Instytut Pamięci Narodowej i edukacja?

Instytut Pamięci Narodowej nie ma dobrej passy. Wielu ludzi uważa, że jest to organizacja przestępcza, która działa na zamówienie władzy głosząc nieprawdę i zakłamując prawdziwą historię.

Lech Wałęsa o IPN mówił: - W życiu nie wygrają ze mną, bo po mojej stronie jest prawda. Oni nawet nie wiedzą jak powstały te dokumenty. Oni nawet nie patrzą na pierwsze strony gdzie liczba porządkowa nie zgadza się z latami - powiedział były prezydent. (http://www.tvn24.pl)

Okazuje się jednak, że działalność, która wzbudza tyle kontrowersji to tylko kropla w morzu działaności. Przykładem niech będzie gra "Znajznak sport".

W grze tej gracze, bawiąc się, poznają historię polskiego sportu w latach 1918 -1945. Czym był Harcerski Klub Sportowy Łódź? Kim był Eugeniusz Lokajski czy Franciszek Brożek? Wychowankiem jakiego klubu był Ernest Willmowski? Człowiek poznaje takie osoby jak Helena Marusarzówna, która była wielokrotną mistrzynią Polski w narciarstwie. Gra przypomina takie osoby jak Adam Papee - jednego z pionierów szermierki w Polsce czy też Leszka Lubicza-Nycza - brązowego mistrza olimpijskiego w Los Angeles.

Doktor hab. Artur Pasko, specjalizujący się w dziejach sportu, wybrał 133 symbole, które przedstawiają tę niezwykłą historię. Dzięki grze można poznać najlepszych sportowców, znaki najważniejszych klubów sportowych, największe rekordy, historię walki w konspiracji i wiele innych ciekawostek historycznych. Składające się na grę 63 karty są prawdziwą skarbnicą wiedzy i sportowych tematów. Fani sportu na pewno nie będą zawiedzeni! Gracze, którzy mieli do czynienia z Dobble będą zachwyceni polskim wydaniem.

Co więcej, dla dociekliwych IPN przygotował także ilustrowane opracowanie historyczne, które będzie można pobrać ze strony www.pamiec.pl/sport.

Specjalnie na potrzeby „Znaj Znak – Sport” projektant gry, Karol Madaj wprowadził do gry nowe zasady umożliwiające rozgrywkę w gronie od 2 do 8 osób, zapewniając, że mimo nowych zasad gra nie traci nic ze swojego edukacyjnego charakteru, a wiedza nadal sama przychodzi do głowy w trakcie rozgrywki.

Widać wyraźnie, że IPN w takim charakterze to złota instytucja, która staje na wysokości zadania. A polityka? Niech zostawią ją politykom.

Liczba graczy: 2-8
Wiek: 10+
Czas gry: 10 min
W pudełku: 63 karty

Bóg jest dobry

Jak jest Bóg? Dobry? Zły? Mieszanina różnych uczuć? Idealny? Na wszystkie wątpliwości stara się odpowiedzieć Grzegorz Kramer - jezuita, który wspina się na wyżyny tłumaczenia Ewangelii.

Punktem wyjścia jest właśnie Słowo Boże. Kolejne czytania interpretowane przez Kramera stoją u podstaw pewnej postawy, którą może przyjąć człowiek wierzący. Autor bowiem prezentuje uniwersalną receptę na bycie z życia zadowolonym. Ludzie mają wielu bogów. Ale tylko Jeden jest dobry. Ten prawdziwy.

Opieranie się na Jezusie Chrystusie to klucz do większości rozważań jezuity. W czasach, kiedy mowy motywacyjne są złotem a podręczniki dające wieczne szczęście kosztują wiele Grzegorz Kramer przypomina prawdę, którą ludzie wierzący znali od dawna. Nic i nikt nie daje szczęścia, motywacji i wytrwania ile prawdziwa wiara w Dobrego Boga. Tego Prawdziwego.

Wielu zarzuci księdzu, że nie zna życia. Nie ma żony, dzieci i problemów dnia codziennego. Wytatuował sobie hasło na ręce i siedzi teraz w Pucku mając dobrą posadę i sławę, która zaprowadzi go zapewne tam, gdzie znalazł się ksiądz Sowa w szpicowatych butach i kawałkach ośmiorniczek na koszuli. A czytając rozważania Grzegorza Kramera daję sobie rękę obciąć (też wytatuowaną), że mając styczność z różnymi ludźmi - ich i własnymi doświadczeniami - ma prawo mówić głośno i wyraźnie o wielu problemach świeckiej rzeczywistości.

Bo czy nie prawdą jest to, że młodzi ludzie, którzy rezygnują z walki o siebie i zostają przy rodzicach "bo w Polsce nie ma pracy i możliwości" mają za mało wiary we własne siły? Czy nie prawdą jest to, że katolicy coraz częściej odchodzą od najpiękniejszych modlitw podstawowych (np. różaniec) na rzecz formuł i szablonów, które mają magiczną moc? To niektóre z problemów sygnalizowanych przez jezuitę Grzegorza Kramera. A wszystkie rozwiązania - prędzej czy później znajdą się w Tym Prawdziwym Bogu.

Wyjdź z łodzi, wypłyń na głębię i żyj! A właściwie postępuj według ulubionej sentencji jezuity autorstwa Steve'a Jobs'a: Wasz czas jest ograniczony, więc nie marnujcie go, żyjąc cudzym życiem. Nie wpadajcie w pułapkę dogmatów, żyjąc poglądami innych ludzi. Nie pozwólcie, żeby hałas cudzych opinii zagłuszył wasz własny wewnętrzny głos. I najważniejsze – miejcie odwagę kierować się sercem i intuicją.

Nie umiesz? Zacznij od tego, że "Bóg jest dobry" a później zobaczysz.

Poczytaj bloga księdza Kramera.

Ksiądz na facebooku.

Czarne narcyzy - Katarzyna Puzyńska

Katarzyna Puzyńska - rocznik 85 po raz ósmy już zachwyca, nęci i wygrywa z czytelnikiem w śledztwie, które prowadzą jej bohaterowie w "Czarnych narcyzach".

Daniel Podgórski na bruku

Jesteśmy w momencie, w którym Daniel Podgórski został wyrzucony z policji przez tajemniczą sprawę śmierci trójki bezdomnych. Śledztwo było prowadzone wybitnie źle i choć wiele szczegółów nie kleiło się kupy to koniec końców stwierdzono, że była to bójka żuli.

Podgórski pracując jako stróż zapija swoje smutki. Do czasu, kiedy spotyka tajemniczą kobietę mówiącą, że wie, kto zabił bezdomnych i dlaczego Podgórski stracił pracę. Kobieta jednak wkrótce znika bez śladu, a Podgórski wraz z byłą komisarz Kopp odnajduje kolejne ciało. Jakby tego było mało Lipowem wstrząsa kolejna tajemnicza śmierć - tym razem młodego złodziejaszka. Czy to zwykły wypadek samochodowy? A może morderstwo?

"Czarne narcyzy" to ósmy tom sagi kryminalnej o policjantach z Lipowa i Brodnicy. Kiedyś dobrym kawałem był ten, w którym Sandomierz okazywał się miejscem, gdzie trup siał się gęsto. Teraz palmę pierwszeństwa przejęła wieś, którą Puzyńska skrupulatnie tworzy od pierwszej powieści. Razem z autorką przeżyliśmy już wiele przygód zaskakujących jednak "Czarne narcyzy" sprawiają, że czytelnik nadal wierzy w siłę literatury i zdrowej autorskiej głowy.

Książka trzymająca w napięciu do końca

Mieszanka zabobonów, czarnej magii i wiary w cokolwiek sprawia, że niektórzy bohaterowie znani z poprzednich części pogubili się w świecie wymagającym trochę poważniejszego spojrzenia na sprawy. Puzyńska bardzo ciekawie wprowadza wątki poboczne, które sprawiają, że do końca nie wiemy, kto jest mordercą. W "Czarnych narcyzach" przez moment wydaje się, że pomysł na dobrą powieść skończył się w połowie książki. A tu nie!

Porównania do poczytniejszych autorów i autorek kryminałów są jak najbardziej aktualne. A dlaczego 'Czarne narcyzy"? Zalecam uważną lekturę do samego końca!

Katarzyna Puzyńska (ur. 1985) – z wykształcenia psycholog. Przez kilka lat pracowała jako nauczyciel akademicki na wydziale psychologii. Teraz całkowicie skupiła się na realizowaniu swojej największej pasji, czyli pisaniu. W wolnych chwilach biega, spaceruje ze swoimi psami i jeździ konno. Uwielbia Skandynawię i Hiszpanię. Pochodzi z Warszawy, ale w dzieciństwie wiele czasu spędzała w niewielkiej wsi pod Brodnicą, gdzie toczy się akcja jej powieści.

Story cubes zwierzęta

Kontynuując moją przygodę ze Story Cubes trafiłem na kolejne rozszerzenie - tym razem pozwalające na rozwijanie opowieści ze zwierzętami w tle.

W zestawie otrzymujemy trzy kości z obrazami: sowy, meduzy, krowy, łabędzia, kameleona i innych. Dodatkowo mamy możliwość zobaczenia, że do świata zwierząt zalicza się także klatka dla chomika i żołądź. Mniejsza z tym - story cubes zwierzęta to kolejna gra rozwijająca możliwości klasycznego story cubes wraz ze wszystkimi dodatkami.

Przyda się więc, gdy weźmiemy do ręki Story Cubes Muminki. Włóczykij może przecież znaleźć tajemniczą klatkę dla chomika, by w niej umieścić jeszcze bardziej tajemniczy żołądź. W przypadku Story Cubes Batman sprawa może być bardziej skomplikowana. Sowa niech będzie wysłannikiem Pingwina, który za pomocą armii skrzydlatych przyjaciół zamierza zniszczyć Gotham i okolice. Aż tu nagle do walki z nim staje tajemniczy rekin - wierny pomocnik Mrocznego Rycerza.

Ilość abstrakcji i pomysłów zależy - jak w przypadku poprzednich gier tylko od graczy. Nieważne czy ma się trzy czy osiemdziesiąt lat - zabawa jest przednia, bo Story Cubes to gra łącząca pokolenia i pozwalająca wymieniać swoje doświadczenia. Nie każdy dziadek bowiem wie, bo znaczy batwing - wnuczek zaś słabo orientuje się w zawiłościach fauny i flory bo przecież ma spinnera.

Miłej zabawy z samym Story Cubes Zwierzęta i w zestawach.

Wejherowie - Jakub, Mikołaj i Ludwik

Profesor Józef Włodarski

Profesor Józef Włodarski popełnił książkę, która zdecydowanie bardziej niż inne publikacje przybliża losy Wejherów - rodu, bez którego nie mielibyśmy miasta aspirującego na stolicę Polski. " Jakub, Mikołaj i Ludwik Wejherowie. Mężowie Stanu Prus Królewskich i Dowódcy Wojskowi Rzeczpospolitej" to publikacja pasjonująca, dokładna i wybitna.

Od czego zaczęła się fascynacja profesora Wejherowem i Wejherami? Wierząc wykładowcy Uniwersytetu Gdańskiego wszystko zaczęła się od seminarium profesora Władysława Odyńca, który zwrócił uwagę młodego badacza na ród spolszczonych Niemców, którzy byli postrzegani jako obrońcy polskiego wybrzeża, granic ojczyzny i Ziemi Pomorskiej. Czytając o ich czynach i działaniach trudno dziwić się zainteresowaniu ludźmi, którzy za najważniejsze zadanie w życiu stawiali ojczyznę. Ponad wszystko.


Jakub Wejher opisany piórem profesora Józefa Włodarskiego to postać jeszcze ciekawsza niż dotychczasowe publikacje informowały. Wychowany na styku dwóch kultur - rubasznej szlacheckiej Polski i niemieckiego protestantyzmu stał się człowiekiem - spełnionym katolikiem, który pozostawił po sobie nie tylko świadectwa natury materialnej. Piękna Kalwaria Wejherowska czy inne "dzieła boże" to tylko mały wycinek działalności człowieka, o którym król Jan Kazimierz pisał: "... zasługi jak nieśmiertelną sławę za sobą pociągną tak w Naszej (...) pamięci zostawać będą".

Jacy byli Wejherowie? Znany Jakubi jego krewni - Mikołaj i Ludwik? Sądząc z materiałów, jakie dostajemy w książce byli potężnymi patriotami, którzy kultywowali tradycję polskiego baroku. Opisani w wielu utworach tamtej epoki stali się już za życia ważną legendą na Pomorzu. Szczególną uwagę zwraca opis bitwy pod Smoleńskiem oraz udział Jakuba i Ludwika Wejhera w obronie twierdzy malborskiej.

Pięknym materiałem jest dla mnie, jako mieszkańca Wejherowa, testament Jakuba Wejhera. Pisząc o życiu, pieniądzach i innych sprawach pokazuje, że dobrze wychowane i nakreślone za młodu cele procentują w dorosłym życiu.

Profesor Józef Włodarski pisze o swojej książce, że jest "skromna". Chciałoby się, aby takie publikacje były choć w kilkudziesięciu procentach skromne jak praca autora.

Gratuluję!

Tato, tato pobaw się z nami!

Nie tylko w czasie deszczu dzieci się nudzą. Pytania, prośby i błagania związane ze wspólną zabawą dla pięcio i siedmiolatka rozpoczynają każdy weekend, dzień wolny i popołudnie, gdy tata ląduje w domu. Odmawiać czy działać?

Doświadczenie podpowiada, by działać i korzystać z zabaw, które rozwijają i odciągają od bezczynnego oglądania telewizji. W naszym wypadku prawdziwym top ten są rozrywki klasyczne, niewymagające dużego wysiłku i nakładu pieniędzy.

Uwaga! Szukam!

Na pierwszym miejscu znajduje się ciuciubabka. Zabawa, w którą bawili się zapewne nasi pradziadkowie odbywa się w zależności od warunków atmosferycznych. Jeden z nas ma zawiązane chustą czy szalikiem oczy. Obracamy delikwenta parokrotnie tak, by nie wiedział, gdzie się znajdujemy. On próbuje nas złapać i gdy mu się to uda następuje zamiana ciuciubabki. Oczywiście gonieni nie stoją bezczynnie - starają się zaczepić szukającego, by zmylić jego trop. W domu radzimy odstawić wszystkie krzesła i inne niebezpiecznie przedmioty.

Pomidor

Drugie miejsce zajmuje zabawa idealna na pogodę barową. pomidor zajmuje mało czasu i można się niego bawić wszędzie. Jeden z nas zadaje pytania pozostałej dwójce. Pytania oczywiście mogą być prozaiczne: jak się nazywasz? ale i bardziej pokręcone: dlaczego masz banana na głowie? Odpowiadający muszą powiedzieć: pomidor. Każde inne słowo lub śmiech to przegrana. Dzieci wykazują się dużym poziomem abstrakcji więc ilość endorfin i produkowanego śmiechu jest spora. PS. w tej grze zawsze wygrywam ja.

Opowieści z chmur

Doskonała zabawa nad morze lub podczas podróży samochodem. Chodzi w niej o obserwowanie i opisywanie napotkanych chmur. Czy przypominają jakieś nietypowe kształty? Może jedna jest lwem a druga odważnym rycerzem? Z jakiego kraju przybyły i gdzie zmierzają? Tu ogranicza nas (i was) tylko wyobraźnia.

Zabawa w mima

Takie programy jak „Mam talent” pokazują, że nie warto życia spędzać w zamknięciu i przekonaniu o swojej marności. Warto pokazać dzieciom, że mamy dystans do siebie i umiemy się dobrze bawić nawet mając trzydziestkę na karku.

Mimem jest u nas każdy i mimuje, co mu przyjdzie na myśl. Mycie naczyń, nauczyciela ze szkoły, czy robienie pizzy przez mamę. Podobnie jak w opowieściach z chmur ogranicza was tylko wyobraźnia.

Książka na głowie

Pojedynek z książkami na głowie należy do najstarszych ale i najciekawszych rozgrywek w historii olimpiad podwórkowych. Lepsze były tylko gra w klasy lub w gumę.

Rozgrywka może mieć dwa warianty. Pierwszy jest bardzo wymagający, bo określamy ile metrów trzeba przejść z największą ilością książek na głowie aby wygrać. W drugim przypadku robimy jak największą ilość okrążeń z jednym podręcznikiem na głowie.

Tu nigdy nie wygrywam. Mam za słaby kręgosłup.

Proponowane zabawy to tylko mały wycinek z całego działania na polu bycia ojcem. Za tydzień ciekawe zabawy tylko na świeżym powietrzu.

Walka o pożywienie jest nierówna – dokarmia się ptaki a kota – już nie …

Z Kotem Sylwestrem*, znanym bohaterem dziecięcych bajek o stosunku do ptaków, jedzeniu mięsa i byciu gwiazdą rozmawia Tomasz Albecki.

Zagrałeś w 90 filmach z serii Zwariowane melodie goniąc biednego ptaszka. Nie żałujesz, że zaszufladkowano Ciebie jako potencjalnego mordercę?

Gdy idę ulicą – czasem rzeczywiście spotykam się z przejawami nietolerancji wobec kociej natury. Przecież nie od dziś wiadomo, że my koty delektujemy się świeżym mięskiem. Gdy jest ptasie – tym lepiej. Odpowiadając na twoje pytanie – nie żałuję, bo grałem siebie.

Utrzymujesz jeszcze kontakty z Tweetym?

Powiem tak – każdy z nas poszedł w swoją stronę, chociaż chciałem skonsumować nasz związek. Tweety pozornie tylko śmiał się ze mnie. Z odcinka na odcinek tracił siły i moje wysiłki zostałyby nagrodzone. Niestety – producenci widząc to zdecydowali się nie kontynuować kręcenia serialu.

W ankiecie przeprowadzonej przez serwis filmweb jesteś jednym z najgorzej ocenianych postaci z kreskówek. Pewnie wynika to z twej łowczej natury...

Na naturę nic nie poradzę i nie będę z nią walczył. Widać ludzie nie do końca rozumieją zwierzęcą naturę.

Zima tego roku była niezwykle ostra. Jak podobały ci się akcje, w których namawiano do dokarmiana ptaków?

Oczywiście popieram każdą formę pomocy bliźniemu. Wielu jednak zapomniało o kotach. Nie każdy żyje w tak ciepłym otoczeniu jak ja. Inne muszą walczyć o przetrwanie w mroźnym klimacie. A tu walka o pożywienie jest nierówna – dokarmia się ptaki a kota – już nie …

A zostawianie otwartych okien do piwnicy w blokach? To nie pomoc?

Oczywiście, jednak kot musi coś jeść. Łowca poluje bez względu na porę roku i jeśli już człowiek zdecydował się ingerować w nasze życie musi nam pomóc, w taki sam sposób jak pomaga ptakom. My na nie polujemy.

Co byś zrobił, gdybyś do końca Twoich siedmiu żyć dostawałbyś popularną puszeczkę zamiast polowania?

Odmówiłbym – wolę sam zapolować. Nie idę na łatwiznę i nie chcę być od nikogo uzależniony.

Sylwester Junior też jest łowcą?

Uczę go polowania na ptaki. Niech je smacznie i zdrowo. Umiejętności i pierwsze sukcesy już ma za sobą.

Czyli nie dla wegetarianizmu?

Zdecydowane. I jeszcze równe zasady – dla wszystkich. Koty też muszą coś zimą jeść. Najlepiej ptasie mięsko.

*Pozycjonowanie to ciekawa sprawa. Pisanie tekstów takich, jak ten to zabawa i realizacja pisarskiej pasji, bez której trudno żyć - a kota Sylwestra i tak lubię :)

Story cubes - supermoce

Story cubes - supermoce to inny wymiar rozrywki z serii Story Cubes. Tym razem mamy do dyspozycji 3 kości z 18 niezwykłymi mocami. Co robić?

Okazuje się, że nawet w takim przypadku można snuć opowieści, które nie mają końca. Dla fanów Marvela czy DC Comics nie będzie to problem. Ot, możemy zacząć opowieść o Batmanie, który błąka się w Gotham spotykając coraz to nowe siły zła wyposażone w supermoce? Jak je pokonać? Odpowiedź znajduje się być może w tajemniczym autobusie, który kryje równie tajemniczą broń unicestwiającą wszystkie złe moce. A może zacząć od tajemniczej kobiety, która na pojeździe przypominającym UFO ląduje na ziemi spotykając człowieka posiadającego superwzrok. Co dzieje się dalej?

Wszystko zależy od pomysłowości opowiadającego. Story Cubes w tej wersji to ciekawa propozycja dla nauczycieli języka angielskiego czy niemieckiego, gdzie można puścić wodze fantazji i ćwiczyć swoje możliwości językowe ile dusza zapragnie. W dodatku bez monotonni i nudy, co w językowych bataliach jest bardzo ważne.

Story cubes supermoce to dodatek do oryginalnych kostek Story Cubes. Uważam jednak, że rozgrywka 3 kosteczkami dla osób, które chcą podnieść poziom trudności jest równie ciekawa co rozszerzanie np. Story Cubes Batman.

O grze z rebel.pl:

Story Cubes stworzył Rory O'Connor z Irlandii, trener kreatywności i twórczego rozwiązywania problemów. Ta niewielka gra szybko okazała się nieocenioną pomocą dla nauczycieli, trenerów, terapeutów, jak również znakomitą, ćwiczącą kreatywność i wyobraźnię grą dla całej rodziny lub grona przyjaciół.

Seria Story Cubes zdobyła prestiżowy tytuł Zabawka Roku 2017 przyznawany przez portal Zabawkowicz.pl dla najbardziej wartościowych, mądrych i bezpiecznych zabawek i gier.

Gra do nabycia na rebel.pl

Story cubes - w Dolinie Muminków

Story cubes to prosta w założeniach i jednocześnie genialna gra, która dostarczy Wam masę radości, stanowiąc przy tym doskonały trening pomysłowości i wyobraźni. Story Cubes Muminki to dziewięć ładnie wykonanych, sześciennych kostek, z których każda zawiera na ściankach odmienny zestaw ilustracji. To kolejna - po Story Cubes Batman gra z serii rozwijającej wyobraźnię dzieci.

Na czym to polega?

Rzuć 9 kostkami, na których znajdziesz 54 obrazki ściśle powiązane ze światem Muminków: Muminka, Małą Mi, Mamę Muminka i wiele innych. Przyjrzyj się im i zacznij snuć opowieść, zaczynając od słów "Pewnego dnia w Dolinie Muminków Mała Mi wyszła na spacer spotykając po drodze smutną Mamę Muminka..." Historię opowiedz w oparciu o dziewięć obrazów, które wypadły na kostkach. Zacznij od dowolnego z nich, najlepiej od tego, który jako pierwszy przykuł Twoją uwagę, nadaje się idealnie do opowiedzenia opowieści, którą sobie wcześniej zaplanowałeś lub idź na żywioł. W Story Cubes nic Ciebie nie ogranicza oprócz wyobraźni, która w świecie nowych mediów jest najsłabszym ogniwiem społeczeństwa.

Wielu zarzuca Story Cubes, że są nudne. Oprócz tego, że mamy 9 genialnie wykonanych kostek i możliwości opowiadania nic innego się nie dzieje - mówią malkontenci. Wystarczy jednak zapoznać się z twórczością Tove Jansson, żeby poznać bogactwo i głębię opowieści, jakie tkwią w bohaterach przypominających hipopotamy :) Nawet z przewidywalnym Włóczykijem można tworzyć opowieści, o których autorce "Muminków" się nigdy nie śniło.

Story cubes to gra, która pozwala rozszerzać zdolności językowe i zbliża ludzi. Nie ma tu złych odpowiedzi, jedyne co cię ogranicza, to Twoja własna wyobraźnia. A tą warto ćwiczyć - bez względu na to, czy ma się pięć, dziewięć czy sto lat.

Gra do nabycia w sklepie rebel.pl

Przeczytaj także o story cubes batman.

Daredevil czyli dlaczego lubię Netflixa?

Matt Murdock jest niewidomym prawnikiem, który dzięki nadludzko wyczulonym pozostałym zmysłom i umiejętnościom walki wręcz, zwalcza przestępczość w Nowym Jorku jako superbohater, Daredevil. Przez dwa sezony serialu radość z jego oglądania była tak samo mocna jak w przypadku lektury oryginalnego komiksu, na którego podstawie serial nakręcono.

Pierwszy sezon składa się z 13 odcinków, które miały swoją premierę 10 kwietnia 2015 roku w serwisie Netflix. O ile ten sezon wydaje się ciut przegadany i konflikt z władcą półświatka - Wilsonem Fiskiem nie robi dużego wrażenia to sezon drugi rekompensuje to całkowicie. Emisja drugiego sezonu, składającego się również z 13 odcinków, miała swoją premierę 18 marca 2016 roku.

Walka o wpływy w Nowym Jorku to już nie tylko biznesmeni chcący sprzedawać heroinę ale Yakuza i tajemnicza organizacja, która działa na granicy rzeczywistości i magii. W tym wszystkim dać radę musi sobie Matt Murdock, któremu pomocy udzieli sam Punisher. Postać tego ostatniego to mój powrót do przeszłości - przypomina mi czytane komiksy w podstawówce, gdzie dostęp do nich był ograniczony i wiązał się z dobrymi układami w kiosku Ruchu. Występujący w tej roli Jon Bernthal fenomenalnie potrafi połączyć dwie osobowości mściciela - anioła zemsty i anioła tęsknoty. Jego twarz nadaje się do grania pozytywnych psychopatów.

Świat postaci superbohaterów przenika się podobnie jak ludzi, którzy są z nimi blisko. Claire Tample jest pielęgniarką w szpitalu. Pomaga Daredevilowi w leczeniu jego ran. Jest również przyjaciółką Luke’a Cage’a, o którym serial (bardzo dobry zresztą) można zobaczyć w serwisie Netflix.


Ciekawostką jest, że odtwórca głównej roli - Charlie Cox został uhonorowany przez Amerykańską Fundację na rzecz Niewidomych dla tych, „które wykazały wybitne osiągnięcia w zakresie poprawy jakości życia dla osób z utratą wzroku. W fenomenalny sposób pokazuje, pomimo swojej superbohaterowości, prozaiczne problemy, z jakimi zmaga się osoba pozbawiona wzroku. Jury zapominało jednak o nauczycielu Daredevila granym przez Scotta Glenna. Równie ciekawa kreacja, jak Charlie Cox'a.

Serial nawet dla antyfanów świata superbohaterów. Czy będzie sezon 3? Daredevil z pewnością ma jeszcze wiele rzeczy do zrobienia, bo zło czai się w najmroczniejszych zakamarkach Nowego Jorku.

Jak zostać finansowym ninją?

www.finansowyninja.pl

Pieniądze znikają jeszcze zanim wypłata wpłynie na konto? Karta kredytowa to twój jedyny przyjaciel, a ostatni raz widziałeś gotówkę w podstawówce, gdy dostawałeś kieszonkowe? Jeśli tak - wiedz, że coś się dzieje. Dzieje się coś złego i ponoć z tego wyciągnie ciebie książka "Finansowy ninja" Michała Szafrańskiego.

Autor jest założycielem bloga jakoszczedzacpieniadze.pl oraz podcastu "Więcej niż oszczędzanie pieniędzy". Jak można przeczytać w książce "postanowił (w 2012 roku) porzucić dobrze płatny etat na rzecz edukacji finansowej i stał się autorytetem w dziedzinie mądrego oszczędzania". Czyli praktyka z oszczędzania nie mając żadnego źródła dochodu jest? Jest!

Michał Szafrański na 541 stronach "Finansowego ninja" próbuje zrobić ze mnie prawdziwego wojownika pieniądza. Takiego, który zacznie korzystać z excela, kalkulatora finansowego celem dobrego planowania budżetu domowego. Teoria poparta jest praktyką i listami czytelników, którym się udało. Jeden z nich oszczędza więcej pieniędzy dzięki analizie wszystkich wydatków. Inny zrezygnował z szeregu ubezpieczeń i zyskał pewną sumę w skali roku. Jeszcze inny zdecydował się na promocję w banku, o której pisał autor "Finansowego ninja" zyskując oczywiście pieniądze prawie za darmo.

Autor ewangelizuje Polaków, którzy jeszcze w XXI wieku nie wiedzą, że jedyną miarą zamożności jest kwota netto. Wydawać by się mogło - rzeczy tak oczywiste w Polsce wywołują zdziwienie. Sam byłem świadkiem rozmowy w sprawie pracy, gdzie pracownik myślał, że dopisek brutto jest tylko "dla beki". Śmiesznie nie było, gdy zobaczył przelew na koncie. Postanowił założyć własną firmę i zarabiać miliony. Z tego co wiem do dzisiaj obserwuje rynek z wygodnej kanapy czekając na okazję. Nie czytał "Finansowego ninja"?

Michał Szafrański zajmuje się wieloma aspektami oszczędzania i zarabiania. Od lokat, kont za zero złotych, poprzez inwestycje, polisy i zakładanie własnej działaności gospodarczej. Opowiada o swojej wolności finansowej, którą uzyskał i wolności w ogóle. Możliwość wybierania szkoleń, na których będzie prelengentem i masa innych rzeczy to przykłady, że "yes, we can!". Can you?

Słusznie zwraca uwagę autor na fakt, iż finansowy ninja nie powinien pożyczać pieniędzy na nic (oprócz mieszkania). Kandydatów na tego japońskiego wojownika wielu, ale niech pierwszy wyciągnie miecz ten, który pożyczył tylko na własne m. Nie widać w górze wielu katan?

Z drugiej strony trzeba trochę ten nasz naród bronić. Nie znalazłem w książce odpowiedzi ani sugestii dotyczących oszczędzania kiedy pracodawca płaci pod stołem bo "oficjalnie się nie opłaca". Zmiana pracy nie wchodzi w grę, gdy wykształcenie i inne czynniki sprawiają, że nie ma innej alternatywy. Kurierzy, pracownicy Inpostu czy robotnicy zarabiający 8 złotych na godzinę z "Finansowego ninja" wyciągnąć mogą tylko nadzieję, że są ludzie, którym się powiodło i mają lepiej. Czy oni mogą też tak mieć?

Interesując poradnik, który łączy teorię z praktyką. Nie daje gotowych rozwiązań bo te na przykładach musi wypracować czytelnik chcący zostać ninja. Ja pozostanę na razie przy Lego Ninjago.

Innym życzę dużo szczęścia i pieniędzy oczywiście!

Książka do nabycia tutaj w pakietach. Miłej lektury!

Traktat o łuskaniu fasoli

Czy życie ludzkie jest coś warte? Co to w ogóle są wartości? Jak żyć pani premier - jak żyć? To tylko niektóre z pytań, na które nie znajdziemy odpowiedzi w "Traktacie o łuskaniu fasoli" Wiesława Myśliwskiego.

Nagrodzona w 2007 roku nagrodą literacką NIKE powieść jest metafizyczną próbą opowieści o życiu każdego z nas. W monologu, który przez kilkaset stron prowadzi główny bohater - narrator dowiadujemy się więcej na temat jego pokręconych losów. Wojna, polityka i emigracja to trzy główne filary kształtujące osobowość tajemniczej postaci. Rzucony w wir zdarzeń, na które nie ma wpływu perfekcyjne przywołuje je podczas zwykłego łuskania fasoli.

Czynność tę wykonujemy właśnie z głównym bohaterem. Wiesław Myśliwski wprowadza nas w magiczny i bezpieczny świat stróżówki położonej gdzieś daleko poza wielką cywilizacją. Stróżówki, która tylko w sezonie letnim nękana jest przez grzechy nowoczesności: technologię, zdrady, kłamstwa i egoizm. "Człowiek coraz bardziej odstaje od człowieka" - czytamy w jednym z rozdziałów "Traktatu". W przypadku tego dialogu mamy niesamowitą bliskość dwóch osób, które w ogóle się nie znają. To za tym tęsknimy nieświadomie. To właśnie jest duża siła książki Myśliwskiego - wywoływanie nieświadomych tęsknot i pragnień.

"Czy zastanawiał się pan kiedyś, jak silnie związani jesteśmy z przeszłością? Niekoniecznie naszą. Zresztą cóż to jest nasza przeszłość? Gdzie są jej granice? To jest coś w rodzaju bliżej nieokreślonej tęsknoty, tylko za czym? Czy nie za tym, czego nigdy nie było, a co jednak minęło? Przeszłość to tylko nasza wyobraźnia, a wyobraźnia potrzebuje tęsknoty, wręcz karmi się tęsknotą. Przeszłość, drogi panie, nie ma nic wspólnego z czasem, jak się sądzi" - powiada narrator w kolejnym rozdziale powodując, że runie świat czytelników, którzy tak chętnie wspominają dawne dzieje nie patrząc na tu i teraz.

"Książki to jedyny ratunek, żeby człowiek nie zapomniał, że jest człowiekiem. (…) Książki to także świat, i to świat, który człowiek sobie wybiera, a nie na który przychodzi" - powiada narrator i słusznie prawi. Polać mu - dobrze gada, jak mawia się na Kaszubach. I nawet o piciu coś się znajdzie - "Kto pije z powołania, a nie od przypadku do przypadku, zna sposoby, jak dużo powiedzieć, a nic nie powiedzieć, jak się śmiać, gdy w środku nie do śmiechu, jak w coś wierzyć, gdy w nic się nie wierzy nawet w żaden nowy, lepszy świat."

Narrator stawia mocne pytanie - "Co ma człowiek tak naprawdę z życia? Za te wszystkie starania, zabiegi, bezsenności, strapienia, co ma?". Każdy może (ale nie musi) znaleźć sobie odpowiedzi na te pytania. "Traktat o łuskaniu fasoli" powoduje przemyślenia lepsze niż łączenie amfetaminy z heroiną i dużą ilością alkoholu.

"Traktat o łuskaniu fasoli" na zawsze pozostanie książką, która wywołuje ważne problemy istnienia i sensów. Często bez odpowiedzi.

Kroko-loko czyli kto jest przestępcą?

Wyobraź sobie, że z Muzeum Historii Naturalnej skradziono bardzo cenne jajo - krokodyle jajo sprzed kilku tysięcy lat. Kto mógł je zwinąć? Podejrzane są trzydzieści dwa krokodyle nieposiadające alibi. Musisz znaleźć podejrzanych, chyba, że ktoś Ciebie ubiegnie.

Kroko-loko by rebel.pl

Kroko-loko to gra składające się z 32 kart krokodyli, 4 kart hipopotamów oraz 10 kart kryteriów. W tych ostatnich znajdziemy takie kryteria jak: płeć, kolor skóry (zielona albo niebieska), sylwetka (gruby, chudy), posiadanie lub też nie kapelusza czy okularów.

Celem gry jest ustalenie podejrzanych krokodyli zgodnie ze wskazówkami, jakie dadzą nam karty kryteriów. My gramy w wersję dla 3 osób, w której to najpierw tasujemy wszystkie karty krokodyli i hipopotamów i układamy je w siatkę 6x6. Karty kryteriów umieszczamy obok zakrytymi parami.

U nas grę rozpoczyna najmłodszy gracz, który odwraca po 1 karcie kryteriów z każdej pary. Gdy karty kryteriów są odkryte - trzeba jak najszybciej znaleźć przestępcę odpowiadającemu rysopisowi. Może więc to być niebieski pan krokodyl z kapeluszem i okularami. Zielona pani bez kapelusza o obfitych kształtach to również kolejna z podejrzanych.

Teraz najlepsze kryterium wskazuje pierwszego krokodyla, który ... wskazuje innego krokodyla. Ten pokaże jeszcze innego i w końcu znajdziecie prawdziwego przestępcę. O co chodzi z tym wskazywaniem? Ważne są ręce krokodyli wskazujące odpowiednie kierunki. Trzeba dokładnie analizować ruchy rąk, by trafić na prawdziwego przestępcę. Kiedy gracz trafi na sprawcę bierze jego kartę i kładzie przed sobą. Zwycięzca to ten, który zgarnie 3 krokodyli.

O co chodzi z kartami hipopotamów? Jeśli kryteria zaprowadzą nas do niego okaże się, że wszystkie informacje, jakie dotychczas mieliśmy są fałszywe i trzeba zacząć od nowa.

Gra może nie jest tak dobra jak "Dzieła mistrzów" jednak daje możliwość różnych rozgrywek. W wariancie dla dorosłych można umieszczać karty w dowolnym położeniu, a kierunki wskazywane przez krokodyle są... Przekonajcie się sami!

Gra do nabycia w sklepie rebel.pl

Instrukcja obsługi faceta

Czy może powstać coś takiego, jak "Instrukcja obsługi faceta"? Okazuje się, że Katarzyna Miller i Suzan Giżyńska stworzyły ciekawy poradnik, który daje do myślenia a nie serwuje gotowe rozwiązania.

Ta "Instrukcja obsługi faceta" to coś przez duże "C". Jako mężczyzna z krwi i kości nie wiedziałem, że płeć piękna ma tyle dylematów z prostym wydaje się męskim mechanizmem. Przecież my faceci chcemy tylko jednego i o jednym tylko myślimy. Seks, władza, pieniądze w różnych przypadkach i kolejności. Przy piwie, meczu i pielęgnacji wątpliwych, męskich przyjaźni.

Mężczyzna według Katarzyny Miller i Suzan Giżyńskiej to w większości wiecznie napalony maminsynek, który nie jest dla kobiety partnerem a jedynie kandydatem do psychoterapii już od czasów wypowiedzenia pierwszego słowa.

Książka Katarzyny Miller i Suzan Giżyńskiej potwierdza, że mężczyźni są z Marsa a kobiety z Wenus. Mężczyźni i kobiety są różni - i różnice fizyczne są tutaj najmniej ważne. Mamy inne priorytety, inne pragnienia i chęci. Nie rozumiemy się - w dzisiejszych czasach dwójka ludzi nie umie ze sobą rozmawiać. Większość pytań, na które szukały odpowiedzi kobiety - czytelniczki kryje się w dobrym dialogu i wzajemnym zrozumieniu.

Tak jednak - sądząc po wielu pytaniach - nie jest. Ludzie zgłębiając problemy czy wikłając się w sytuacje bez wyjścia cierpią katusze. W "Instrukcji obsługi faceta" mamy kilkadziesiąt pytań, które wynikają z braków, błędów i niechęci obydwu stron. Tu nie są winni tylko mężczyźni lub tylko kobiety. Tu trzeba walczyć na dwóch frontach.

Autorki w profesjonalny (psychologiczny) ale i typowo kobiecy sposób serwują porady, które są ciekawym punktem wyjścia do dalszych działań. Od czytającej (i czytającego) zależy, jaką drogę obierze.

Warto przeczytać - nawet będąc tym bezdusznym mężczyzną, który potrzebuje instrukcji.

Dzieła mistrzów - karcianka dla każdego

Dobra i niedroga rozrywka dla dorosłych i dzieci? "Dzieła mistrzów" autorstwa Mike'a Elliott'a to idealna propozycja dla wszystkich, którzy czerwcowe wieczory chcą zaliczyć do udanych.

W "Dziełach mistrzów" wcielamy się w rolę malarzy. Wybitnych, prawdziwych i nie do podrobienia. Żartowałem! Pracujemy jako fałszerze z innymi fałszerzami tak, by podrabiać dzieła najsłynniejszych twórców epok.

Ten z malarzy, który tego dokona, nie tylko przypisze sobie zasługi, ale zgarnie też całe wynagrodzenie. Gra wymaga trochę sprytu i strategii. Czasem bowiem warto coś pogryzmolić zamiast używać retuszu. To się bardzo opłaca choć kto wpadłby na taki pomysł gdzie indziej. Ta karcianka daje nam możliwość szybkiego planowania celem zdobycia upragnionych i wymaganych pieniędzy. Bardzo ciekawa rozgrywka dla dwóch zespołów ale również dla dwójki graczy. Pomimo prostych zasad gra wciąga jak "Splendor" czy "7 cudów świata". Również najmłodsi, którzy będą brali udział w rozgrywce będą umiały poruszać się w tym zakręconym świecie sztuk pięknych.

W skład zestawu wchodzi 25 kart arcydzieł oraz 60 kart maźnięć - po 12 w każdym z 5 kolorów - które służą nam odpowiednio do retuszowania lub mazania.

Grunt, że pierwszy artysta, który zgromadzi 25 $, wygra! Nie jest to łatwe ale jest wykonalne.

Jestem wściekły. Jak pokonać złość

Jak pokonać złość, gniew i wszystkie negatywne emocje? Na to pytanie nie umie odpowiedzieć wielu dorosłych. A dzieci? Kula złego nastroju, który narasta w środku i trudno go opisać skutkuje zachowaniami, które nie są akceptowalne. W jaki sposób to zmienić?

"Jestem wściekły. Jak pokonać złość" prezentuje sposoby pozwalające na walkę z emocjami - przykrymi, trudnymi i niemożliwymi do zrozumienia dla kilkulatka. Na początku czytamy więc o samych emocjach - jakie są i skąd pochodzą. Wiadomo, że niektóre z nich są dobre i warte pokazywania a inne - destrukcyjne i sprawiające przykrość sobie (i czasem innym).

Weźmy na ten przykład gniew. Narastająca emocja powoduje, że serce zaczyna bić szybciej, człowiek staje się czerwony na twarzy i chce się wyżyć. Albo wręcz przeciwnie - ręce stają się zimne i spływa po nas pot. Skąd pochodzi? Być może ktoś zrobił coś nie po myśli zagniewanego. Pokłócił się na podwórku z kolegami? Ciężko mu o tym mówić.

Zamiast krzywdzić kogoś możemy zatłuc emocje waląc pięściami w grubą poduszkę. Możemy się wykrzyczeć lub wyskakać. Dla dziecka to ciekawe sposoby na radzenie sobie z gniewem. I choć książka radzi dzieciom to i tak takie rady można wykorzystać w dorosłym życiu.

Dagmar Geiser na 36 stronach pokazuje, że nawet jeśli nie uda się wytrzymać i zrobimy coś w afekcie (uderzenie, zniszczenie czy inne destrukcyjne zachowania) możemy kogoś przeprosić, naprawić i nie być skazanym na całkowite potępienie. Wbrew pozorom ludzie nie radzą sobie z emocjami i dobrze o tym wiedzą. Więc nie ma się co zamartwiać - tylko działać!

Poradnik przeznaczony dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym oraz rodziców i nauczycieli, którzy chcą wychować prawdziwych mistrzów radzenia sobie z emocjami!

Super świetnie w Kaczych Butach

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co dzieje się z zapominanymi zabawkami? Zgubionym klockiem LEGO, pierwszym misiem - przytulakiem czy grającą kulą? Postanowiła sprawdzić to Magdalena Bochan-Jachimek wraz ze swoją grupą teatralną "W Kaczych Butach" w spektaklu "Super świetnie".

Główna bohaterka - Oliwia bawi się kolejnymi zabawkami aż do kolejnej ... nowej zabawki. Stare lądują w tajemniczym pudle, w którym organizują grupę wsparcia odrzuconych zabawek. Przewodzi im Ludzik Jacek, który przebywa tam od kilkudziesięciu dni. Podobnie rzecz ma się z Misiem Tymkiem, który w tym więzieniu żyje najdłużej. Są jeszcze lalka Emilka i Aldona oraz niezawodna i bardzo zabawna piłka Bęcek. Wspólne spotkania zabawek nie zmieniają ich tragicznej sytuacji. Do momentu, gdy do pudełka trafia ... Wojowniczka Jana.

Zabawki próbują zwrócić na siebie uwagę Oliwii i zmienić świat, w którym dziecko jest "piąte" a rodzice nie mają dla niego czasu. Mama jest ciągle na zakupach lub w pracy, a tata pomimo starań i sporej miłości do córki spędza czas na ukrywaniu konfliktów z matką i pracy. Próba wynagrodzenia córce wszystkiego zakupami jest sposobem, który powoduje tylko i wyłącznie kolejne problemy. Dopiero odważna akcja zbuntowanych i nieco już zakurzonych zabawek daje wszystkim do myślenia.

Magdalena Bochen-Jachimek wraz ze swoimi podopiecznymi pokazuje widzom dwa światy. Abstrakcyjny choć bardzo prawdopodobny świat zabawek a z drugiej strony ludzi, którzy zagubili się w świecie ciągłej konsumpcji i nieprawdziwej miłości. W doskonałej scenografii - chociażby samego pudełka na zabawki oraz ciekawej muzyce i finałowej piosence Jana Freichera "Jesteśmy super" oglądamy nas samych. Trudy budowania relacji z dziećmi, sąsiadami czy rodziną wplątane w wymagania ciągle zmieniającej się rzeczywistości. Co lepsze? Czy budowanie na kłamstwie szczęśliwe życie a może uboga egzystencja pełna uczuć i wspomnień?

Aktorzy "W Kaczych Butach" pokazują, że warto być ze sobą na dobre i złe. Trudno bowiem żyć cały czas na pełnej petardzie.

Czy szczęśliwy finał, który oglądamy w "Super świetnie" możliwy jest u każdego z nas? Z pewnością jest to rzecz do przemyślenia. Tymczasem czekam na kolejne projekty "W Kaczych Butach". Tam bowiem słowo amator nabiera innego - cenniejszego znaczenia.

O "Super świetnie":

Reżyseria: Magdalena Bochan-Jachimek
Scenariusz: Szymon Jachimek
Scenografia i kostiumy: Marta Mittlener
Asystentka reżysera: Barbara Franczak-Kulig
Autor muzyki do piosenki "Jesteśmy Super": Jan Freicher
Oprawa wizualna: Dorota Topolska i Marcin Łaszkiewicz

Obsada:
Oliwia - Maria Dorenda
Mama - Barbara Franczak-Kulig/Agnieszka Tulin-Kardaś
Tata - Oskar Dębowski/Tomasz Waberski
Ciocia - Barbara Danowska/Zofia Urbańska
Piłka Bęcek - Jagoda Białogrodzka/Natan Maciej Miłaszewski
Ludzik Jacek - Patryk Kasprzak/Aleksandra Okonowska
Miś Tymek - Katarzyna Marzec-Okoń/Olga Staszewska
Lalka Aldona - Dominika Chamier-Ciemińska/Edyta Górska
Lalka Emilka - Emanuela Koszałka/Beata Maczan
Wojowniczka Jana- Agnieszka Fudzińska/Monika Kalka
Piesek Oliwier - Barbara Danowska/Maryla Wolska
Gluciory - Jolanta Boniecka, Hanna Bonk, Anita Bykowska, Judyta Niżyńska, Sandra Szylke, Rafał Sebastjaniuk

I cóż, że ze Szwecji

Z czym kojarzy się Tobie Szwecja? Volvo? Promy do Karlskrony? Alfred Nobel i Bob Dylan? A może wizja apokalipsy i wszechobecni imigranci w zamkniętych dzielnicach? Natalia Kołaczek w swojej "I cóż, że ze Szwecji" pokazuje czytelnikowi swoje spojrzenie na kraj pełen sprzeczności.

Co to jest „syndrom Bullerbyn”? Czy to magiczne dla starszych czytelników miejsce istnieje? Czy Szwedzi czytają na potęgę czy tylko słuchają tego swojego Spotify? Szczerze powiedziawszy - trudno mi opisywać swoje pierwsze wrażenia. Natalia Kołaczek wręcz przeciwnie - barwnie opowiada o pierwszym wrażeniu, jakie zrobił na niej kraj, od którego dzieli nas - Polaków- odległość większa niż Bałtyk. Szwedzi bowiem według autorki są bardzo pomocni i uczynni pomimo tego, że uważani są za naród bardzo nieśmiały. Nie są blondynami o niebieskich oczach, a ich narodowy przysmak, o którym powstało tyle filmów nie jest puszką Pandory a jedynie smacznym kąskiem dla koneserów. W każdym mieście nie ma IKEI choć system budowy oraz innowacje tego konsorcjum naśladują wszyscy producenci mebli na świecie.

Szwecja jest określana mianem jednego z najszczęśliwszych narodów Europy. Natalia Kołaczek prezentuje różne oblicza kraju, w którym dzieją się różne - niekoniecznie fajne rzeczy. Pokazuje niesamowity system dbający o środowisko, który to jednak przeradza się w psychozę, gdy ktoś zostawi zużyty fotelik dziecięcy obok normalnego kosza na odpady. Segregacja śmieci tyczy się każdego - od króla po turystę przyjeżdżającego na wakacje. Autorka prezentuje szwedzkie pomysły na edukację, w których nie ma podziału na płci. Z drugiej strony pisze o dyskusji, która przetoczyła się wśród Szwedów. O tym jednak w naszych mediach nie informowali.

Postrzeganie Szwecji bazujące tylko na wspomnianych przeze mnie "polskich mediach" po przeczytaniu książki Kołaczek jest - lekko mówiąc - mijające się z prawdą. Aby wyrobić sobie prawdziwe zdanie należałoby trochę czasu spędzić w Szwecji i poznać tej kraj na własnej skórze. Nie trzeba znać szwedzkiego - gro mieszkańców komunikuje się po angielsku więc niech nie zdziwi was chlorek mówiący w języku Szekspira lepiej niż niektórzy premierzy i ministrowie spraw zagranicznych.

Autorka odpowiada na prawie wszystkie pytania, oprowadzając czytelnika po kraju, który umie śmiać się z siebie i swoich sąsiadów (polecam dobre kawały o Norwegii). Trudno powiedzieć, czy pominęła coś nie chcąc skrzywdzić Szwecji (tak, w tym kraju obowiązuje całkowity zakaz krzywdzenia i bicia dzieci). Wszystko wyjdzie podczas dłuższego pobytu, do którego zachęca autorka.

A propos - Norwegowie są kolejnym tematem, którym powinna zająć się Natalia Kołaczek.

Świetna książka.

O autorce:

Natalia Kołaczek – rocznik ’89, filolożka skandynawistka, tłumaczka i lektorka języka szwedzkiego. Ciałem najczęściej w poznańskim bloku z wielkiej płyty, myślami wśród skandynawskich, malowanych na czerwono, drewnianych domków. Od 2013 roku prowadzi Szwecjoblog, gdzie serwuje zastrzyk ciekawostek o Szwecji, Szwedach i języku szwedzkim, literackich i filmowych rekomendacji oraz wspomnień z podróży. Miłośniczka kotów i Muminków. Nie wyobraża sobie dnia bez kawy i śledzenia, co w Internecie piszczy.