty Drogi Rodzicu - czy kupiłeś pozostałe tytuły do Wielkiego Maratonu Czytelniczego?

Kim jest Lord Garmadon? Przewodnik po świecie Ninjago

Wielu już poszło - inni zapewne pójdą obejrzeć LEGO Ninjago - najnowszą produkcję skierowaną do najmłodszych widzów. Warto więc przy okazji zaznajomić się z głównymi bohaterami opowieści.

Na początek Lord Garmadon. Syn pierwszego mistrza spinjitsu i brat senseia Wu. Znany jest z tego, że uwielbia niszczyć i walczyć. Chce podbić Ninjago i marzy o połączeniu zlotych broni w jedną, wielką megabroń. Lord Garmadon nie był zły od urodzenia - to ukąszenie pożeracza światów uczyniło go potorem z czerwonymi oczami. Dodatkowa para rąk wyrosła mu, kiedy szykował się do władania złotymi broniami.

Sensei Wu, który w filmie nie występuje jako główny bohater to ważna postać świata Ninjago. Pijący herbatkę z trzema kostkami cukru jest najstarszym obrońcą krainy. Nauczyciel młodych ninja, w których dostrzegł wielki potencjał. Ulubioną bronią jest bambusowy kij i wspomniana technika spinjitzu.

Kai (czerwony ninja) był jednym z pierwszych uczniów senseia Wu. Wykuwający broń w rodzinnej kuźni w drużynie jest pewnym siebie i odważnym wojownikiem, który wielokrotnie ratował ninja przed niebezpieczeństwem. Jest bratem Nya. Pozostał wierny tradycji więc do walki używa klasycznego miecza. Znakiem rozpoznawczym opórcz czerwonego koloru jest blizna na oku. Jak powstała?

Jay (niebieski ninja) jest wesołym członkiem kompanii, który tworzy coraz to nowe wynalazki. W przeciwieństwie do Kaia uwielbia nowe technologie, które ułatwiają walkę ze Szkieletami czy innymi przeciwnikami. Ulubioną bronią jest nunczako błyskawic oraz miłość do Nya - siostry Kaia.

Loyd (zielony ninja) z początku chciał powtórzyć karierę taty. Być złym i podbijać kolejne krainy - to jego wielkie marzenie z dzieciństwa. Na szczęście Ninja prowadzeni przez wujka Loyda - senseia Wu dzięki mocy spinjitzu ujarzmiają małego i przeprowadzają na dobrą stronę mocy. Ta połączona z odpowiednim treningiem jest najciekawszym elementem całej opowieści.

Nya (ninja samuraj) uwielbia nowe technologie i tajemnicę. Jako pierwsza ma własnego mecha - samuraja stąd jej ksywka - ninja samuraj. Dopiero później dołącza do treningu senseia Wu by stać się władcą żywiołu wody.

Cole (czarny ninja) jest niesamowitym siłaczem i ... świetnym tancerzem (po ojcu). Cole uwielbia swojego smoka Rockiego i wszystko co jest związane z jego żywiołem - ziemią. Jego potrójny tygryski podskok sprawia, że wrogowie mają się na baczności. Miłośnicy tańca przyznają mu za to 10 w "Tańcu z ninjami".

Zane (biały ninja) to robot, który zachowuje się jak prawdziwy człowiek. Nie wiemy wiele o jego przeszłości. Początkowo bardzo poważny z czasem odkrywa przełącznik z dobrym humorem. Zane potrafi obliczyć prawdopodobieństwo porażki w danej walce oraz wezwać na pomoc sokoła - swojeogo najlepszego przyjaciela.

Wykłady profesora Niczego. Mieciu Miełczyński

Mieciu Mietczyński z szelmowskich uśmiechem, w białej marynarce i szklanką czarnej herbaty na okładce nie wzbudza zaufania. Dopiero w środku zaczyna się beef, o którym nie miałem pojęcia jako absolwent Filologii Polskiej. Przed Państwem "Wykłady profesora Niczego".

Le Loyd czyli Lego Nijago 2017

www.lego.pl

Le Loyd i spółka na dużym ekranie byli nadzieją młodszego (lat 5 i 7) i starszego (lat 33) pokolenia, które tłumnie ruszyło do kin 22 września. Niestety "Lego Ninjago" nie jest tak fenomenalne jak poprzednie produkcje z serii LEGO.

"Lego Ninjago" to kolejny po "Lego Przygodzie" i "Lego Batmanie" film wykorzystujący kultowe duńskie klocki. Producent tych zabawek od momentu wejścia we współpracę z Warner Bros zapewne liczy krociowe zyski i już myśli o kolejnej produkcji. Po sukcesach poprzednich części przekonany o bezsprzecznym sukcesie zapomniał jednak, co było kluczem do osiągnięcia celu.

Znawcy tematu Ninjago w kinowej premierze, oprócz niesamowitego połączenia technologii i klocków w zderzeniu z realnym światem (patrz: kot - miauczyciel) nie zobaczyli nic nowego.  Postać Loyda, który w serialu Cartoon Network i całej opowieści jest prawdziwym przywódcą grupy ninja została zdegradowana do roli przypadkowego chłopaka z liceum, który jest prześladowany za to, że ma ojca - Garmadona. A wiadomo, że "jaki ojciec - taki syn" i nikt nie chce z nim siedzieć w szkolnym autobusie. Kiedy pojawia się nadzieja, bo Garmadon dzwoni do niego okazuje się jednak, że to wypadek w pracy nad kolejnym atakiem na miasto.

W miarę rozwoju akcji chłopak nawiązuje relację ojciec - syn jednak jako tata wątpię, czy przesłaniem filmu miało być wybaczenie za wszelką cenę?  Do końca nie wiadomo, czy Garmadon przyjął finałowe słowa syna na serio czy to tylko happy end na siłę?

Oczywiście wiem, że nie każdy film dla dzieci musi mieć mądre przesłanie - to jednak było mocną stroną "Lego Przygody" czy "Lego Batmana". W "Lego Ninjago" brak nawet ciekawego - co było atutem poprzednich produkcji - tłumaczenia i żarcików. "Nie mów do mnie teraz" padające z ust Loyda to ukryta reklama Plusa czy Małgorzaty Rozenek? Wątpliwym jest także stwierdzenie Gramadona  - "zboczek". Jesteśmy wszak z na filmie dla dzieci a te mają to do siebie, że za wszelką cenę chcą poznać znaczenie tego słowa. Odpowiedzialni za to - do dzieła!

Także zaangażowanie Anny Wendzikowskiej i Filipa Chajzera w rolach reporterów Ninjago mogło być ciekawym zderzeniem świetnego, słownego żartu (szczególnie tego pierwszego) z kreskówkową rzeczywistością. Niestety - nie jest bo wydaje mi się, że nikt do końca nie poznał pomysłu i szczegółów, które krainę Ninjago budują od ładnych paru lat.

A przecież wiadomo, że kraina Ninjago to ogromny potencjał - podobnie jak bohaterowie. Pod czujnym okiem senseia Wu osiagnęli już swoje moce, by stracić je w filmie na rzecz mechów i innych maszyn prezentujących niewątpliwą kreatywność inżynierów LEGO.

Szkoda tak ciekawego pomysłu, dzięki któremu widz wychodzi z kina uśmiechnięty od ucha do ucha.  Tym razem tak nie jest.

Dzikie królewstwo

www.znak.pl

Myślicie, że najlepszą tegoroczną premierą była ekranizacja "To" Kinga? Mylicie się. "Dzikie królestwo" Simona Davida Edena sprawia, że czytelnik - nawet ten po trzydziestce zaczyna się zastanawiać się, czy apokaliptyczne wizje mogą nadejść z najmniej oczekiwanej strony?

Apokalipsa może zacząć się naprawdę niewinnie i Czesław Miłosz pisząc jeden ze swoich wierszy mógł mieć całkowitą rację. My śpimy sobie wygodnie w domach, nie za bardzo zastanawiając się, w jakim stanie jest ta nasza przyroda. Są oczywiście programy naprawcze czy miłośnicy zwięrząt, którzy oddaliby wszystko za biedne stworzenia bez dachu nad głową i zagrożonych wyginięciem. To jednak o wiele za mało bowiem budzimy się i nad naszym łóżkiem znajdują się oddziały mew, zastępy norek i groźne wilki. Zły sen? Nie do końca.

Przekonują się o tym bohaterowie "Dzikiego królestwa" - książki, w której czytelnik zanurza się w rzeczywistość, która daje do myślenia, przeraża a jednocześnie zapewnia doskonałą rozrywkę na jesienny weekend.

Królestwo zwierząt wypowiedziały wojnę ludziom. Dzikie zwierzęta od dawna planowały zemstę za wszystkie krzywdy wyrządzone przez człowieka - niszczenie lasów, ścieki w rzekach czy eksperymenty nie do końca naukowe. Żądne zemsty nie cofają się przed niczym, by osiągnąć swój cel - panowanie nad światem.

Z drugiej strony mamy zwierzęta udomowione - koty, psy i resztę, która ma wybór - przyłączyć się i poczuć dziki zew czy postawić się po stronie swoich opiekunów. Może nie do końca doskonałych jednak kochających (czasem) nad życie.

Drue, która szuka ojca przeczuwającego zwierzęcą apokalipsę czy kocisko - będące między młotem a kowadłem to główni bohaterowie opowieści Simona Daivda Edena. Sam autor zdradził w jednym z wywiadów, że na pomysł książki wpadł dzięki dociekliwym pytaniom córki. Przygotowując zadanie z przyrody dotyczące amazońskich lasów powiedziała: Tato,gdzie ptaki będą mieszkać gdy wytniemy wszystkie drzewa?

Można byłoby odpowiedzieć, że człowiek zastanawia się nad różnymi formami gniazd "zastępczych". Eden poszedł dalej wieszcząc (słusznie) pewien problem i wierząc w głęboką moc zwierząt i ich unikalnych cech, które są zabójcze dla człowieka.

Po lekturze "Dzikiego królestwa" wierzę, że wszystko jest w naszych rękach. Doskonała literacka fikcja, która przerodzi się w rzeczywistość? Czy większa dbałość o przyrodę?

Zapraszam do lektury zarówno młodzież jak i dorosłych.

Weganon czyli pyszności z roślin

www.znak.pl

Paweł Ochman - autor bloga "Weganon" prezentuje nową jakość książki kucharskiej. Zamiast bowiem katować nas obiadami i kolacjami skupia się na deserach, śniadaniach i przekąskach czyli tym, czym tygryski żyją obecnie najczęściej. Przed Państwem "Pyszności z roślin".

Biorę do ręki książkę i już wiem, że mógłbym - tak czasami - bez mięsa, białego cukru i lukru. Zamiast na śniadanie klasycznej paróweczki z ketchupem czy kanapki zaserwowałbym sobie jakąś tartę.

Paweł Ochman jest prawdopodobnie jedyną osobą w Polsce, która do tego dania podchodzi jak do świętości. Wydaje mi się, że taka tarta to ciekawe rozwiązanie dla osób, które nie mają czasu na zdrowie odżywianie. Zamiast sztampowo usprawiedliwiać się brakiem tego czy owego przygotowujemy tartę z kremem czekoladowym czy też letnią cytrynową i do lodówki. Niech czeka na miłośnika zdrowego odżywiania, który powróci głodny z Mordoru.

Po lekturze (i oglądaniu) "Pyszności z roślin" stwierdzam, że słodycze nie są takie złe. To znaczy słodycze by Paweł Ochman. Weźmy na ten przykład ciastka orzechowe z dynią. Szybko, łatwo i w miarę zdrowo. No bo dynia, wiórki kokosowe oraz syrop z agawy. Jedynym podejrzanym składnikiem, który dodaje autor jest czekolada (minimum 70 procent kakao - nie mniej!), która przeze mnie byłaby zjedzona jeszcze przed właściwym daniem. Ale muszę być silny i wykonać choć jeden przepis twórcy bloga Weganon.

Risotto czy mus czekoladowy nęcą już samą nazwą. Okazuje się, że czas przygotowania oraz poziom trudności nie powala faceta po trzydziestce. 35 minut by cieszyć się dobrym i zdrowym deserkiem jestem w stanie poświęcić więc "Pyszności z roślin" wydają się coraz bardziej trafioną lekturą i przewodnikiem na szlaku nowych smaków dla mnie i dla rodziny.

Ujął mnie autor powrotem do korzeni. Jako rocznik 1984 ciastka z maszynki są dla mnie jak magdalenka Porusta czy five o'clock dla Anglika. Rozpływające się w ustach gorące wypieki przygotowywane wspólnie z babcią. Wychodzące ze specjalnej maszynki i układane na blasze znikały w oka mgnieniu. A jak udało się im uchować - idealne były do moczenia w czarnej herbacie następnego dnia. A dzisiaj? Już prawdziwych ciasteczek już nie ma ... chyba, że zrobię je sam.

Podobnie rzecz ma się z krówkami. Robione własnoręcznie z makiem przypominają trochę cukierki odpustowe, które można było kupić podczas kaszubskich odpustów. Połączenie magii maku i karmelu z odrobiną cukru sprawia, że mógłbym jeść je codziennie. Tak jest także w przypadku bloku. Klasyczne ciasto, które zawierało w sobie rodzynki i mnóstwo słodyczy do dzisiaj jest niedoścignionym wzorem prostego deseru. Paweł Ochman i jego eksperymenty pokazują, że można nadać nową jakość deserom z dzieciństwa.

Rozpływając się w smakach, które autor serwuje w "Pysznościach z roślin" i na swoim blogu zapomniałem zupełnie napisać o przepisach, które, choć słodkie, zawierają w sobie warzywa. Czekoladowe ciasto ziemniaczane z gruszkami czy fasolowy krem ciasteczkowy dają radę. Okazuje się, że nawet po trzydziestce człowiek jest w stanie zaryzykować wszystko, by rozpłynąć się w świecie, w którym muffinki robi się z buraka. Tak! Z buraka!

Autor i wydawnictwo zadbało o wygląd książki, którą możnaby było zjeść - strona po stronie. Również wskazówki dotyczące przygotowania potraw, stosowania miar i sposobów, żeby się udało i było pyszniejsze jest w "Pysznościach z roślin" wystarczająco zarówno dla wykształconego kucharza jak i miłośnika jedzenia słodkości (ja).

Życzę smacznego i do wrzucenia zdjęcia choć jednej potrawy Pawła.

Proszę wstać! Nadchodzi kudłata nauka

www.znak.com.pl

Szanowni Państwo! Czy zastanawialiście się kiedyś nad problemem otrząsania się psa z wody? Albo w jaki sposób taki uciążliwy komar jest w stanie wypić trochę naszej szlachetnej krwi? Matin Durrani i Liz Kalaugher w "Kudłatej nauce. Mądrość w świecie zwierząt" odpowiadają na większość pytań, które siedziały nam głęboko w głowie.

Weźmy na przykład słynne, indyjskie kobry. Okazuje się, że ich taniec powodowany przez zaklinacza węży to niestety - wielka ściema. Wąż nie posiada uszu więc nie słyszy dźwięków piszczałki, a jego skoordynowane ruchy to wynik doskonałej obserwacji czegoś, co wąż bierze za swojego śmiertelnego przeciwnika. Nomen omen ten zawód i trzymanie węży w domu jest zakazane prawem od kilkudziesięciu lat.

Okazuje się, że przypadek tańczącej kobry i inne kwiatuszki ze świata zwierząt da się mierzyć prawami fizyki. Wspomniane przeze mnie otrząsanie psa to dopiero początek. Szanowni Państwo, czy wiecie, że mysz, niedźwiedź a nawet komar muszą mierzyć się z tym problemem? Ile czasu i z jaką częstotliwością to robią? Autorzy i inni zafascynowani życiem zwierząt naukowcy pomierzyli to dochodząc do powalających wniosków. Jakich? Zapraszam do "Kudłatej nauki".

Wielokrotnie mówiłem, że fizyka w życiu nie będzie mi przydatna. Okazuje się jednak, że za jej pomocą można nie tylko zrozumieć, dlaczego jabłko spadło na Newtona a Einstein miał niesamowitą fryzurę. Taki waran z Komodo nie musi wkładać wiele wysiłku w zdobycie pożywienia. Równie łatwo upoluje królika co wielkiego wołu. Dlaczego? "Kudłata nauka" posiada odpowiedź nie tylko na to pytanie.

O żuchwach, żuciu i jedzeniu w książce jest sporo, bo przecież zwierzęta nie umieją żyć samym słowem. Mrówka pewnego gatunku porusza żuchwą szybciej niż Ferrari Kuby Wojewódzkiego, a inny gatunek ma uścisk o wiele większy niż pitbull - nawet ten filmowy. Jeśli już wywołana została siła wielkiego ekranu nie sposób nie wspomnieć o gekonach. Mogłyby zagrać w jakiejś niskobudżetowej produkcji, bo ich sposób poruszania się po ścianach w poszukiwaniu ofiar fascynuje bardziej niż człowiek w rajstopach zwany Spidermanem.

Oczywiście autorzy nie zapomnieli o nietoperzach. Jak poczciwe gacki radzą sobie w życiu? O co dokładnie w echolokacji chodzi? Ilość odpowiedzi popartych rysunkami i prostym tłumaczeniem wciąga nawet umysł oporny na nauki ścisłe.

Okazuje się, że fizytka może być fascynująca. Musi być serwowana w sposób wykreowany przez autorów "Kudłatej nauki". Fizyka i jej prawa połączone z biologią jako nowa reforma w polskie edukacji? Wydaje mi  się, że taka synteza przyniosłaby nam wielu pasjonatów nauki poszukujących kolejnych odpowiedzi na coraz to nowe pytania w zmieniającej się przyrodzie. "Kudłata nauka" to dobry początek - może doczekamy się polskiej kontynuacji?

PS. Nie ma nic o korniku i Białowskieskiej Puszczy.

Reguła nr 1. Marta Guzowska. Recenzja

www.marginesy.pl

Zawsze chciałem być jak Indiana Jones. Ten archeolog na codzień mierzył się z zakochanymi w nim studentkami, a od czasu do czasu odkrywał Świętego Graala czy też Arkę Przymierza. Simona Brenner z "Reguły nr 1" autorstwa Marty Guzowskiej świetnie uzupełniłaby lukę u boku tego filmowego archeologa. 

W "Regule nr 1" główna bohaterka musi znaleźć ... złote runo. Tak - to złote runo, które wikipedia opisuje jako skórę (wraz z sierścią) mitycznego skrzydlatego, złotego barana Chrysomallosa - cel wyprawy Argonautów. Było ono powieszone na dębowym drzewie w gaju Aresa, gdzie pilnował go smok. Zabrał je stamtąd Jazon. Chrysomallos został zesłany przez Zeusa uciekającym dzieciom Atmasa - Helle i Fryksosowi. Fryksos złożył go w ofierze Zeusowi.

Tyle mitów i historii. Simona Brenner daje się wciągnąć w intrygę, która sprawia, że nie do końca wiemy, kto jest jej prawdziwym przeciwnikiem. Może to najlepszy przyjaciel? Albo tajemnicza asystentka, która chce być tak sławna jak nasza bohaterka? Odrzucając wszelkie racjonalne przesłanki Simona wykorzystuje swoją wiedzę, mierzy się z przeszłością i doprowadza do zakończenia, którego nie wymyśliłaby sama Agatha Christie.

Swoje zadanie wykonuje w bajecznych okolicach. Kazachskie stepy, Anatolia, Ateny to tylko niektóre z kierunków obranych przez bohaterów. Autorka świetnie oddaje klimat każdego z miast w "Regule" opisanych - ze stolicą Grecji na czele. Mimo, że Marta Guzowska obecnie mieszka we Wiedniu rzekłbym, że jest urodzona właśnie w tym mieście greckich mitów.

Bohaterowie to mieszanka, którą autorka "Reguły nr 1" spotkała zapewne na przestrzeni lat - będąc sama przedstawcielką tego zawodu. Są ludzie z powołania, którzy pasjonują się kolejnymi odkryciami. Niestety, nie brak i szumowin gotowych sprzedać każdy zabytek.

Wydaje mi się, że w tej atmosferze dobrej zabawy, jaką jest lektura "Reguły nr 1" autorka rozpoczyna dyskusję na temat poszanowania i prezentacji wykopanych przez archeologów skarbów. Czy rzeczwiście muzea pokazują nam wszystko? Co kryją opisywane przez autorkę zaplecza? Czy wszystkie opisane w książce rzeczy to literacka fikcja? Nabieram wątpliwości...

Powieść łącząca w sobie elementy kryminału, lekcji historii, literatury i kultury.

Simona i Jones? Czemu nie?

Cuda różańcowe. Aleksandra Polewska

Promocja na www.rafael.pl

"Cuda różańcowe" to książka, która prezentuje miejsca i wydarzenia mające głębokie powiązanie z tym, co chrześcijanie określają siłą różańca. Aleksandra Polewska w intrygujący sposób prezentuje każdemu rzeczy związane z tą modlitwą, które trudno wytłumaczyć siłami nauki, techniki i ludzkiego mózgu.

Bitwa Warszawska a różaniec

Weźmy na ten przykład znaną wszystkim Bitwę Warszawską. Według wielu ekspertów zatrzymanie bolszewickiego marszu przez Polaków zablokowało najechanie reszty Europy przez krwawy komunizm. Pisze autorka, że właśnie przed bitwą modlili się dosłownie wszyscy i wszędzie. Krucjaty różańcowe były na porządku dziennym - byleby tylko zatrzymać wroga. Siły polskie - złożone z niedoświadczonej młodzieży skazane były na pożarcie. Aż tu w decydującym momencie dzieje się coś, czego do dzisiaj nie można wytłumaczyć. Nad skromnymi oddziałami broniącymi Warszawy żołnierze z Rosji widzą "Niebieską Panią", która sprawia, że wielu porzuca broń i, ryzykując życie, dezerteruje bądź kryje się w "psich budach". Siła różańca?

Austria wyzwolona

"Gdyby nie modlitwa, gdyby nie mnóstwo składanych w Austrii do modlitwy rąk, nie osiągnęlibyśmy tego. To Matka Boża pomogła nam w uzyskaniu traktatu pokojowego" - powiedział kanclerz tego kraju Julius Raab o podpisanym w 1955 r. dokumencie gwarantującym państwu austriackiemu niezawisłość oraz wycofanie z jego terytorium obcych - w tym sowieckich - wojsk. Dzięki zainicjowanej po II wojnie światowej przez franciszkanina o. Petrusa Pavlicka Pokutnej Krucjacie Różańcowej Austria uzyskała niepodległość. Rzeczony franciszkanin zaś nawrócił się właśnie dzięki modlitwie różańcowej.

Fatima - kolebka różańca XX wieku

Idźmy dalej. W Fatimie Matka Boska nieustannie prosiła pastuszków, aby codziennie odmawiali różaniec, ofiarowując go w intencji pokoju na świecie. Słynny cud słońca oraz inne związane z nim zjawiska powodują, że ludzie uczestniczący w tym wydarzeniu nawracają się a ich podstawową modlitwą jest właśnie różaniec.

Medytacja chrześcijańska

Aleksandra Polewska w "Cudach różańcowych" oprócz tych przejmujących historii prezentuje nam źródła oraz ideę powstania modlitwy, która do dzisiaj jest najpopularniejszą (obok Koronki Do Miłosierdzia Bożego) modlitwą chrześcijan.

Uderza duża siła przekładania tych niepozornych koralików oraz spokój, jaki uzyskuje człowiek różaniec odmawiający. Ciekawą rzeczą jest to, że wielu ludzi idzie w kierunku medytacji wschodu nie widząc nowej i interesującej jakości w odmawianiu różańca. Aleksandra Polewska pokazuje ten potencjał, w który staram się wierzyć.

Niewątpliwym atutem tego wydawnictwa jest spora liczba unikalnych zdjęć oraz historii, które mało kto zna. Poruszająca opowieść warta przeczytania przed październikiem - miesiącem różańcowym.

Zobacz inne książki od Aleksandra Polewska

II Maraton Północny 2017

II Maraton Północy www.wladyslawowo.pl

II Maraton Północy okazał się bardzo ciekawą propozycją dla wszystkich, którzy lubią trasy urozmaicone i zwodnicze.

O godzinie 7:30 z mety zlokalizowanej w Rozewiu wyruszyły autokary wiozące zawodników na linię startu. O 09:00 z samego początku Polski (Helu) ruszyła ponad 100 biegaczy chcących zmierzyć się z mało promowaną (a szkoda!) trasą biegową.

Wykorzystując ścieżkę rowerową Władysławowo - Hel organizatorzy uzyskali zdecydowanie ciekawą trasę, która łączy w sobie odcinki terenowe i te po kostce brukowej.

Dla tych, którzy mieli okazję startować w zeszłym roku zaskoczeniem nie był początkowy, wymagający odcinek od Helu do Juraty, na który wiele osób zużyło dużo energii. Ta przydatna była jednak w końcówce, kiedy to trzeba było wspiąć się w okolice Chłapowa i Rozewia.

Pogoda dopisała podobnie jak organizacja. Wbrew temu, co mówi przed startem organizator biegu, ilość wolontariuszy oraz punktów odżywczych była wystarczająca dla startujących. Zresztą większość stanowili mieszkańcy okolic (Władysławowo), którzy pomimo startu na "swoim" musieli włożyć dużo serca i wysiłku, by uzyskać czas w okolicach 4 godzin. Zaprzeczyli też ostatnim doniesieniom z "Gazety Wyborczej", która w ciekawym reportażu stara się udowodnić, że Władysławowo to miasto żyjące dwa miesiące. Maraton Północy to jedna z imprez, która podważa tezę tego artykułu.

Chciałbym, żeby za rok odbył się III Maraton Północy z większą ilością zawodników z zewnątrz. Półwysep Helski oglądany z perspektywy biegacza to jest to, czego nie dostanie się podczas innych maratonów.

Celibat. Opowieści i miłości i pożądaniu | Marcin Wójcik | Recenzja

Celibat - tak czy nie? Jakie argumenty przemawiają za tym, by ksiądz katolicki nie miał żony? Co sprawia, że niektórzy są gorącymi orędownikami posiadania przez księdza kobiety? Próbuje ustalić Marcin Wójcik w książce "Celibat".

"TO" czyli Stephen King na wielkim ekranie

Ekranizacje Stephena Kinga od lat elektryzują zarówno fanów pisarza jak i wszystkich, którzy chcą obejrzeć historie z prawdziwym dreszczykiem. "To" wkroczyło na ekrany kin robiąc wiele pozytywnego szumu.

Stephen King nad tą powieścią wydaną w 1986 roku pracował przez 4 lata. Podobnie do niej w najnowszym filmie dzieciaki z małego miasteczka Derry muszą stawić czoła złu ukrywającemu się pod postacią "śmiesznego" klauna zwanego Pennywise.

Okazuje się bowiem, że To porywa dzieci równo co 27 lat i sieje postrach wśród najmłodszych mieszkańców. Dorośli - jakby zamknięci w swoim świecie bez marzeń i ideałów - zdają się nie dostrzegać tego zagrożenia i nie widzieć rezultatów działania złego.

Film Andresa Muschietti'ego zawiera wszystkie elementy dobrego horroru. Rewelacyjnie grany Pennywise (Bill Skarsgard) pasuje jak ulał do opisanego przez Kinga bohatera. To zło w czystej postaci, które nie zabija tylko samemu - potrafi wpłynąć na innych, by jak w "Sklepiku z marzeniami" dochodziło w Derry do samozagłady i niewyjaśnionej rzezi - mam tu na myśli morderstwo policjanta.

Grupa frajerów musi stawić czoła przeciwnikowi wyciągającemu na światło dzienne największe strachy. Nieważne, czy jest to tajemnicza pani z obrazu, człowiek bez głowy czy trędowaty - młodzi bohaterowie mierzą się z problemami, w których powinni mieć wsparcie dorosłych. A tu okazuje się, że go nie tylko nie ma ale jeszcze piekło i strachy czekają na dzieci w domach. Agresja, złość, smutki czy fobie mają ich ograniczać i zamykać na świat i ludzi. Na całe szczęście jest nadzieja w młodym pokoleniu.

Trudno nie podziwiać gry aktorskiej młodzieży - przede wszystkim Finna Wolfharda
znanego z serialu "Stranger things" oraz pozostałych bohaterów. Świetnie pokazują to, o czym pisałem wcześniej - bunt wobec skostniałego świata dorosłych i realizację wspólnych celów tworząc bliską sobie grupę przyjaciół.

Oprócz tych uniwersalnych wartości, które podziwiam w tej ekranizacji uważam ją za kawał dobrej zabawy. Początkowa scena z Georgiem i jego zniknięciem jest tylko preludium przed dalszą - krwawą akcją i mroczną zagadką, którą rozwiązujemy razem z bohaterami.

Stephen King wpadł na pomysł opowieści idąc przez drewniany most (jest w filmie) słysząc odgłosy swoich kroków i łącząc to wszystko z bajką o trzech świnkach. Widać wyraźnie, że jego wyobraźnia nie zna granic podobnie jak łamanie pewnych konwencji i praw.

Pięknie pokazane jest w filmie Derry - miasto, w którym trup sieje się gęsto. W 1741 mieszkańcy miasteczka znikli w niewyjaśnionych okolicznościach. W 1851 roku mąż wytruł całą swoją rodzinę. Zaś na początku XX wieku wielki wybuch w fabryce zabił kilkadziesiąt osób - głównie dzieci. To tylko niektóre z dat, o których opowie jeden z bohaterów filmu, a ważnych dla rozumienia innych utworów Kinga i jego uniwersum.

W 1999 roku Stephen King opublikował listę 10 najlepszych - jego zdaniem - ekranizacji. Podobają mu się bowiem te, które są zarazem zajmujące i wzruszające, z dobrze poprowadzoną akcją i dużym ładunkiem emocjonalnym. Na którym miejscu znalazłby się film Andresa Muschietti'ego . Jak obstawiam podium -  a Wy?

Droga wodza. Jak orzeł w kurniku | Tomasz Nowak OP | Recenzja

Tomasz Nowak OP to marzenie każdego chrześcijanina. Kaznodzieja z krwi i kości umiejący przelać swoje mądre rozważania na papier nie trafia się często. Trzeba więc sięgnąć po jego "Drogę wodza. Jak orzeł w kurniku" jak najszybciej.

Dlaczego stoisz w miejscu?

Autor stara się odpowiedzieć na pytanie, jakie zadaje sobie mnóstwo ludzi - dlaczego stoję w miejscu i czemu boję się zrobić krok naprzód? Pytanie aktualne i popularne a odpowiedź na nie zyskuje od razu rzesze fanów i naśladowców.

Chcę się rozwijać ale jak?

Odpowiedzi mogą być różne - postawienie siebie w centrum i walka z otaczającym nas światem. Słabe to i na dłuższą metę niewystarczające. Inni uwielbiają się katować obrazami z cyklu - inni mają lepiej. To też droga donikąd? Jak więc żyć panie premierze, jak żyć?

Życie mądre i skuteczne

Na pełnej petardzie? Tomasz Nowak OP wydaje się preferować życie mądre i skuteczne w działaniu. Postawa przestraszonego kurczaka nie jest mu obca - większość z ludzi musi przebić się przez mur uprzedzeń, nawyków i nietolerancji nabytych przez wychowanie, przebywanie w danym środowisku czy przyjętych jako broń przeciwko wszystkiemu, co obce i nieznane. Dobrych rzeczy należy szukać w sobie, bo do jasnej ciasnej anielki - one tam są. Trzeba wiedzieć, jak je znaleźć i Tomasz Nowak częściowo tego uczy.

Ksiądz też człowiek - może się wiele nauczyć

Autor nie jest psychologiem, jednak jego życiowe doświadczenie (ksiądz też takowe posiada) sprawiają, że kolejne tematy poruszane w "Drodze wodza" to ciekawe rekolekcje ku lepszemu. Oczywiście nic nie stanie się od razu, a pojedyncza lektura nie sprawi, że wokół nas będą latać same orły to nadal uważam, że książka Nowaka wielką pozycją jest.

Zapraszam do lektury i powracania do tematów, które autor poruszył - do przemyśleń i dyskusji w większym gronie. 

Do zobaczenia po wyjściu z kurnika. A Ty jeszcze w nim siedzisz?

Millennium. Tom 5. Mężczyzna, który gonił swój cień

www.merlin.pl

Stieg Larsson chybaa nie przewidział, że jego pomysł na "Millenium" będzie skutkował kontynuacją nawet po jego śmierci. David Lagercrantz - facet, który powinien zostać misterem zdjęcia okładkowego 2017 popełnił kolejną opowieść o losach Lisabeth, Kalego i reszty ferajny ze Skandynawii. Jak wyszło?

Akcja "Mężczyzny, który gonił swój cień" rozpoczyna się w momencie, kiedy Lisbeth Salander odbywa karę w więzieniu dla kobiet Flodberga. Nie chce wchodzić w żadne konflikty jednak obserwując sytuację pewnego dnia staje w obronie prześladowanej dziewczyny z Bangladeszu i ściera się z przywódczynią więziennego gangu, która wydaje na nią wyrok śmierci.

Tymczasem Holger Palmgren - kurator naszej bohaterki informuje Lisbeth, że posiada dokumenty, które rzucają nowe światło na wydarzenia z jej dzieciństwa. Hakerka prosi o pomoc Mikaela Blomkvista - redaktora "Millenium". Śledztwo doprowadza ich do Leo Mannheimera, bogatego maklera giełdowego, który zamieszany jest w życie Lisabeth nawet bardziej niż ona sama może przypuszczać. Kolejno odkrywane tropy sprawiają, że trup zaczyna siać się gęsto a nasza wiedza na temat całej opowieści znów rozwija się w kierunku, którego się nie spodziewałem.

Lagercrantz po raz drugi (po "Co nas nie zabije") dokonuje niemożliwego - stara się wskrzesić autorską ideę opowieści, która nie może być kontynuowana przez prawdziwego autora. Zgłębiając język, zwyczaje i prawdopodobne pomysły Lagercrantz stara się naśladować Larssona w mowie i piśmie.

Trzeba przyznać, że wychodzi mu to bardzo dobrze w porównaniu z innymi autorami zajmującymi się wskrzeszaniem poczytnych bohaterów. Wspomnę tutaj chociażby książki Lunduma, których sam autor nie zostawił tyle, ile po śmierci wydają kolejni wydawcy.

"Mężczyzna, który gonił swój cień" trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Dzięki ciekawemu pomysłowi Lisabeth zyskuje nowe - nieznane oblicze i ... najbliższą rodzinę. Nie można tego powiedzieć o Mikaelu Bomkviście, który jest przewidywalny i nudny - jak w poprzednim tomie.

Ciekawie czyta się o losach pozostałych bohaterów, którzy zostali opisani bardziej przez Lagercrantza niż Larssona. Mam tu na myśli Holgera Palmgrena czy Bulbańskiego, który znów miesza szyki mrocznym siłom w wielkim spisku odkrytym przez naszą dziewczynę z tatuażem.

Wyznawcom teorii spiskowych pomysły autora spodobają się z pewnością. Podobnie jak wątek dotyczący muzułmanów, islamu i obecnej sytuacji w Europie.

Udanej lektury, choć mam nadzieję, że kolejnej książki z serii Millenium  David Lagercrantz nie napisze. Ma wszystko, by stworzyć coś autorskiego od A do Z, czego mu życzę z całego serca.

Inteligentna plastelina | Hit 2017

www.albecki.biz

Jeżeli twoje dzieci chcąc inteligentną plastelinę to wiedz, że mają całkowitą rację. Wprowadzona w 2016 roku na rynek przez firmę Astra zdobywa z początkiem roku więcej fanów niż wszystkie spinnery świata.

Sztuka bycia sobą czyli rzecz o potencjale człowieka

www.gwp.pl

"Sztuka bycia sobą" to rzeczywiście sztuka. Wielu z nas przecież stara się bądź zmuszona jest do udawania kogoś zupełnie innego. Książka Buscagliiego pokazuje, że można żyć inaczej. Można!

Nie trzeba na siłę tworzyć wirtualnej rzeczywistości, w której królują tylko dobre zdjęcia z świetną pogodą, morzem uśmiechów i sześciopakiem na brzuchu. Nie warto okłamywać się głosząc fałszywe tezy o toksycznych ludziach, wrednych sąsiadach czy złych doradcach. Unikać należy katowania siebie w jakikolwiek sposób, bo ciągłe narzekanie prowadzi do niczego. A przecież tego nie chce nikt. Jak żyć?

Autor "Sztuki bycia sobą" pokazuje wyraźnie, że to Ty jesteś w centrum. Złożony z emocji, uczuć, przekonań i wierzeń chodzisz przez świat samemu decydując o sobie. Wszelakie zastanawianie się nad opinią innych czy kreowanie swojego ja na potrzeby większej ilości lajków jest mało produktywne a w perspektywie wieczności - zupełnie bezsensowne. Przecież i tak wszyscy umrzemy!

Leo Buscaglia w swojej książce opisuje wartości, które powinny być dla nas naprawdę ważne. Relacje czy duchowość pozwalają przetrwać człowiekowi nawet najtrudniejsze chwile. Autor prezentuje swoją koncepcję na bycie człowiekiem i życie w zgodzie z tym wszystkim, co nas otacza. Podziwiam jego wiarę w swój system i to, że wprowadza go w życie i głosi podczas swoich wykładów.

Autor umiejętnie podchodzi do sprawy umierania i jesieni życia znajdując w podeszłym wieku również sprawy i wartości, których nie mamy mając 20 czy 30 lat. W ogóle otwartość w pisaniu o umieraniu jest sprawą, dla której "Sztuka bycia sobą" powinna być lekturą obowiązkową. To zderzenie się z rzeczywistością, w której umrą piękni i bogaci wraz z brzydkimi i biednymi dla wielu jest sprawą, z którą nie chcą mieć do czynienia. A przecież lepiej zrozumieć i pogodzić się od razu.

Dzięki tej książce udamy się w fascynującą podróż w głąb ludzkiego umysłu, próbując odkryć tajemnicę życia. Oczywiście nikt nie twierdzi, że droga do życia zgodnie z tym, w co wierzymy jest łatwa. Warto jednak spróbować, bo życie w kłamstwie i bezsilności jest o wiele trudniejsze. Pozdrawiam - praktyk.

Pralinka nie daje za wygraną

www.znak.pl

Fanny Joly to autorka fascynująca. 300 książek wydanych w 20 krajach robi wrażenie i potwierdza zdanie moje i moich dzieci, iż "Pralinka nie daje za wygraną" dobrą książką jest. Dlaczego?

Alinka Mętlik zwana Pralinką - dziecinką to główna bohaterka tej niesamowitej opowieści. Pomimo trudów życia we współczesnym świecie - bez magii i czarów - Pralinka daje radę, wychodzi cało z opresji wywołując u czytających spazmy śmiechu.

Weźmy na przykład śledztwo w sprawie popiersia Szymona Szynki. Zasłużony patron szkoły, którego popiersie zostało zdewastowane. Alinka wraz ze swoją przyjaciółką Celinką prowadzą skuteczne śledztwo zakończone znalezieniem sprawcy. Oprócz specjalnych przebrań do akcji użyły - scyzoryka, notesu, pęsety i mapy Wesołkowa, które pod wieloma względami i szczegółami przypomina nasze miasteczka i wioski.

Alinka świetnie sprawdza się w roli pycholożki - przepraszam psycholożki i chłodnego obserwatora swoich pierwszych miłości. Jak każde współczesne dziecko ciągnie do rozwiązań w postaci nowych technologii i telefonów komórkowych. Umie również wspaniale zachowywać się podczas uroczystego obiadu z burmistrzem. W tym wszystkim zachowuje jednak pewien dystans i dokonuje wyborów, które sprawiają, że jej dzieciństwo bogate jest w ważne wydarzenia.

Kiedy razem z moimi dziećmi zaczęliśmy czytać "Pralinkę" od razu do głowy przyszedł nam kultowy Mikołajek Gościnnego i wszystko, co z nim związane. Nauczyciele (pan Rosół), rodzice tata, mama i Bunia), przyjaciele (Alcest, Gotfryd) oraz sąsiedzi tworzą unikalny klimat w tamtych opowieściach. W przypadku Alinkowego Wesołkowa bohaterowie są bardzo podobni. Zresztą ta mieścina jak i bohaterowie są dla nas takie francuskie. Takie klimaty uwielbiamy!

Fanny Joly w ciekawym i wciągającym stylu przekazuje treści pomagające nam - rodzicom dzieci wychowywać. Zasady dotyczące zachowania się przy stole, w szkole czy innych miejscach prezentowane dzieciom w formie "Pralinki" na pewno na dłużej pozostaną w pamięci niż przekazywane tonem rodzicielskim i sytuacjach ekstremalnych.

Autorka swoją niezrównaną wyobraźnią pozwala dzieciom na przeżycie całkiem realnej przygody z Alinką, jej braćmi, rodzicami i całą ferajną.

Wydaje mi się, że Pralinka - Alinka jest, oprócz nawiązań do "Mikołajka", połączeniem Ani z Zielonego Wzgórza i Piotrusia Pana. Licząc na kontynuację tej szalonej opowieści sięgamy po pierwszy tom jej przygód. Zdecydowanie warto!

Fanny Joly
Pralinka nie daje za wygraną
Tłumaczenie: Magdalena Talar
Oprawa twarda
Liczba stron: 360
Wydawnictwo: Znak emotikon
Rok wydania: 2017

Verde Mate - nowy smak Yerba mate?

Verde mate to nowy (?) wynalazek rodem z Brazylii. Czym różni się od klasycznego Yerba Mate? Jak smakuje i czy warto dla odmiany spróbować właśnie tego?

Pierwszą verde mate jaką zdecydowałem się zakupić była Verde Mate Energia Guarana. Składająca się z ostrokrzewu paragwajskiego, jagód goi, guarany i aromatu wydaje się propozycją dla tych, którym zwykła yerba nie daje takiego kopa.

Verde Mate Energia Guarana smak zawdzięcza przede wszystkim jagodom goi. Nie wiem, czy można je gotować - w każdym bądź razie podgrzany napar z ich udziałem smakuje dość słodko jak na klasyczną yerbę. Również guarana, która króluje na rynku produktów od razu odchudzających powoduje, że energii dzięki temu naparowi go nie zabraknie.

Co może dziwić fanów yerby to fakt dokładnie zmielonego ostrokrzewu paragwajskiego. Nie natkniemy się w półkilowym opakowaniu na jakiekolwiek pędy, większe liście czy gałązki. Dokładnie zmielona yerba jest ciekawym rozwiązaniem dla osób, które szukają czegoś nowego i niestandardowego.

Wydaje się, że Verde Mate zachowuje wszystkie właściwości klasycznej Yerby. Pakowana w spore torby na zamknięcie strunowe (ciekawe rozwiązanie) może podbić serca tych, którzy chcą poznać nowe smaki herbatki od Wojciecha Cejrowskiego.

Nowe praktyki kulturowe Polaków

www.pwn.pl

Wyobrażacie sobie naukowców, którzy wybierają się na Opener'a czy Woodstock by badać portret współczesnego Polaka? Wieczorem zapuszczają się w odmęty internetu, by uchwycić kim tak naprawdę jest e-Kowalski? Pomimo niesprzyjających warunków atmosferycznych i technicznych  oni dokonują rzeczy niemożliwej i nieszablonowej. Oni czyli Tomasz Szlendak i Krzysztof Olechnicki w książce "Nowe praktyki kulturowe Polaków".

Autorzy prezentują nam życie kulturowe Polaków po 1989 roku. Wydaje mi się, że nie było to problemem, który wywołałby potrzebną tu dyskusję. Ważniejsze były wpływy reformy Balcerowicza, nocna zmiana czy inne - mniej lub bardziej polityczne wydarzenia. Po lekturze "Nowych praktyk kulturowych Polaków" stwierdzam, że to jednak stosunek do kultury i samo z jej korzystanie wpływa na wszystkie inne dziedziny naszego życia.

Czym w ogóle jest kultura dla statystycznego Kowalskiego według badań przeprowadzonych przez Szlendaka i Olechnickiego? Uważam, że nie ma ona nic wspólnego z książkami, muzyką czy sztuką. Jest to bardziej produkt masowy - kolorowy, słodko-słony i podany w przystępnej formie, która nie wywołuje refleksji, dyskusji i wniosków po. To coś, na co zwraca uwagę wielu uczestników Przystanku Woodstock - chwilowy chaos pozwalający zapomnieć o poukładanej i wymagającej rzeczywistości. Polak uczestniczy w tej "kulturze" nie zostając z większymi wspomnieniami czy wnioskami. "Było grubo, ostro i w ogóle". Czy w ogóle to ma sens?

Zgadzam się w pełni z autorami, którzy piszą (pewnie ze smutkiem), iż Polacy nie odwiedzają muzeów ale "walą drzwiami i oknami" na Noc Muzeów. Bo jest fajnie, bo słuchać medialny szum, bo trzeba być w miejscu, gdzie trzeba się pokazać. Nieważne, co się ogląda. Ważne, że na facebooku można oznaczyć swoją obecność w kolejnym evencie.

Badacze podeszli do tematu bardzo skrupulatnie i obiektywnie - ja tak nie mogę. Uczestnicy wielkich wydarzeń kulturalnych transmitowanych przez telewizje w przerwach emisji dzwonią do krewnych informując o swoim położeniu na kolejnym kabaretonie czy festiwalu piwa.

Podziwiam autorów, którzy unikają oceny zachowań kulturalnych Polaków i nie oczekują tego od czytelnika. Jeszcze raz to napiszę - ja tak nie potrafię. Diabelskie różki, kolorowe koszulki czy kowbojskie kapelusze należą do obowiązkowego wyposażenia Kowalskich w kolejnych ogólnopolskich zlotach. Podobnie jak duże ilości piwa i kiełbasy, która stała się chyba narodowym daniem Polaków. 

Badacze wchodzą w interakcję z badanymi. Na początku dziwi, że wielu z pytanych nie wie, dlaczego przyjechała na dane wydarzenie. Czasem brak jest wiedzy na temat znanych wykonawców, którzy występują czy dodatkowych atrakcjach, jakie zapewniają organizatorzy. Większość z badanych twierdzi, że po prostu trzeba tu (Woodstock, Opener, Literacki Sopot i inne) być bo są znajomi i dobrze takie uczestnictwo wypada w mediach społecznościowych - na Facebooku, Instagramie czy Stapie.

Autorzy zwracają różnicę międzypokoleniową, która mnie również - jako uczestnika wydarzeń kulturalnych - fascynuje. Podczas gdy ja słucham koncertu starając się czerpać niematerialne korzyści z tego, co aktualnie chce przekazać artysta inni sztywno stoją nagrywają kolejne utwory czy cały koncert. Czy jest to rzecz do oceniania? Czy znak czasów? Dowiecie się z "Nowych praktyk kulturowych Polaków".

Ważną częścią książki są obserwacje badaczy dotyczące internetu i miejsc, z których oni już dawno wrócili a ja pewnie tam nie dosurfuję. Fanem ważenia własnego piwa nie zostanę, a męska elegancja za bardzo wyciąga środki finansowe - niemniej jednak z głęboką fascynacją czytam kolejne rozdziały poświęcone życiu sieciowych tworów skupiających fanów tych spraw.

Oczywiście są i jasne strony medalu zwanego życiem kulturowym Polaków. Ważnieszym wydaje mi się pytanie, czy "Nowe praktyki kulturowe Polaków" to książka sztywno naukowa czy reporterska? Umiejętne łączenie stylu i relacje badaczy sprawiają, że po lekturze człowiek budzi się z wątpliwościami dotyczącymi tego polskiego rozwoju. Zwłaszcza w dziedzinie kultury. Oby coś się zmieniło dzięki mądrym ludziom pokroju autorów. Strach pomyśleć, co stanie się, gdy zacznie mieszać się w to polityka, bo istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że mogą ją przeczytać i jeszcze się im spodoba.

Jak mówić, by nas słuchano?

Iwona Majewska - Opiełka oprócz prowadzenia ciekawej strony na facebooku jest autorką książki "Jak mówić, by nas słuchano" wydanej nakładem Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego.

Autorka korzystając ze swojego doświadczenia przybliża czytelnikowi ten stan, w którym jeden człowiek ma porwać większe audytorium. Nieważne, czy jest to 5 osób na spotkaniu firmowym czy 200 na szkoleniu dotyczącym zmiany sposobów myślenia - zainteresować i dotrzeć do nich ze swoim przekazem jest czasem trudniej niż wejść na K2.

Iwona Majewska - Opiełka wykorzystując swoje doświadczenie pokazuje sytuacje i sposoby, dzięki którym wystąpienia publiczne nie będą aż tak wielkim problemem. Zwraca uwagę na merytorykę treści, które prezentujemy słuchaczom. Zgadzam się z autorką, która nie rozdaje materiałów drukowanych przed prelekcją - wymusza to (i dobrze!) obowiązek notowania co ciekawszych haseł przez słuchaczy. Pewnie nie wrócą do nich już nigdy ale z pewnością coś utkwi im w pamięci.

Autorka prezentuje argumenty, dzięki którym upada mit o tym, że najważniejsza w publicznych wystąpieniach jest mowa ciała. Kiedy Piotr Tymochowicz rzucił hasło o piramidzie dłoni wszyscy zaczęli wyglądać jakby mieli stanąć do zawodów w kungfu. Iwona Majewska - Opiełka pisze o harmonii pomiędzy tym, co się mówi i w jaki sposób.

Osobiście podoba mi się zdanie autorki, która abstrahując od wystąpień publicznych pisze o przychylnym nastawieniu do rzeczywistości. W Polsce taki brak czarnowidztwa okazuje się wielokrotnie podejrzany jednak warto skorzystać z tej rady - nie tylko gdy przyjdzie nam wygłaszać mowę, którą potem będą cytować w sieci, memach i poradnikach "Jak żyć".


Dla kogo jest ta książka? Przede wszystkim to ciekawa lektura dla osób, które zaczynają swoją przygodę z byciem mówcą. Nieważne, czy jest się handlowcem w przemyśle drzewnym, trenerem personalnym czy sprzedawcą marzeń i piewcą pozytywnego myślenia - warto sięgnąć po książkę Iwony Majewskiej - Opiełki, która jest sprawnym wstępem do późniejszych - bardziej zaawansowanych lektur dotyczących tego tematu.

Polecam.

Outside the box. Czas na zmiany

Rozwój, rozwijać, iść do przodu, wspinać się po szczeblach, osiągać szczyty, realizować cele - to najpopularniejsze ostatnio słowa - klucze stosowane w naszym życiu.

Słuchając i czytając ciągle o ludziach, którzy wskoczyli na wyższy poziom, przestali jeść gluten czy zaczęli jeść płatki owsiane statystyczny Kowalski zacznie uparcie dążyć do realizacji celów, które ani nie są mu potrzebne ani ciekawe. W tym szumie ciekawie wypada książka dr Anety Chybickiej - "Outside the box", która Kowalskiemu pokaże i , daj Boże, nauczy, że warto czasem pomyśleć. Samemu.

Autorka w ciekawy sposób podchodzi do tematu kreatywności i zmiany sposobów myślenia. Wiele przykładów, które znajdziecie na stronach "Outside the box" to zdarzenia, które rzeczywiście miały miejsce. Duże korporacje, jeszcze większe problemy i pas, który rozwiązać można było tylko pozwalając pracownikom i przełożonym wyjść z pudełka.

Ilość schematów, utartych szlaków i tych samych rozwiązań stosowanych w firmach jest porażająca. Niektóre ryzykując decydują się na zmianę. Inne zaś jadą w torach, które nie zmieniły się i nie zmienią. Po przeczytaniu książki dr Anety Chybickiej stwierdzam, że te ostatnie jadą właśnie w swoją ostatnią podróż nad przepaść, z której nie ma ucieczki.

Choć "Outside the box" pokazuje praktycznie jak dojść do myślenia i działania kreatywnego w firmach to sposoby proponowane dr Anetę Chybicką pomocne będą również wspomnianemu Kowalskiemu. Dzięki interesującym ćwiczeniom odkryje swoje mocne i słabe strony. Używając niektórych narzędzi łatwiej poruszać się będzie w swojej pracy i środowisku domowym.

Niech się więc chłop nie trudzi oglądając kolejne mowy motywacyjne i kolorowe zdjęcia, tylko przeczyta jak może (bo może!) zacząć myśleć kreatywnie!

"Outside the box" i tego życzę wszystkim - a w szczególności uczniom na rozpoczynający się rok szkolny.

Gorący ziemniak czyli kaszubskie party

alexander.com.pl

Firma Alexander z Gdyni z powodzeniem wydaje grę, która bawi najmłodszych, mobilizuje dorosłych i sprawia radość dziadkom. Przed Państwem "Gorący ziemniak party".

Presja czasu w grach wymagających logicznych odpowiedzi jest ich najmocniejszą stroną. Kilkaset pytań i ograniczony czas, a także gorący ziemniak w dłoni sprawiają, że szare komórki zaczynają pracować szybciej. Jaka jest odpowiedź na to pytanie? - taka myśl przyświeca kolejnym graczom odpowiadającym na niełatwe zagadki. W tej grze masz tylko kilka chwil, by wymyślić odpowiedź na pytanie i rzucić Gorącego Ziemniaka przeciwnikowi. Pozbądź się Ziemniaka zanim upłynie czas i się sparzysz. Celem jest uniknięcie dostania się na pole "spalony", który skutecznie eliminuje z gry.

W naszych rozgrywkach "Gorącego ziemniaka" rozpoczyna najmłodszy gracz. Najstarszy gracz bierze kartę i głośno czyta pytanie. Gdy kończy uruchamia bączka mierzącego czas. Wygodniej jest jednak skorzystać ze specjalnej aplikacji, która pozwala dokładnie mierzyć nasze kolejne ruchy. Gracz trzymający pluszowego ziemniaka musi udzielić odpowiedzi na zadane pytanie, a następnie rzucić go kolejnej osobie.

Gracze przekazują sobie ziemniaka zgodnie z ruchem wskazówek zegara i udzielają odpowiedzi na to samo pytanie aż do momentu upłynięcia czasu. Odpowiedzi nie mogą się powtarzać. Runda trwa do momentu zatrzymania kręcącego się bączka lub usłyszenia sygnału dźwiękowego z aplikacji. Osoba, która będzie w tym momencie w posiadaniu Ziemniaka lub go nie złapała, właśnie się sparzyła. Musi przesunąć swój pionek o jedno pole bliżej grilla. W następnej rundzie osoba, która właśnie się sparzyła, jako pierwsza odpowiada na pytanie, a czyta je osoba po jej prawej stronie.

Wygrywa ten, który jako ostatni zostanie na planszy. Trudno określić czas każdej z rozgrywek. Wszystko zależy od wiedzy i wyobraźni uczestników. Zdecydowanie jest to jedna z tych gier, które się nie nudzą (patrz: 5 sekund). Jak wspomniałem na początku "Gorący ziemniak" łączy pokolenia, bo gracze mogą być w różnym wieku i bawić się wyśmienicie.

Warto. Po prostu!

Zawartość pudełka: plansza, Gorący Ziemniak, 220 kart pytań, 12 pionków, duży bączek, mały bączek, dysk, instrukcja.

Baśnie arabskie. Aisha i wąż

Baśnie - niezależnie od tego z jakiego kraju pochodzą - pozwalają przenieść się czytającemu do krain, w których niemożliwe staje się możliwe a sprawy zawiłe mają nawet logiczne i proste wytłumaczenia.

"Aisha i wąż. Baśnie arabskie" to wybór zapewne najciekawszych, intrygujących i charakterystycznych baśni z tamtego rejonu. Dlaczego warto je przeczytać?

Podziw budzi przede wszystkim kolor i bujność tych opowieści. Przymiotnik "arabski", który nie kojarzy się dzisiaj pozytywnie w "Aishy i wężu" nabiera zupełnie innego znaczenia. Dobrzy bohaterowie tych opowieści muszą mierzyć się ze złem, które stara się wykorzystać wszystkie elementy życia - w tym także religię - do zniszczenia szczęścia na ziemi.

Baśń "Trzej lenie" krytykuje lenistwo, które nie jest dobra cechą człowieka i pokazuje, co stanie się, gdy człowiek będzie unikał uczciwej pracy. Tytułowa "Aisha i wąż" prezentuje chciwą postawę złej macochy, która w swojej zapalczywości nie ma sobie równych. Jaki jest finał takiego postępowania? Zapraszam do lektury.

Ważną rolę w arabskich baśniach odgrywają zwierzęta. Baśń, która wyjaśnia odwieczny konflikt pomiędzy psami i kotami podobna jest do naszych europejskich opowieści w tej materii. "Córka rybaka" jako żywo przypomina opowieść o Kopciuszku pana Andersena. I jeszcze te wielkie węże, które mówią ludzkim głosem - prawdziwy majstersztyk.

Według Iwony Taidy Drózd opowieści te - przekazywane z pokolenia na pokolenie ustnie były opowiadane zgodnie z pewnym rytuałem. Wieczorem dzieci siadały razem z babcią i modląc się do proroka Mahometa rozpoczynały zdarzenia, które jako dorosłe wspominały zapewne z łezką w oku.

Zebrane w Zjednoczonych Emiratach Arabskich opowieści są ciekawą propozycją dla tych, którym znudziły się rodzime opowieści. Wspaniała lektura o świecie morskich podróży, tajemnic pustyni i połowów pereł, które pamięta się i do których wracać będziecie wielokrotnie.

La Vita Gdynia - włoska restauracja pełna życia

źródło www.restauracjalavita.pl

Dobra kuchnia, miła obsługa i ciekawy klimat - te trzy cechy charakteryzują restaurację "La Vita" położoną na ul. Władysława IV w Gdyni.

La Vita oprócz południowego klimatu oferuje ciekawe połączenie smaków znanych z kuchni włoskiej w miarę przystępnych cenach. Już podczas mojej wizyty w wejherowskim oddziale La Vity mogliśmy poczuć smak prawdziwie dobrej pizzy z pieca opalanego drewnem. Klasyczna Margherita, Parma czy Tonno są ciekawym połączeniem prostych składników i charakterystycznego ciasta.

Podobnie rzecz ma się w Gdyni choć pizza nie była głównym tematem naszej wizyty w tym oddziale La Vity. Na przystawkę wylądowały: bardzo dobra Bruschetta - grzanka, której podstawą jest pieczywo, posmarowane oliwą i roztartym czosnkiem z dodatkiem startego sera. Równie mocnym akcentem były krewetki panierowane z sosem czosnkowym. Ta przystawka nadaje się idealnie dla tych, którzy za owocami morza nie przepadają. Świetna panierka i sos czosnkowy pozwalają rozkoszować się smakiem tego dania. Wcześniej miałem okazję jeść w La Vicie mule w sosie winno-maślanym. Danie nieprzystawkowe, które bardziej pasuje mi do kuchni francuskiej jest ciekawą propozycją dla szukających niebanalnych smaków w centrum Gdyni.

Przejdźmy dalej. Na dania główne wybraliśmy klasyczne burgery podawane z frytkami. To nie najmocniejsze danie w ofercie restauracji La Vita - zgrzeszyłbym jednak, gdybym powiedział, że można mieć do nich zastrzeżenia. Dania kuchni włoskiej to silna strona La Vity i tego powinni trzymać się zarządzający restauracją. Medaliony alla Tiffany to ciekawe połączenie kruchego mięsa i pysznych krokietów. Pyszne choć bardzo ostre Petto di Galetto Enzo Ferrari zaspokoi potrzeby miłośników dań z pikantną nutą - dosłownie! Mocne wrażenia zapewnia również Scampi in Salsa Romesca - krewetki w sosie chili.

Na niektóre dania - szczególnie te główne trzeba było trochę poczekać - jednak obsługa w ramach rekompensaty zaproponowała darmowe napoje. Było to zbyteczne bo ciekawy klimat i wspaniali ludzie sprawiają, że czas oczekiwania na dania ma znaczenie drugorzędne.

Czy warto wybrać się do La Vity w piątkowy wieczór czy na niedzielny obiad? Zdecydowanie i nie tylko do gdyńskiego oddziału La Vita. Restauracja mieści się również w Sopocie i w Wejherowie.